Τρεις φορές MVP φέτος στη Euroleague, περισσότερες από κάθε άλλο παίκτη. Πρώτος ριμπάουντερ της διοργάνωσης, 6ος μπλόκερ και τέταρτος στη στατιστική αξιολόγηση (index), πίσω μόνο από Βέσελι, Κλάιμπερν και Γκουντάιτις.
Ποιος είπε ότι η εποχή των… δεινοσαύρων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ; Όποιος το είπε λογάριασε χωρίς τον Γιαν Βέσελι και τον πιο βελτιωμένο ψηλό της Euroleague την τελευταία τριετία. Τον Νίκολα Μιλουτίνοφ, που… δυστυχώς για τον Ολυμπιακό φαντάζεται ήδη τον εαυτό του ως βασικό σέντερ των Σαν Αντόνιο Σπερς. Την ομάδα που το καλοκαίρι του 2015 προνόησε και τον επέλεξε στο Νο. 26 του draft, περιμένοντας έκτοτε υπομονετικά να ωριμάσει ο «εκλεκτός» τους.
Δεν ήταν μια προφανής επιλογή. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς είναι όμως ένας προφανής ογκόλιθος του παγκόσμιου μπάσκετ. Στη μακρά λίστα των διορατικών κινήσεων του, ο πρώην παίκτης της Παρτιζάν προορίζεται να λάβει περίοπτη θέση.
Για όσους δεν το θυμούνται ο «Μιλού» αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό ως back up των Οθέλο Χάντερ και Πάτρικ Γιανγκ ενόψει της σεζόν 2015-16. «Πολυτέλεια» είπαν πολλοί να χαραμίζεται μία θέση ξένου για έναν άγουρο παίκτη που θα είχε το ρόλο του τρίτου ψηλού της ομάδας.
Η αμφισβήτηση εντάθηκε στο τέλος εκείνης της χρονιάς, καθώς ο Μιλουτίνοφ δεν δικαιολόγησε τον τίτλο του next best thing του σερβικού μπάσκετ που κουβαλούσε ερχόμενος στην Ελλάδα. Η τεχνική του και η κίνηση του με πλάτη δεν ήταν ό,τι ακριβώς περίμενες να δεις από εκπρόσωπο της μεγάλης των πλάβι σχολής, ενώ τα αργά πόδια του εξελίχθηκαν σε «σημάδι» για τις αντίπαλες επιθέσεις.
Σε περίπου 11 λεπτά συμμετοχής οι αριθμοί του Σέρβου στην πρώτη σεζόν του στη Euroleague ήταν 3,7 πόντοι και 2,7 ριμπάουντ κατά μ.ο., παρότι από τρίτος έγινε δεύτερος λόγω του τραυματισμού του Πάτρικ Γιανγκ.
«Άτεχνος, αργός, ανεπαρκής» και άλλα διάφορα… κοσμητικά συνόδευσαν και το δεύτερο χρόνο παρουσίας του στους ερυθρόλευκους, καθώς η συνεισφορά του δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα (4,4 π., 3,3 ρ.). Ωστόσο από την άνοιξη του 2016 κι έπειτα άρχισαν να αχνοφένονται τα αποτελέσματα της σκληρής δουλειάς που έκανε σε γήπεδο και γυμναστήριο. 
Η εμφάνιση του στον τελικό της Ευρωλίγκα με τη Φενερμπαχτσέ, εκεί όπου ήταν ο κορυφαίος παίκτης των φιναλίστ (10 πόντοι με 5/5 διπ., 4 ριμπ., 1 ασ., 1 μπλοκ σε 14’ συμμετοχής), ήταν μόνο ένα δείγμα των μελλούμενων.
Τα δύο τελευταία καλοκαίρια συνέβησαν όλα αυτά που έπρεπε να συμβούν για την αγωνιστική εκτόξευση του 24χρονου σέντερ. Με τη συνδρομή και των Σπερς (τουλάχιστον μία φορά κάθε 50 ημέρες έρχεται στην Αθήνα ο εκ των φυσιοθεραπευτών της ομάδας, Ντέιβιντ Κλάνσι, για να τον εξετάσει), ο Μιλουτίνοφ έγραψε αμέτρητες εργατοώρες προπόνησης στο παρκέ και στο γυμναστήριο με τα βάρη, ενώ ακολούθησε ειδικά προγράμματα εκγύμνασης και διατροφής, βασισμένα πάνω σε συγκεκριμένες μετρήσεις.
Κατά το αμερικάνικο «δεν άφησε πέτρα ακούνητη», ο Μιλουτίνοφ μεταμορφώθηκε σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού, για να εξελιχθεί στον πολιορκητικό κριό της επίθεσης του Ολυμπιακού και το «σκιάχτρο» στην τελευταία γραμμή άμυνας του.
Δεν έμαθε απλώς καλά το παιχνίδι στο low post, αλλά ανέπτυξε σε εντυπωσιακό βαθμό την αντίληψη και την ικανότητα να «διαβάζει» αυτό που δίνει η αντίπαλη άμυνα – έτοιμος να μοιράσει σε κάθε ντουμπλάρισμα την μπάλα από μέσα προς τα έξω και να αξιοποιήσει την αδύνατη πλευρά.
Βελτίωσε θεαματικά την αθλητικότητα του, ήτοι τη μυϊκή μάζα του, την αλτικότητα και την ταχύτητα στα πόδια του. Το εκτόπισμα του είναι πλέον… δυσβάσταχτο ακόμα και για τα πιο αθλητικά πεντάρια της Euroleague, είναι πια πολύ πιο αποτελεσματικός στο μπλοκ-άουτ και στο σκριν, κάτι που αυξάνει την ικανότητα του στο ριμπάουντ και στην εκτέλεση μετά από pick ‘n roll.
Ως τρίτο βασικό στοιχείο της εξέλιξης του είναι η ευλαβική προσήλωση που επιδεικνύει στο αμυντικό κομμάτι και η ευχέρεια του να μείνει μετά τις αλλαγές στην περιφέρεια για να κρύψει το οπτικό πεδίο ακόμα και παικτών όπως ο Νικ Καλάθης.
Μπορεί βάσει αριθμών να έχει περίπου 1 μπλοκ κατά μ. ο. ανά παιχνίδι, ωστόσο η στατιστική δεν καταγράφει τις πάμπολλες περιπτώσεις που ανάγκασε τον αντίπαλο σε ένα σουτ απελπισίας ή αλλοίωσε την προσπάθεια του. Σε αυτό τον τομέα η προσφορά του στο παιχνίδι του Ολυμπιακού είναι ανεκτίμητη.
Τα γοργά (πλέον) πόδια του ακυρώνουν το όποιο πλεονέκτημα των αντίπαλων περιφερειακών και για όποιον αποφασίσει να πάει κατά μέτωπο πάνω του, θα πρέπει να το λέει η… καρδούλα του.
Το ευτυχές για την ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ είναι ότι με την πολυτέλεια ενός τέτοιου παίκτη στο ρόστερ, οι πιθανότητες κατάληψης της τέταρτης θέσης, συνεπώς και συμμετοχής στο Final Four της Βιτόρια φαντάζουν πολύ καλές.
Το ατυχές ότι είναι δύσκολο να τον φανταστείς και την επόμενη σεζόν με την κόκκινη φανέλα. Διότι ο παίκτης που το γύρισε εν μια νυκτί στο μπάσκετ, παρατώντας την κολύμβηση λόγω bullying, δεν πρόκειται να παίξει ποτέ σε «κάποιο σίκουελ του Rocky ή του James Bond», όπως πιθανολόγησε ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, μετά την επιλογή του στο draft από το Σαν Αντόνιο!
Απεναντίας, θα ευγνωμονεί πάντα εκείνον τον μικρό συναθλητή του, που βγαίνοντας από την πισίνα τον έσπρωξε πισώπλατα, με αποτέλεσμα να χτυπήσει άσχημα το πρόσωπο του στα πλακάκια ενός κολυμβητηρίου στο Νόβι Σαντ.
Ήταν αυτός που έστω και από… σπόντα τον ανάγκασε να ορίσει ως πεπρωμένο του τη λάμψη του NBA και σκαλί του για αυτήν τον Ολυμπιακό…