Μίσος.
Ατόφιο, ζοφερό, ζωογόνο μίσος.
Βλέπετε, ο Μίκαελ θα τα κατάφερνε: ήταν ο προτελευταίος αγώνας της χρονιάς και μετά την ολοκλήρωση των πιτ στοπ βρισκόταν άνετα μπροστά, οδηγώντας το ιαπωνικό grand prix. Αν κέρδιζε, πράγμα πάρα πολύ πιθανό πλέον, θα περνούσε για πρώτη φορά μπροστά στη βαθμολογία και μετά απέμενε μόνο η Βραζιλία.
Πώς στο καλό θα μπορούσε να χάσει τον τίτλο του πρωταθλητή για το 2006; Πώς θα μπορούσε να στραβώσει η μεγαλύτερη (μέχρι την επόμενη ημιτελή, το 2021…) ανατροπή στην ιστορία του σπορ; Πώς θα γινόταν να μείνει μακριά από το 8ο στέμμα ο Σουμάχερ, όταν στα χέρια του είχε τον «επανακάμψαντα», μετά το άθλιο 2005, πύραυλο της Φεράρι;
Στην ακροτελεύτια σεζόν του ως πιλότος της Σκουντερία, το σενάριο έμοιαζε καμωμένο από τα χέρια παραμυθά που μικρός έπεσε στο καζάνι της συγγραφικής χρυσόσκονης: ο Σούμι θα έριχνε στο καναβάτσο τον θρασύτατο νεαρό από την Ισπανία και η τετράτροχη ιστορία του θα ολοκληρωνόταν μ’ ένα μελίρρυτο βογκητό της μηχανής που θα θύμιζε θορυβώδη θρίαμβο.
Κάπου εκεί, λίγο πριν τα τελευταία μέτρα του παραμυθιού ξετυλιχτούν τυφλώνοντας τη λαοθάλασσα των αμετανόητων τιφόζι, τα μόρια της πραγματικότητας σχημάτισαν μια απηνή τίγρη που χίμηξε στο ανυποψίαστο κουφάρι μας: ο κινητήρας της Φεράρι παρέδωσε το πνεύμα του για πρώτη φορά μετά από μια γεμάτη 6ετία, με αποτέλεσμα ο 37χρονος, τότε, Γερμανός να πει οριστικά και αμετάκλητα «αντίο» στις όποιες ελπίδες για το πρωτάθλημα.
Αυτό κατέληξε, για 2η σερί φορά, στα χέρια του 25χρονου Φερνάντο Αλόνσο, τον οποίον άρχισαν να σιχαίνονται οι πάντες (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου), μ’ εξαίρεση του 7 φιλάθλους της Ρενό.
Μίσος. Ατόφιο μίσος. Είναι, βλέπετε, πανεύκολο να μισήσεις έναν σούπερ πετυχημένο, φίλαυτο 25χρονο όταν, μάλιστα, έχει κάνει το είδωλό σου να κοιτάει το είδωλό του στον καθρέφτη και να λέει «Μίκαελ, είσαι 7 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής. Εφτά, όχι οκτώ».
Κάπου εκεί, λίγες στιγμές προτού εσύ και οι φίλοι σου βάλετε μπρος τα παπάκια και ξεκινήσετε για το Οβιέδο προκειμένου να πείτε δυο φωνήεντα (εντάξει: και αρκετά σύμφωνα στο μεσοδιάστημα- θέλω να πω, πόσο ηλίθιο είναι να πας στον Αλόνσο και να του πεις «ΑΑΑΑΑ-ΟΟΟΟΟ;») στον δις κάτοχο του τίτλου, μία ανώτερη μηχανοκίνητη δύναμη αποφάσισε να βάλει ανάμεσά σας μία πλειάδα από χρόνια. Ίσα για να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα.
Και, όπως πάντα, ο Χρόνος φόρεσε τη λευκή του στολή, έβγαλε το στηθοσκόπιο και έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα: έπαιξε άριστα τον ρόλο του γιατρού.
Πλέον, εν έτει 2023, δεν είσαι 20άρης, μα προσεγγίζεις τα 40. Πλέον, εν έτει 2023, ο Νάντο δεν είναι 25, είναι 42. Και- λες και η κατάρα που του έριξες μια ελεεινή φορά κι ένα δίσημο κάποτε- δυστυχώς έχει παραμείνει μόλις δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής.
Στο ενδιάμεσο, ο Ισπανός επιδόθηκε σε ρεσιτάλ κάκιστων αποφάσεων (από τη φυγή του από την ΜακΛάρεν μετά το 2007, όταν θεώρησε ότι ο Ρον Ντένις στηρίζει τον Χάμιλτον κι όχι τον ίδιο, στην επιστροφή στην Ρενό, στην άκαρπη παραμονή για χρόνια στην Φεράρι, στην επιστροφή στην ΜακΛάρεν, την ανεξήγητη απομάκρυνση από το σπορ, το comeback, την Αλπίν) και έγινε το κακό παιδί της F1. Ένας χαρακτήρας, όπως διαπίστωσαν και οι όψιμοι φαν της Φόρμουλα 1 στο “Drive to Survive”, που δε θέλγει ακριβώς με τα όσα κάνει εκτός της πίστας, αλλά το αντίθετο: σου το κάνει πολύ δύσκολο να τον συμπαθήσεις.
Αυτό, δηλαδή, αν είσαι ακόμα 20άρης. Αν έχεις μεγαλώσει μαζί του, αν βλέπεις κι εσύ την αγωνιστική του κλεψύδρα να χάνει, αγώνα με τον αγώνα, πολύτιμους κόκκους που δεν της περισσεύουν, αν διαισθάνεσαι πως το αγωνιστικό τέλος είναι κοντά, τότε, φίλε μου, θέλεις ο μπαγάσας να τα καταφέρει. Σχεδόν εκλιπαρείς ο «παππούς» να βάλει τα γυαλιά στους μικρότερους, γιατί έτσι σου δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως μπορείς κι εσύ να τα βάλεις με τα πιτσιρίκια.
Μη μας παρεξηγείτε: στα 42 που είναι ο Αλόνσο- με δεδομένο το προσδόκιμο ζωής πια- μπορεί κάλλιστα να γυρνάει ακόμα στο «παιδί» (ή στο «αποπαίδι»- δεν γνωρίζουμε τα οικογενειακά του, αλλά μας κάνει κομματάκι δύσκολο να τον συμπαθούν όλοι του οι συγγενείς…), όμως με αγωνιστικούς όρους είναι λίγο πιο μεγάλος από τον Μαθουσάλα.
Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ωστόσο, ο Φερνάντο παραμένει διαολεμένα γρήγορος και, κατά πάσα βεβαιότητα, μάλλον ο πιο ολοκληρωμένος πιλότος ολόκληρου του grid.
Και φέτος, με το 2023 να σηκώνει αυλαία αυτό το Σαββατοκύριακο, ο Νάντο φαίνεται πως για πρώτη φορά από την εποχή του χαλκού επέλεξε σωστά: η Άστον Μάρτιν- ένα μονοθέσιο που σε συνολικό στήσιμο αρκετά με την πρωταθλήτρια Ρεντ Μπουλ- από τις πρώτες ελεύθερες δοκιμές της σεζόν έδειξε τα δόντια της.
Ο Αλόνσο μετά από πάρα πολλά χρόνια (φαίνεται να) έχει στα χέρια του ένα μονοθέσιο που δε χρειάζεται να το «στύψει», όπως κάνει από το 2015 κι εντεύθεν, προκειμένου να πετύχει συνεχείς υπερβάσεις, αλλά βρίσκεται σε πλήρη αρμονία μαζί του.
Προφανώς, προφανέστατα, η Άστον Μάρτιν δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τους Ταύρους και θ’ αποτελέσει τεράστια έκπληξη αν καταφέρει σε βάθος χρόνου να τα βάλει με τις Φεράρι και τις Μερσέντες.
Στην παρούσα φάση, όμως, δείχνει πως είναι ένα τοπ-3 μονοθέσιο, αξιόπιστο κα γρήγορο- κι αυτή η άποψη τεκμαίρεται από τους χρόνους που κάνε και ο τραυματίας Λανς Στρολ, ο οποίος δύσκολα θα μπει στην κουβέντα για τον GOAT στο τέλος της καριέρας του. Για GVOAT- Greatest Visma (ιδιοκτήτης, σε όποια ομάδα κι αν έχει οδηγήσει, ο πατέρας του…) Of All Time, το συζητάμε.
Flat out with Fernando 💪
P1 on Friday, Saturday P? 🤔#BahrainGP #F1 pic.twitter.com/uJQZFdDF06
— Formula 1 (@F1) March 3, 2023
Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως η φετινή Άστον Μάρτιν στα χέρια του Αλόνσο θα βγάλει την ψυχή στους κορυφαίους συνδυασμούς και o Ισπανός έχει βάσιμες ελπίδες να επιστρέψει στις νίκες, για πρώτη φορά μετά από μια ολόκληρη δεκαετία (Ισπανία 2013 η τελευταία).
Η ιστορία- σκληρή, τυφλή, ανιστόρητη- φοράει εδώ και σχεδόν μια 20ετία τα γάντια της, αρπάζει το μαχαίρι και διαπράττει ξανά και ξανά το ίδιο έγκλημα: αρνείται να δώσει στον Ισπανό τον τρίτο του παγκόσμιο τίτλο, αυτόν που θα τον απαλλάξει από τους δαίμονές του και θα βάλει την ανεξάλειπτη σφραγίδα στο αγωνιστικό του μεγαλείο.
Αποτελεί, βέβαια, φενάκη το να ελπίζει κανείς πως στα 42+ ο Αλόνσο κρύβει στο κράνος του ένα ακόμα πρωτάθλημα. Η Ρεντ Μπουλ και ο Μαξ Φερστάπεν είναι ένα εμπόδιο που κανείς δεν μπορεί να το υπερκεράσει. Όμως…
Όμως, ξέρετε, κυκλοφορούν ακόμα εκεί έξω ταλαντούχοι παραμυθάδες. Άνθρωποι που όταν χαμηλώνουν τα φώτα ανοίγουν την γραφομηχανή τους κι ετοιμάζονται να σου πουν μια καλή ιστορία.
Σ’ αυτό το, άγραφο ακόμα, παραμύθι, το μίσος έχει μετατραπεί σε κάτι που θυμίζει έντονα αγάπη. Η Ιαπωνία του 2006 μοιάζει θαμμένη στην προϊστορία, η νιότη (μας) το ίδιο και ο Μίκαελ μπορεί να μένει ακόμα εδώ, μα, ξέρετε, δε μένει ακριβώς εδώ.
Όταν τα πέντε κόκκινα φώτα θα σβήσουν, ο Αλόνσο θα ξεχυθεί στην άσφαλτο και θα συνεχίσει να κυνηγάει μανιωδώς εκείνον τον ανεμόμυλο που του ξεφεύγει 17 ολόκληρα χρόνια τώρα. Όταν τα πέντε κόκκινα φώτα θα σβήσουν, θα ευχηθούμε με όλη μας την καρδιά να τα καταφέρει.
Ποιος ξέρει;
Το λυτρωτικό «…κι εμείς καλύτερα» ίσως απλά να κρύβεται στην επόμενη στροφή.