Τα πόδια σου, καθώς πλησιάζει η στιγμή της αλήθειας, τρέμουν- ποιος διάολος ξέρει πού στο καλό σ’ έχουν στείλει να συνεχίσεις τη θητεία σου μετά το τέλος της βασικής εκπαίδευσης στο κέντρο. Κάνεις ένα βήμα με το άρβυλο, μετά άλλο ένα, έπειτα το τελευταίο, σηκώνεις το κεφάλι και…
Και το αναρτημένο χαρτί στον πίνακα ανακοινώσεων του λόχου δε σου κάνει το χατίρι: ΕΒΡΟΣ γράφει δίπλα στο όνομά σου και στο μυαλό σου αρχίζουν να περνάνε εικόνες του 1821 και μάχες σώμα με σώμα με τους Τούρκους.
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εμψυχώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό παλεύεις να φωνάξεις «Αεεεεράααα», όμως ο αέρας έχει σωθεί από τα πνευμόνια σου και το μόνο που βγαίνει από στο στόμα σου είναι μερικοί θρηνητικοί συριγμοί. Σαν ανθρώπινο χάλι ξαπλώνεις στο χαλί του 1ου Γραφείου και κλαις τη χακί σου μοίρα, όμως ύστερα έρχεται ο καιρός να υπηρετήσεις στον Έβρο.
Μετά την πρώτη εβδομάδα και το αρχικό σοκ, ωστόσο, διαπιστώνεις πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά όσο τα παρουσιάζουν. Άσε που γίνεσαι «κάτοχος» 6 πολύ βασικών στρατιωτικών μυστικών, που ο μόνος τρόπος για να τα μάθεις είναι να περάσεις σαν φαντάρος από κείνο ακριβώς το σημείο του χάρτη.
Άραγε, τα θυμάστε;
Οι καφετέριες σερβίρουν αντικουνουπικό
Πρώτη φορά εξοδούχος και αποφασίζεις να πας στη μοναδική καφετέρια του Προβατώνα. Έρχεται η σερβιτόρα και φέρνει ένα μπουκάλι με νερό, δύο ποτήρια κι ένα αντικουνουπικό.
Την κοιτάς σα να είναι ο θηλυκός Ε.Τ. ο εξωγήινος, όμως μετά από περίπου 23 δευτερόλεπτα την ευγνωμονείς και της υπόσχεσαι ότι μελλοντικά θα της phone home: τα καταραμένα τα κουνούπια σου πίνουν, κυριολεκτικά, το αίμα τσιμπώντας σε παντού, μιας και έχεις φανεί φιλεύσπλαχνος και βγήκες έξω με σορτσάκι και αμάνικο.
Γι’ αυτό, παίρνεις το μπουκαλάκι στα χέρια σου και αρχίζεις να ψεκάζεσαι από την κορφή μέχρι τα νύχια, προκειμένου να μείνουν μακριά σου οι ιπτάμενοι δαίμονες. Εν τέλει, μένουν.
Κουνού-ποια;
Σαν την σκελέα, δεν έχει
Ναι, εντάξει: πιο ντεμοντέ πεθαίνεις, χωρίς να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις ένσταση σαν τον Λάζαρο και να πάρεις το «παιχνίδι» στα χαρτιά. Όμως, αν υπηρετείς στον Έβρο ας πούμε εκεί γύρω στις 20 Γενάρη, φυλάς σκοπιά νότιας πύλης 2-4 τα ξημερώματα και δε θέλεις να δεις τα πόδια σου να γίνονται πιο μοβ κι από το σακάκι του Τζόκερ, τότε θα φορέσεις αναγκαστικά σκελέα.
Τούτο το περίεργο ενδυματολογικό κατασκεύασμα θα σε κρατήσει αν όχι ζεστό, τότε σίγουρα στη ζωή όσο προστατεύεις τη μαμά πατρίδα και θα ευχαριστείς ετεροχρονισμένα εκείνον τον φαντάρο που στην έδωσε στο κέντρο όταν παρουσιάστηκες.
Δεν υπάρχει πιο ευχάριστο συναίσθημα από το να κάνει παγωνιά έξω κι εσύ να βλέπεις λίγη χαρά στη σκελέα σου.
Για τα σκέλη, θα χρειαστεί να περιμένεις λίγο ακόμα.
Χιόνια στο καμπαναριό- και όχι μόνο
«Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα» και λοιπές αηδίες: τράβα στην καρδιά του χειμώνα να υπηρετήσεις στον Λαγό κι αν δεν τον δαγκώσεις (παραμένει ασαφές το «ποιον), τότε εμάς να μη μας λένε “menshouse.gr”.
Στον Έβρο το χιόνι κάνει πάρτι και οι φαντάροι βλέπουν σε καθημερινή βάση άσπρη μέρα, με αποτέλεσμα να επιδίδονται σε παρατεταμένο χιονοπόλεμο.
Ευχή όλων, φυσικά, να μη φύγει ποτέ το πρώτο συνθετικό της τελευταίας αυτής σύνθετης λέξης…
https://www.youtube.com/watch?v=7uD4qI0UlGU
Φυλάκια; Φιλάκια!
Υπό νορμάλ συνθήκες, όταν ένας φαντάρος ακούει τη λέξει «φυλάκιο» στο μυαλό του αυτομάτως αρχίζει να παίζει το «Η ζωή εδώ τελειώνει». Όμως στην περίπτωση του Έβρου τα πράγματα είναι ελαφρώς διαφορετικά.
Ναι, μπορεί να σε στείλουν σ’ ένα σημείο που δεν το βρίσκει ούτε το GPS και στο ραδιόφωνο να πιάνεις τόσο ελληνικούς όσο και τούρκικους σταθμούς, όμως τουλάχιστον σε αφήνουν στην ησυχία σου.
Η λογική της αθάνατης ΠΑΣΟΚάρας «Πού να τραβιέμαι τώρα ρε αδερφέ;» ζει και βασιλεύει στ’ ανώτερα στρατιωτικά στελέχη του Έβρου και πέραν των πολύ απαραίτητων ελέγχων, ουδείς σ’ ενοχλεί. Έτσι, βρίσκεις χρόνο για να σπάσεις το ρεκόρ Γκίνες συνεχούς ύπνου, ενώ αν έχεις καβατζωθεί καλά μπορεί να έχεις και κάνα PlayStation για να ξεχνιέσαι.
Πώς λέμε «μαχίμι»;
Αυτό.
Αχ Γκατζολία, η αθσένειά σου έγινε χρονία
Είναι ένα από τα μεγαλύτερα στρατιωτικά μυστήρια: για ποιον λόγο ο Έβρος ονομάζεται και «Γκατζολία»; Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του (με τα όρια ανάμεσα στο ένα και το άλλο να είναι δυσδιάκριτα), όμως μόνο ένας φαντάρος που έχει υπηρετήσει εκεί ξέρει τις επικρατέστερες θεωρίες.
Η πρώτη θέλει να ονομάζονται οι κάτοικοι της περιοχής «Γκάτζολοι» λόγω των πολλών γαϊδουριών (γνωστοί και ως «γκάτζοι») που υπήρχαν παλαιότερα εκεί, ενώ η δεύτερη ισχυρίζεται πως ο όρος προέκυψε από την τούρκική φυλή Gacol που είχε εγκατασταθεί τα περασμένα χρόνια στην ευρύτερη περιοχή του Έβρου.
Ανεξαρτήτως του ποια εκ των δύο ισχύει, αυτό που μετράει είναι πως έχεις υπηρετήσει στην Γκατζολία κι αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσεις ποτέ. Γιατί, ως γνωστόν, μπορείς να πάρεις τον φαντάρο από τον Έβρο, όμως δεν μπορείς να πάρεις τον Έβρο από τον φαντάρο.
Ποιος ανόητος, αλήθεια, θέλει να ξεχάσει τις ωραιότερες χακί στιγμές του;