Ήταν η χρονιά που το ευγενές σύννεφο στο οποίο ζούσαμε τόσα χρόνια απέκτησε δικό του, μολυβένιο βάρος, έγινε γκρίζο και ασήκωτο κι έσκασε θορυβωδώς στο έδαφος. Αλαφιασμένοι, ξυπνήσαμε μ’ έναν αρχέγονο τρόμο να γίνεται δεύτερο δέρμα και να μας κάνει ν’ αναρωτιόμαστε πότε θα φύγουν οι Βάρβαροι, που σε καμία περίπτωση δεν είναι μια κάποια λύση.
Η Φόρμουλα 1 επί σειρά δεκαετιών αποτελεί ένα από τα πιο «ευπρεπή»- μέσα στις εκκωφαντικές εκρήξεις αντιπαλότητας- αθλήματα, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με τους φιλάθλους της (δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τους κατά καιρούς διευθυντές των ομάδων, οι οποίοι θυμίζουν εντόνως τον Τάισον λίγο πριν δαγκώσει το αυτί του Χόλιφιλντ– ή και μετά, όταν άρχισε να βγάζει αφρούς από το στόμα που μαρτυρούσαν προκεχωρημένη λύσσα).
Την σεζόν που αφήσαμε πίσω μας, ωστόσο, οι αίφνης ακραιφνείς φαν της Φ1 μπήκαν από το παράθυρο στις πίστες και τις μετέτρεψαν παγκοσμίως (για να μη νομίζουμε πως είναι μόνο νεοελληνικό φαινόμενο) σε γήπεδο της Superleague.
Εν μέρει, εξηγήσιμο- μα όχι και τόσο λογικό: για πρώτη φορά μετά από μια γεμάτη δεκαετία κατά την οποία τα ηνία στα εκάστοτε grand prix κρατούσαν πανεύκολα τα χασμουρητά, η μάχη του Φερστάπεν με τον Χάμιλτον μέχρι (κυριολεκτικά) την τελευταία στροφή εκτόξευσε στην στρατόσφαιρα το ενδιαφέρον του κόσμου, που διψούσε για να δει, επιτέλους, «μάχη» στην άσφαλτο κι όχι υγιεινούς περιπάτους της Μερσέντες που αποδεικνύονταν ανθυγιεινοί για τον ανταγωνισμό.
Ο Μαξ, ως γνωστόν, επικράτησε με τρόπο που έμοιαζε βγαλμένο από την πιο καλπάζουσα συγγραφικά φαντασία στα χρονικά του καλπασμού, σταματώντας την αέναη κυριαρχία του Λιούς και κατακτώντας τον πρώτο του τίτλο.
Φυσικά, όπως γίνεται κάθε φορά που υπάρχει αθρόα προσέλευση καφρίλας νέου φίλαθλου πνεύματος, τα πνεύματα οξύνονται και οι τόνοι ανεβαίνουν. Αυτό ακριβώς συνέβη και φέτος στην Φόρμουλα, εκεί που οριακά δεν ακούσαμε εν χορώ «Λιουις γ@-μιέ-ται η μά-να σου» και «Μαξ κ@ργιόλα, ο Λιούις πάνω απ’ όλα».
Μέσα σ’ αυτόν τον ειδεχθή οχετό- απόρροια της ποδοσφαιροποίησης, ακούστηκαν και τερατώδεις απόψεις για τις ικανότητες του Ολλανδού («ΕΛΑ ΜΩΡΕ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ ΤΟ ΚΩΛΟΠΑΙΔΟ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΣΥΓΚΡΟΥΟΜΕΝΑ ΝΑ ‘ΟΥΜΕ») αλλά και για τον Βρετανό («Ο ΧΑΙΔΕΜΕΝΟΣ ΤΗΣ FIA, ΑΝ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΑΛΛΟ ΜΟΝΟΘΕΣΙΟ ΔΕ ΘΑ ΚΕΡΔΙΖΕ ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ F2»).
Παραβλέπουμε τα του Φερστάπεν, μια και τα έχουμε ξαναπεί, κι επικεντρωνόμαστε στον 36χρονο Billion Dollar Man: ο Χάμιλτον έχει πέσει, βλακωδώς, θύμα της ίδιας του της επιτυχίας, καθώς θεωρείται αυτονόητο πριν σβήσουν τα φώτα πως πρέπει να κερδίζει κάθε αγώνα που παίρνει μέρος.
Ένα σημαντικό μέρος των θεατών θεωρεί πως το να κατακτήσεις 7 παγκόσμια πρωταθλήματα (κάτι που έχουν καταφέρει μόνο αυτός και ο ανυπέρβλητος Σουμάχερ) είναι ελαφρώς πιο δύσκολο από το να βγάλεις λεκέ από κρασί σε άσπρο πουκάμισο- με το σωστό «αμάξι» ακόμα και ο Παστόρ Μαλντονάντο, νομίζουν, θα είχε 7 στέμματα.
Ωστόσο, το παραβλέπουμε και αυτό. Το ακόμα πιο ενοχλητικό είναι πως αρκετοί θεωρούν τον Λιούις κωλοπαιδαρά, σνομπ και εκνευριστικό (spoiler alert: δεν είναι τίποτα από τα 3), επειδή να… ξέρεις τώρα… ντύνεται περίεργα… βάζει διάφορες φωτογραφίες στο Instagram… γκρινιάζει στο team radio πολύ για τα λάστιχά του… λόγω λόγων μωρέ, ξέρεις πώς είναι αυτά.
Ο Βρετανός επικρίνεται (αν και το πώς τελείωσε το πρωτάθλημα του 2021 «στρογγύλεψε» ελαφρώς την αντιπάθεια προς το πρόσωπό του) σε συστηματική βάση, με επιχειρήματα που δεν έχουν καμία βάση.
Στην πραγματικότητα ο Χάμιλτον είναι κάτι παραπάνω από gentleman, ένα κινούμενο fair play αγγλικών αποχρώσεων: ο τρόπος με τον οποίον αμέσως μετά την καρό σημαία στο Άμπου Ντάμπι, και έχοντας χάσει τον τίτλο στο νήμα, αντί να «γκρινιάξει» στις πρώτες του δηλώσεις για τα όσα συνέβησαν αυτός ξεκινάει λέγοντας «Πρώτα απ’ όλα συγχαρητήρια στον Μαξ και την ομάδα του» αρκούν για να καταλάβει κανείς το ποιόν του ανθρώπου.
Κι αν, εν πάση περιπτώσει, υπάρχει σε κάποιον η ορμέμφυτη επιθυμία να «κράξει» τον ρέκορντμαν της Φόρμουλα 1 και το 2022, μπορεί απλά να δει ξανά το βίντεο με τα όσα είχαν γίνει στο Σίλβερστοουν το 2019.
Τότε, στο πλαίσιο του αγωνιστικού τριημέρου, ο προσφάτως αποβιώσας Σερ Φρανκ Ουίλιαμς είχε βρεθεί στην πίστα μετά από πολύ καιρό. Ο Λιούις, κατόπιν συνεννοήσεως με την Κλερ (την κόρη του εμβληματικού Φρανκ), μπήκε σε μια Μερσέντες, πήρε τον θρύλο συμπατριώτη του για συνοδηγό και ξεχύθηκε στην άσφαλτο.
Τα όσα ακολούθησαν αποτελούν την επιτομή του «Δεν είναι τίποτα, μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου»: ο Σερ Φρανκ- που το 1986, μετά τις δοκιμές στην πίστα του Πολ Ρικάρ, συνέθλιψε την σπονδυλική του στήλη σε ατύχημα πηγαίνοντας προς το αεροδρόμιο της Νίκαιας και καθηλώθηκε για το υπόλοιπο της ζωής του σε αναπηρική καρέκλα- με παιδική ανυπομονησία και μια άσβεστη λατρεία για την ταχύτητα ν’ αναζωογονεί σε πραγματικό χρόνο τα τσακισμένα του κύτταρα, παρακαλεί τον Χάμιλτον να το σανιδώσει.
Ο Λιούις (πασιφανώς ενθουσιασμένος που μπορεί να προσφέρει χαρά σε έναν θρύλο του σπορ) ξεκινάει για «έναν και μόνο γύρο» που τελικά γίνονται δύο, ο Φρανκ βλέπει κι άλλα αυτοκίνητα στην ευθεία εκκίνησης-τερματισμού και λέει κάτι που μόνο ένας πραγματικός, και αιωνίως «αρτιμελής» νοητικά, racer θα έλεγε («Προπέρασέ τους!»), τα φρένα υπερθερμαίνονται, η Μερσέντες καίει ολοένα και περισσότερο λάστιχο, το χαμόγελο του Ουίλιαμς κάνει ακόμα και τον ήλιο να φαντάζει πεισματικά σκοτεινός και στο τέλος, τα λόγια του χαράσσονται στη δεκτική μας μνήμη για πάντα («Είναι κάτι που θα ζει στο μυαλό μου για πολύ καιρό, Λιούις. Σ’ ευχαριστώ»).
Ξέρουμε τι θα πείτε: ότι μια καλή πράξη δεν αναιρεί τα όσα κάνεις ή δεν κάνεις εντός της πίστας και πως τόση ώρα γράφουμε βλακείες.
Ξέρετε κάτι; Μπορεί και να είναι έτσι. Μπορεί αυτό το βίντεο να μην αποτελέσει «τροχοπέδη» στα επικείμενα μπινελίκια που θα ρίξετε από την νέα σεζόν στον Χάμιλτον. Μπορεί ο φανατισμός να έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά στις καρδιές των ανθρώπων και η τύφλωση να είναι τόσο ολική, που ακόμα και η Φόρμουλα 1 να γίνει ρωμαϊκή αρένα στην οποία ρίχνουν την ευγενή άμιλλα για να φαγωθεί αυτοστιγμεί από τα θηρία.
Μπορεί.
Αλλά για κάποιους, ενδεχομένως ρομαντικούς, αυτή η βόλτα του Χάμιλτον με τον Σερ Φρανκ δείχνει κάτι. Μια αγνή, άδολη αγάπη στην πιο κρυστάλλινη μορφή της.
Αγαπώ θα πει «εγώ αγαπώ».
Το τι θα κάνετε εσείς, είναι δικό σας θέμα.