Η είδηση του θανάτου του Ντιέγκο Μαραντόνα είναι απ’ αυτές που αρνείται να δεχθεί το μυαλό.
Απ’ αυτές που δυσκολεύεσαι να τις χωνέψεις σαν να πρόκειται (όχι για θρύλο του ποδοσφαίρου αλλά) για δικό σου άνθρωπο.
Ξεπερνώντας όμως την αίσθηση ότι μαζί του φεύγει ένα κομμάτι των παιδικών σου χρόνων, ένα κομμάτι του εαυτού σου ουσιαστικά, συνειδητοποιείς σταδιακά ότι έκανες λάθος.
Γιατί οι άνθρωποι ναι, πεθαίνουν. Ιδέες όμως και φυσιογνωμίες που εκφράζουν μια ολόκληρη στάση ζωής όπως ο Ντιέγκο ζουν αιώνια.
Στην περίπτωσή του για 10 (τουλάχιστον) λόγους, όπως και το νούμερο της φανέλας με την οποία τον λατρέψαμε.
Τους εξής αναμφισβήτητους:
-Ποτέ και κανένας άλλος ποδοσφαιριστής -όσο σπουδαίος κι αν υπήρξε- δεν εφάρμοσε σε τέτοιο βαθμό το «μόνος μου και όλοι σας». Κανείς δεν μπόρεσε να κουβαλήσει ομάδες στην πλάτη του όπως το έκανε εκείνος με τη «φτωχή» Νάπολι (που ανέδειξε πρωταθλήτρια κόντρα στον πλούσιο Βορρά) ή την εθνική Αργεντινής του ’86 (που της έδωσε το Μουντιάλ κόντρα σε μεγάλα φαβορί).
-Τόσο στη ζωή του, όσο και στο γήπεδο υπήρξε η προσωποποίηση του πάθους. Ό,τι κι αν έκανε (είτε επρόκειτο για μια μαγική ντρίμπλα, είτε για κάποια από τις αμέτρητες καταχρήσεις του) το ζούσε στα άκρα. Δεν έκανε κράτει, ούτε το φτιασίδωνε να φανεί «καθωσπρέπει». Ήταν ένας «τρωτός θεός» (όπως είχε γράψει γι’ αυτόν ο Εδουάρδο Γκαλεάνο) και δεν θέλησε ποτέ να το κρύψει…
-Υπήρξε γνήσιος επαναστάτης και όχι κάποιος που πλάσαρε τον εαυτό του ως τέτοιο. Πήγε κόντρα σε κάθε μορφής κατεστημένο -από προέδρους της FIFA και τον Πελέ μέχρι πλανητάρχες και τον Πάπα τον ίδιο. Είχε άποψη και δεν έκανε δημόσιες σχέσεις. Εκμεταλλεύτηκε, εκτός των άλλων, τη δημοσιότητά του για να γίνει φωνή των αδύναμων και των καταπιεσμένων.
-Όσα ελαττώματα κι αν κουβαλούσε, όσες συνήθειες κι αν τον έκαναν παράδειγμα προς αποφυγή, όσες συμπεριφορές του κι αν ξένισαν ακόμη κι αυτούς που τον λατρεύουν, παρέμενε ίνδαλμα. Όπως συμβαίνει με κάθε θεό, είχε κερδίσει το αιώνιο δικαίωμα να του συγχωρούνται τα πάντα. Τίποτα (ούτε καν ο κακός του εαυτός ) δεν κατάφερε να «μουτζουρώσει» τον μύθο του.
-Κανείς άλλος παίκτης δεν ενέπνευσε τόσους πολλούς ν’ ακολουθήσουν τα χνάρια του. Σπουδαίοι βγήκαν πολλοί και πάντα θα υπάρχει ο κλασικός αντίλογος για τον Πελέ. Ακόμη όμως κι αυτοί που θεωρούν τον Βραζιλιάνο κορυφαίο όλων των εποχών είναι δύσκολο να το αρνηθούν: Ποδοσφαιρικό είδωλο που να ‘χει σημαδέψει τόσες γενιές και τόσο έντονα όσο ο Μαραντόνα δεν υπήρξε ποτέ άλλο…
-Ακόμα και όταν «έκλεψε», λατρεύτηκε γι’ αυτό. Ένα στιγμιότυπο που για οποιονδήποτε άλλο θα θεωρείτο η πιο μελανή στιγμή στην καριέρα του, για τον ίδιο έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του μύθου του. Ο τρόπος που αιτιολόγησε και το πολιτικό πλαίσιο που τοποθέτησε το περίφημο «χέρι του θεού» το μετέτρεψαν από αιώνια ρετσινιά σε αιώνιο σύμβολο εξαπάτησης (έστω και μια φορά) του ισχυρού.
-Το θρυλικό σόλο στο ίδιο παιχνίδι με την Αγγλία (λες κι ήθελε να δείξει σε αυτούς που τον κατηγόρησαν ότι έπαιξε με το χέρι τι μπορεί να κάνει με τα πόδια) θα δημιουργεί πάντα το ίδιο ρίγος. Ποτέ άλλοτε ένα γκολ δεν συνδύασε ομορφιά, κρισιμότητα, βαθμό δυσκολίας και ποδοσφαιρική… αλητεία όσο το αριστούργημα που ζωγράφισε εκείνη τη μέρα για να ταπεινώσει τον μπλαζέ αντίπαλο.
-Η βαθιά φιλία με τον Φιντέλ (με τον οποίο έφυγαν την ίδια ημερομηνία). Το τατού με τον Τσε στο μπράτσο. Το ανυπότακτο βλέμμα και το μόνιμα σηκωμένο μεσαίο του δάχτυλο σε όποιον του κουνούσε το δικό του κάνοντας υποδείξεις για τη ζωή του. Όλα μαζί -και το καθένα ξεχωριστά- κομμάτια μιας εικόνας που συναγωνιζόταν την ποδοσφαιρική σε λατρεία.
-Ποιος σημερινός ποδοσφαιρικός αστέρας να προσφέρει σόου σαν την επική προθέρμανση με λυμένα κορδόνια υπό τους ήχους του «Life is life»; Ποιος να τιμωρήσει αντίπαλο τερματοφύλακα για την αυθάδειά του υποσχόμενος τέσσερα γκολ και βάζοντας τελικά… τέσσερα; Και κυρίως ποιος να παίξει φιλικό παιχνίδι σε λασπωμένο χωράφι επαρχιακής πόλης για οικονομική ενίσχυση άρρωστου παιδιού;
-Ποτέ και για κανέναν άλλον δεν θα φτιαχτεί εκκλησία με κανονικούς πιστούς (σαν αυτή που υπάρχει στην Αργεντινή για χάρη του). Για κανέναν άλλον δεν θα βαφτίζονται νεογέννητα με τ’ όνομά του (όπως συνέβαινε στη Νάπολη). Για κανέναν άλλον δεν θα γράφεται σε τοίχους νεκροταφείων «δεν ξέρετε τι χάνετε» (τη χρονιά του πρωταθλήματος στους «παρτενοπέι»).
Για κανέναν δεν θα σηκωθούν πανό σαν αυτό που υπάρχει στην Αργεντινή και λέει όλη την αλήθεια για ‘κείνον:
«Δεν έχει σημασία τι έκανες στη ζωή σου, Ντιέγκο. Σημασία έχει τι έκανες στις δικές μας ζωές…»
