Η Ιερά Σινδόνη. Το πλοίο Mary Celeste. Η Babushka Lady που έδωσε (;) το «παρών» την ημέρα της δολοφονίας του Κένεντι. Η ίδια η δολοφονία του Κένεντι. Ο βόμβος του Τάος– για να μη μακρηγορούμε, η ιστορία έχει να επιδείξει μια σειρά από άλυτα μυστήρια.
Για καλή μας τύχη (με δεδομένο ότι σε μας και τα Υπόγεια Ρεύματα μας αρέσει να μη λέμε πολλά), το τι χρειάζεται ο φετινός Παναθηναϊκός για να «μεταμορφωθεί» αγωνιστικά προς το καλύτερο δεν είναι ένα από αυτά. Κι αυτό φάνηκε χθες στο «Παλαού Μπλαουγκράνα» γι’ ακόμα μία φορά.
Σε τι θα στεκόταν κανείς αν είναι λάτρης του μισογεμάτου ποτηριού; Κατ’ αρχάς στην υπ’ αριθμόν ν+596 επιβεβαίωση πως ο Νικ Καλάθης είναι ένας από τους 4-5 καλύτερους παίκτες της Γηραιάς Ηπείρου- εκτός κι αν ξέρετε πολλούς παίκτες εκεί έξω που μπορούν σε μια απλά συμπαθητική βραδιά (κι όχι στο ματς της ζωής τους) να τελειώσουν με 13 πόντους, 13 ασίστ, 5 ριμπάουντ και μόλις 2 λάθη στο άντρο της εκπληκτικής Μπαρτσελόνα.
Επίσης, την εμφανή αγωνιστική απελευθέρωση του Φριντέτ. Ο Αμερικανός killer, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το μπασκετικό μας δάκτυλο, με τον Πεδουλάκη έδειχνε ν’ «ασφυκτιά», ήταν εκτός ρυθμού και είχε στο μυαλό του τον… πάγκο, στον οποίον καλείτο συχνά-πυκνά για να κάνει ενδελεχή έρευνα στα καθίσματα.
Πλέον με τον Πιτίνο παίζει πολύ (28+ λεπτά την Παρασκευή), έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη του προπονητή του, άρχισε να τα «στάζει» συστηματικά (19 πόντοι με 7/11 σουτ), αλλά και να δημιουργεί συνεχή ρήγματα στις αντίπαλες άμυνες (κάτι που δεν αποτυπώνεται στις μόλις 3 ασίστ που «έγραψε» στην Ισπανία).
Σε συνέχεια του παραπάνω έρχεται να κουμπώσει και το τρίτο θετικό της βραδιάς: οι πρωταθλητές Ελλάδος έδειξαν ξανά πως διαθέτουν σπάνιο επιθετικό ταλέντο, καθώς έβαλαν 86 ολόκληρους πόντους στην έδρα μιας ομάδας που γλυκοκοιτάζει (και, είναι η αλήθεια, της κάνει ματάκια κι αυτός) τον θρόνο της Euroleague.
Κάπου εκεί, όμως, σώνονται τα θετικά. Πολύ απλά γιατί υπάρχει και το έτερο μισό του παρκέ: οι Πράσινοι αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα στα μετόπισθεν, κάτι που «τεκμαίρεται» από τους 98 που έφαγαν στην άμυνα από μια υπερταλαντούχα ομάδα μεν, με σημαντικότατες απουσίες δε (Κλαβέρ, Ερτέλ, Πάνγκος).
Και, φυσικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα εξ όλων εντοπίζεται στο ζωγραφιστό, εκεί που ειδικά «πίσω» η κατάσταση δε θυμίζει ακριβώς λαμπερό λιβάδι την άνοιξη: ο Παπαγιάννης μπορεί να διαθέτει πλούσιο επιθετικό ρεπερτόριο, όμως εκτέθηκε επανειλημμένα από Ντέιβις, Τόμιτς και Μίροτιτς (όταν πλησίαζε στη ρακέτα), ενώ και ο Ίαν Βουγιούκας δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει παίκτες τέτοιου βεληνεκούς.
Το στατιστικό μετά το τέλος του πρώτου δεκαλέπτου που έδειχνε πως ο Παναθηναϊκός είχε μόλις 1 ριμπαόυντ μπορεί να έμοιαζε με κακόγουστο αστείο, όμως ήταν πιο σοβαρό κι από το έμφραγμα- σαν αυτό που παρ’ ολίγον να πάθει στην ανάπαυλα του ημιχρόνου ο Πιτίνο, όταν απείλησε πως αν δεν αρχίσουν να μαζεύουν σκουπίδια μετά από μπλοκ-άουτ οι παίκτες του και να κάνουν φάουλ θα… λιώσουν στην προπόνηση.
Η ανάγκη για απόκτηση ενός σέντερ- ή κάποιου που θα μπορεί να παίζει κατά συνθήκη, έστω, στο «5»- είναι αδήριτη κι εκεί κρύβεται, ενδεχομένως, το κλειδί για το αν το Τριφύλλι θα τρυπήσει το ταβάνι του και θα πάει στο F4.
Με δεδομένη την κάθετη πτώση της Φενέρ των χιλίων προβλημάτων, την άτακτη υποχώρηση της Αρμάνι και του γεγονότος πως η Χίμκι είναι η… Χίμκι και δεν μπορείς ποτέ να την πάρεις πολύ στα σοβαρά, ο δρόμος για την Κολωνία δεν είναι ακριβώς στρωμένος με νάρκες.
Σίγουρα, σίγουρα: Εφές, Ρεάλ, Μπάρτσα και Μακάμπι δείχνουν (και είναι) καλύτερες από τον ΠΑΟ αυτή την στιγμή, υπάρχει η τσακισμένη, θαρρείς, από τη μοίρα φέτος ΤΣΣΚΑ που πάντα πηγαίνει στο F4, όμως οι Πράσινοι δεν απέχουν δραματικά από το επίπεδό τους.
Ειδικά αν, βεβαίως, γίνει η πολυπόθητη μεταγραφή. Φυσικά, εδώ γεννάται το ερώτημα τι είδους ψηλό μπορείς να βρεις τέτοια εποχή που θ’ αλλάξει άρδην τις ισορροπίες, μιας και τα λαχεία τύπου Τζόι Ντόρσεϊ, φερ’ ειπείν, σπανίζουν.
Οι Γιοακίμ Νοά (βαρύ κορμί, ωστόσο, και βαδίζει στα 35) και Κένεθ Φαρίντ (έμεινε ελεύθερος από την ομάδα του στην Κίνα) «έπαιξαν» στο πράσινο ρεπορτάζ, όμως περισσότερο υπό τη μορφή ευσεβούς πόθου, καθώς είναι ακριβοί και δύσκολα θα ‘ρθουν στα μέρη μας χωρίς γενναία οικονομική υπέρβαση. Εξυπακούεται πως αν ο Γιαννακόπουλος κάνει καμιά… τρέλα και φέρει ειδικά τον δεύτερο ο ΠΑΟ ανεβαίνει αυτομάτως 1 σκαλί.
Σε πιο ρεαλιστικό πλαίσιο, όμως, η ομάδα του Πιτίνο μπορεί να κυνηγήσει κάποιον από την G League του ΝΒΑ (ο Ρέι Σπάλντιγκ, για παράδειγμα, που δεν είχε εγγυημένο συμβόλαιο στους Ρόκετς και παίζει στη θυγατρική τους ομάδα), που θα καλύψει το έλλειμμα αθλητικότητας του Τριφυλλιού στη θέση του σέντερ που τόσο το πληγώνει και θα του επιτρέψει να κοιτάξει ψηλότερα.
Πόσο ψηλά;
Γι’ αρχή, τα playoffs, τα οποία μοιάζουν κάτι σαν «προαπαιτούμενο» (σύσσωμη η Μπάρτσα στις χθεσινές συνεντεύξεις Τύπου είπε πως οι 6 φορές πρωταθλητές Ευρώπης θα βρίσκονται εκεί). Κι εν συνεχεία…
Κι εν συνεχεία, ακόμα και στο F4. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο, όμως τα υλικά του Παναθηναϊκού είναι περισσότερο ελκυστικά απ’ όσο νομίζει το απαίδευτο μάτι. Μ’ έναν ψηλό που θα λειτουργεί σα φόβητρο πίσω και θα έχει συμπληρωματικό ρόλο μπροστά, όλα γίνονται.
Αρκεί, βέβαια, η προσθήκη να γίνει σχετικά γρήγορα. Οι Πράσινοι παίζουν κατά σειρά με Φενέρ, Μακάμπι, Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ και Αρμάνι- όλα τους παιχνίδια ζωσμένα μ’ εκρηκτικά.
Και, δυστυχώς, υπάρχουν οι ήττες στον πόντο από Βιλερμπάν, Άλμπα και Μιλάνο που τους πληγώνουν το αγωνιστικό κορμί.
Μπορεί ο Ρικ Πιτίνο να τις γιατρέψει;
Για την ώρα η απάντηση είναι ένα μικρό ανασήκωμα των ώμων.
Τολμάει, όμως, κανείς να ποντάρει εναντίον του;