«Ο Φερνάντο είναι ταχύτερος από εσένα»: Η μέρα που «πέθανε» η σύγχρονη Φόρμουλα 1

Φέρνοντας στο Μαρανέλο τον κορυφαίο

Ο σπουδαιότερος πιλότος στην ιστορία (της) δεν έμενε πια εκεί: μετά από μια τριετή αποχή από το σπορ, ο ανυπέρβλητος Μίκαελ Σουμάχερ είχε αποφασίσει- παρασυρόμενος από την άσβεστη φωτιά του πρωταθλητή που έκαιγε μέσα του- να επιστρέψει στην Φόρμουλα 1, μόνο που αυτή τη φορά θα το έκανε με τα χρώματα της Μερσέντες.

Σα να μην έφτανε αυτό, η Φεράρι είχε χάσει και τον τελευταίο άνθρωπο που την είχε οδηγήσει στην κορυφή (2007), μιας και ο Κίμι Ράικονεν υπέκυψε στα τερτίπια του ίδιου του εαυτού του και επέλεξε να δοκιμάσει την τύχη του στο WRC.

Έτσι, η Σκουντερία όφειλε να κάνει την κίνηση- ματ. Αν ήθελε να έχει ρεαλιστικές ελπίδες για το πρωτάθλημα έπρεπε να βάλει στο κόκπιτ της F-10 τον κορυφαίο, ενδεχομένως, πιλότο ολόκληρου του γκριντ: τον Φερνάντο Αλόνσο.

Ο Ισπανός μετά τις back-to-back κατακτήσεις τίτλων με τη Ρενό (2005-2006) είχε μια τραυματική συνύπαρξη με τον ρούκι, τότε, Λιούις Χάμιλτον το 2007 στην ΜακΛάρεν, πριν επιστρέψει στην στοργική αγκάλη της γαλλικής εταιρίας για μια ακόμα διετία (2008-2009).

Πλέον, όμως, είχαμε 2010 και ο Nano ήθελε ν’ ανέβει και πάλι στο μηχανοκίνητο Έβερεστ. Ήθελε να πάει μέχρι το τέλος του δρόμου κινούμενος με 350 χιλιόμετρα την ώρα και να γευτεί, στο τέλος, γλυκιά σαμπάνια.

Έτσι, όταν άκουσε το μελωδικό χλιμίντρισμα από το Αλογάκι, απλά δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί.

Ναι, διάολε: ο Φερνάντο θα οδηγούσε για τη Φεράρι.

Βραζιλιάνικη ικανότητα αναμεμειγμένη με ατυχία

Τον είχε δει- εδώ και 2 χρόνια τον κοιτούσε επίμονα. Έπειτα, σε μια μοιραία απόφαση της στιγμής, του γύρισε την πλάτη. Πριν το κάνει, μάλιστα, του είχε βγάλει επιδεικτικά την γλώσσα.

Ο Φελίπε Μάσα οδηγούσε για λογαριασμό της Φεράρι από το 2006. Μπορεί ουδέποτε να μη λογιζόταν ως πιλότος από το υψηλότερο ράφι (τα πρώτα χρόνια που αγωνιζόταν τέτοιοι θεωρούνταν ο Σουμάχερ, ο Αλόνσο, ο Χάμιλτον και ο Ράικονεν), όμως το 2008 είχε αγγίξει το παγκόσμιο στέμμα, προτού του το πάρει βίαια από την αγκαλιά του στην τελευταία στροφή του βραζιλιάνικου αγώνα ο Λιούις Χάμιλτον.

Το 2009, μάλιστα, τα πράγματα έγιναν απείρως χειρότερα για τον συμπαθέστατο Φελίπε: στις κατατακτήριες δοκιμές της Ουγγαρίας ένα ελατήριο βάρους 800 ολόκληρων γραμμαρίων αποκολλήθηκε από το μονοθέσιο του Ρούμπενς Μπαρικέλο που βρισκόταν μπροστά του και, κινούμενο με τρομακτική ταχύτητα, διαπέρασε το κράνος του Μάσα, συνθλίβοντας σχεδόν το πρόσωπό του.

Ο Βραζιλιάνος έχασε τους υπόλοιπους 8 αγώνες της χρονιάς προκειμένου ν’ αναρρώσει από το σοβαρότατο χτύπημα και έδινε ραντεβού για το 2010. Τότε, έλεγε, θα επέστρεφε και πάλι στην ενεργό δράση.

Τη χαρά του, βέβαια, είχε φροντίσει να μετριάσει η ίδια η ιταλική ομάδα: «Φελίπε, τώρα έχουμε τον Φερνάντο. Είσαι το ξεκάθαρο νούμερο 2», του είπαν ορθά- κοφτά πίσω από κλειστές πόρτες.

Ο ίδιος το μόνο που έκανε ήταν να χαμογελάσει αινιγματικά. Η πίστα θα ήταν ο απόλυτος κριτής.

Εκεί θ’ αποδεικνυόταν ποιος είναι ο καλύτερος…

Ονειρώδες ξεκίνημα, μέτρια συνέχεια

Μοιραζόταν τα φώτα με τον Μίκαελ- αυτός γιατί είχε πάει στην πιο «φανταχτερή» ομάδα ολόκληρης της F1 και ετοιμαζόταν για το ντεμπούτο του με τα κόκκινα και ο Σουμάχερ γιατί έκανε το comeback- και, όπως και να το κάνουμε, έχει άλλη αίγλη να βλέπεις και πάλι τον Γερμανό στην Φόρμουλα 1.

Ο πρώτος αγώνας της χρονιάς για το 2010 θα ήταν, όπως πάντα, αυτός της Αυστραλίας. Μετά την απροσδόκητη κατάκτηση του τίτλου από τον Τζένσον Μπάτον μια σεζόν νωρίτερα με την «άσημη» Μπρον GP, τα πράγματα στις χειμερινές δοκιμές έδειχναν πως Φεράρι, Ρεντ Μπουλ και ΜακΛάρεν θα πάλευαν ρόδα με ρόδα για τα δύο πρωταθλήματα, χωρίς να υπάρχει κάποια που ξεχώριζε εμφανώς εν συγκρίσει με τους αντιπάλους της.

Στο παρθενικό του grand prix με την Σκουντερία, όμως, ο Αλόνσο ήταν αποφασισμένος: οδηγώντας εκπληκτικά ειδικά από το μέσο του αγώνα κι έπειτα, κατάφερε να πάρει τη νίκη και να μπει από νωρίς επικεφαλής της κούρσας για τον τίτλο.

Ωστόσο, τα πράγματα στράβωσαν σχεδόν ανεπανόρθωτα στη συνέχεια: στους επόμενους 9 αγώνες ο Ισπανός μέτρησε μόλις δύο βάθρα (μια δεύτερη και μια τρίτη θέση), με αποτέλεσμα να πέσει στην 4^η θέση του βαθμολογικού πίνακα, πίσω από Χάμιλτον, Ουέμπερ και Φέτελ.

Έτσι, φτάνοντας στη Γερμανία έπρεπε να κάνει μόνο ένα πράγμα αν ήθελε να είναι ζωντανός στο κυνήγι του τίτλου: να κερδίσει.

Ή, ακριβέστερα, να κερδίσει πάση θυσία.

“Fernando is faster than you”

Χρειαζόταν απελπισμένα, σχεδόν, μια καλή εμφάνιση. Στους τρεις τελευταίους αγώνες πριν πάμε στο γερμανικό grand prix είχε τερματίσει εκτός της βαθμολογούμενης δεκάδας και ήδη ακουγόταν υπέρμετρη γκρίνια γι’ αυτόν- μα, που να πάρει, τι στο καλό τον κρατούσε η Φέραρι τον Βραζιλιάνο; Δεν έβλεπε ότι μετά το ατύχημα στην Ουγγαρία ήταν εντελώς άλλος πιλότος;

Γι’ αυτό, με τη θέση του στο ιταλικό κόκπιτ να τρίζει περισσότερο από ποτέ (κι αυτό όχι γιατί είχα πάρει κιλά…), ο Φελίπε Μάσα έφτασε στο Χόκενχαϊμ με μοναδικό του στόχο την καρό σημαία.

Και τα πήγαινε περίφημα, καθώς βρισκόταν στην πρωτοπορία στους πρώτους γύρους. Τότε, όμως, άκουσε στ’ αυτιά του το «αποκρουστικό» μήνυμα: “Fernando is faster than you. Can you confirm you understood that message?”- «Ο Φερνάντο είναι πιο γρήγορος από εσένα. Μπορείς να μας επιβεβαιώσεις ότι κατάλαβες το μήνυμα;».

Με τα team orders ν’ απαγορεύονται δια ροπάλου προ 8ετίας στην F1 και με τα μονοθέσια να μην έχουν φώτα για να του τα «παίξει» λίγο ο Αλόνσο και να κάνει στην άκρη, οι άνθρωποι της Φεράρι είχαν βρει έναν πλάγιο τρόπο για να ντριμπλάρουν τους κανονισμούς και να πάρουν αυτό που ήθελαν.

Όπερ και εγένετο: ο Μάσα άνοιξε την πόρτα στον Αλόνσο, έκανε στην άκρη και μετά έπαιξε «άμυνα» για χάρη του νούμερο 1 της ομάδας του. Έτσι, ο Ισπανός επέστρεψε στις νίκες και μπήκε εκ νέου στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

Μόνο που στο τέλος, θαρρείς και μια ανώτερη δύναμη επέταξε να δοθεί ένας μηχανοκίνητος οφθαλμός αντί ενός άλλου που βγήκε δολίως, αυτή η νίκη βγήκε ξινή στον Nano.

Γιατί, ξέρετε, τελικά έχασε τον τίτλο.

Ξεπληρώνοντας την «κλοπή» με το ίδιο νόμισμα

Αμπού Ντάμπι. Τελευταίος αγώνας της σεζόν. Οι κάμερες ακολουθούσαν τον Αλόνσο παντού, μιας κι ετοιμαζόταν να μεγαλώσει κατά έναν τίτλο τη συλλογή του και να φτάσει τα τρία προσωπικά «δαχτυλίδια».

Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, άλλωστε; Ο πιλότος της Φεράρι προηγείτο με 8 βαθμούς από τον δεύτερο Φέτελ και του αρκούσε- αν κέρδισε ο πιτσιρικάς Γερμανός της Ρεντ Μπουλ- μια δεύτερη θέση για σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο.

Τα πράγματα, ωστόσο, φάνηκαν να στραβώνουν από νωρίς: ο Φέτελ έφυγε μπροστά, την στιγμή που ο Φερνάντο έχασε μια θέση από τον Μπάτον στην εκκίνηση. Έπειτα, η κάκιστη στρατηγική της Φεράρι (κοινός τόπος, δυστυχώς, στα μεταγενέστερα χρόνια) τον έριξε στην 7^η θέση, πίσω από τον Βιτάλι Πετρόφ.

Κάθε πιστός φαν της Σκουντερία θυμάται, λογικά, τι συνέβη από κείνο το σημείο και μετά και για περισσότερο από μισό grand prix: ο Αλόνσο αδυνατούσε να περάσει τον Ρώσο, που έκανε ορθώς τον αγώνα του και αρνείτο να κάνει στην άκρη.

Ατυχώς για τον Ισπανό εκεί δεν είχε, πλέον, “Fernando is faster than you”- ο Πετρόφ οδηγούσε για λογαριασμό της Ρενό. «Μοιραία», λοιπόν, ο Φέτελ έγινε ο νεότερος παγκόσμιος πρωταθλητής στην ιστορία του σπορ, αφήνοντας τη Φεράρι να τρώει εντέχνως τις αγωνιστικές της σάρκες.

Παρά την παραφωνία της Γερμανίας, είχε αποδοθεί δικαιοσύνη. Όταν έπεσε οριστικά η καρό σημαία του 2010, ένα πράγμα ήταν βέβαιο:

Είχε κερδίσει ο καλύτερος.

Το τέλος των ψευδαισθήσεων

Ξεκάθαρα νούμερο 1 και νούμερο 2. Σαφέστατες διαταγές προς τους πιλότους πια- άλλωστε, μετά το σκάνδαλο Μάσα- Αλόνσο στη Γερμανία το 2010 η FIA παραδέχτηκε την ήττα της, τονίζοντας πως είναι αδύνατο να περιοριστούν τα team orders και γι’ αυτό πλέον οι ομάδες κάνουν ανερυθρίαστα ό,τι θέλουν στα team radio τους. Μια συνεχής μάχη με τα ελαστικά, σε σημείο που οι αγώνες εξαρτώνται περισσότερο από το ποιος θα κάνει καλύτερη διαχείριση παρά από την «ωμή» ταχύτητα των πιλότων.

Το άλλοτε κορυφαίο μηχανοκίνητο σπορ, εδώ και μια δεκαετία πνέει παρατεταμένα τα λοίσθια και δείχνει έτοιμο για τον επιθανάτιο ρόγχο του, καθώς τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και με το χείριστο να τα περιμένει μ’ ανοιχτές αγκάλες.

Οι οπαδοί της μίας ή της άλλης ομάδας αρέσκονται να λένε πως «Εμείς δεν κάνουμε τέτοια», εννοώντας πως δεν «καίνε» τον έναν τους οδηγό προκειμένου να κερδίσει ο άλλος, όμως για κάθε σκηνικό Μπότας- Χάμιλτον υπάρχει ένα αντίστοιχο Ράικονεν- Φέτελ και ούτω καθεξής- άπαντες κάνουν τα ίδια.

Η επίδραση των πιλότων μειώνεται ολοένα και περισσότερο, το μονοθέσιο έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, τα ελαστικά είναι κομβικής σημασίας, ανεφοδιασμοί πια δεν υπάρχουν προκειμένου να «παίξει» κανείς με την στρατηγική και η λάμψη του σπορ θαμπώνει ολοένα και περισσότερο.

Οι εποχές των ιερών τεράτων (αχ, Άιρτον…) μοιάζουν να έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και οι «άρρωστοι» με την F1 την βλέπουμε μάλλον από συνήθεια. Πλέον, ζούμε στην εποχή του “Fernando is faster than you” και της βλακώδους παραχώρησης της θέσης στον Λιούις που προηγείται στο πρωτάθλημα 50+ βαθμούς.

Η Φόρμουλα 1 πρέπει να θυμηθεί το συντομότερο δυνατό τα καλύτερά της χρόνια και να επιστρέψει στον Κολοφώνα της δόξας της. Μόνο που, όσο περνάνε τα χρόνια και η κατάσταση δε βελτιώνεται, εκείνη η περίοδος θυμίζει ολοένα και περισσότερο παλιά, «ξεβαμμένη» φωτογραφία.

Άραγε, αλήθεια, θα μπορέσει να γυρίσει τους δείκτες του ρολογιού προς την αντίθετη φορά;

Θα καταφέρει να θυμηθεί ξανά;