Λέγεται «παρελθοντολαγνεία» και σε χτυπάει ολοένα και περισσότερο, σαν νοερή αρθρίτιδα της θύμησης, όσο μεγαλώνεις. Δεν είναι ότι θέλεις να είσαι έτσι, δεν είναι πως το έχεις «προγραμματίσει», είναι απλά πως σε κάποια ανύποπτη φάση της ζωής σου μια αγέλη από αιμοβόρα χρόνια σου επιτίθεται και ο νεαρός άνδρας (ή γυναίκα), ο έφηβος, το παιδί που ήσουν, δεν υπάρχει πια.
Συνήθως καταλαβαίνεις πως έχεις πέσει σ’ αυτή την ιδιόμορφη αγκαλιά της αποθέωσης του παρελθόντος, όταν αρχίζεις να λες εκφράσεις όπως «Ωραίο αυτό το ψωμί, αλλά παλιά ήξεραν να φτιάχνουν πραγματικό ψωμί» ή «Εντάξει, συμπαθητική η φετινή ταινία που πήρε το Όσκαρ, αλλά παλιά το Χόλιγουντ ήξερε να γυρίζει αληθινές ταινιάρες» και «Καλός καφές, δε λέω, αλλά είχαμε μια καφετέρια παλιά στην πλατεία… Πω ρε φίλε, εκείνος ήταν εκπληκτικός καφές».
Ε λοιπόν, ξέρεις κάτι; Μια χαρά είναι το ψωμί και στο ερμαφρόδιτο παρόν, και οι ταινίες και οι καφέδες. Απλά να, ξέρεις- πώς να στο πούμε κομψοεπώς χωρίς να σε ρίξουμε στις ουσίες…- έχεις αρχίσει να γίνεσαι ένας γεροπαράξενος και μισός. Ενάμισης, δηλαδή.
Για το μόνο που σου δίνουμε δίκιο, είναι για το τέταρτο παράδειγμα σχετικά με το τι γινόταν στην εποχή σου, και το οποίο το «έκρυψες» εντέχνως: «Στην εποχή μου στην Α1 βλέπαμε σπάνιους παικταράδες. Τον Θεό τον ίδιο, ναι, μα και Ημίθεους που είχαν δικαίως θέση στον Όλυμπο».
Και το σημερινό, πέρα για πέρα συγκινητικό, reunion του Ντέιβιντ Ίνγκραμ και του Νίκου Γκάλη με αφορμή τα γενέθλια του Ηρακλή ξύπνησαν πορτοκαλί μνήμες που δεν σβήνουν ποτέ- παραμένουν ακόμα και τώρα, 30+ χρόνια μετά, ένα μπασκετικό ποίημα σε συνέχειες που διαβάζεται αχόρταγα στο τηλαυγές σκοτάδι της ηθελημένης λήθης.
Το να πει κανείς πως ο Ντέιβιντ Ίνγκραμ ήταν απλά μια «καλαθομηχανή» είναι λάθος. Πρωτίστως γιατί το όνομα του ανθρώπου είναι «Άνκρουμ», ασχέτως που πάθαμε… Βαζέχα και τον μετονομάσαμε.
Ο Αμερικανός ήρθε στα μέρη μας το 1988 για χάρη του Γηραιού και ήταν ο μόνος που μπόρεσε να τα βάλει, σε επίπεδο πρωτοφανούς σκοραρίσματος, με τον Νίκο Γκάλη- τον κορυφαίο σκόρερ όλων των εποχών στην Ευρώπη, δηλαδή. Όχι και μικρό πράγμα, δε νομίζετε;
Η παράσταση της μπασκετικής τους ζωής θα λάμβανε χώρα στις 10 Μαρτίου του 1990 στο Ιβανώφειο, στο πλαίσιο της 18ης αγωνιστικής της Α1. Στο «Ψαροκόκκαλο» (όπως λέγαμε τότε την έδρα του Ηρακλή, λόγω του σχεδιασμού του παρκέ του), η αρμάδα του Σούλη Μαρκόπουλου υποδεχόταν τον κραταιό Άρη του Γιάννη Ιωαννίδη.
Ο «Αυτοκράτορας» ήταν στην 1η θέση της βαθμολογίας συγκατοικώντας με τον ΠΑΟΚ, την στιγμή που ο Ηρακλής φιγουράριζε στην 4η. Παράλληλα, οι κιτρινόμαυροι βρίσκονταν στον δρόμο της τρίτης συνεχούς παρουσίας τους σε Final-4, μια και σε λίγο καιρό θα έπαιζαν στην Σαραγόσα.
Ο «Ξανθός», κατά την προσφιλή του τακτική, βρήκε κάτι για να γκρινιάξει: το παιχνίδι είχε οριστεί στις 16.30 και ο Ιωαννίδης έλεγε με ένθεη μανία στη φωνή (το κλασικό του, δηλαδή) «Τέτοια ώρα ο κόσμος κοιμάται. Μπάσκετ θα έρθει να δει;».
Εν τέλει, όσοι πήγαν στο Ιβανώφειο δεν είδαν ένα απλό ματς, αλλά δύο οπλοπολυβόλα να ξερνάνε ατόφιους πόντους σε κάθε κατοχή: ο Ίνγρκαμ θα τελείωνε τον αγώνα με 50 ολόκληρους (και όχι 54, όπως λανθασμένα αναφέρεται συχνά), την στιγμή που ο Νικ έβαλε 46, έχοντας πολλά παράπονα από τον διαιτητή Κόντη γιατί δεν του έδινε επανειλημμένως το «καλάθι και φάουλ».
Α, ναι. Και επίσης: ο «Γκάνγκστερ» στη μοναδική φάση που τον μάρκαρε ο μεγάλος του αντίπαλος μπουμπούνισε μια τριποντάρα περιωπής για το 75-75, στέλνοντας το παιχνίδι στην παράταση. Εκεί, ο σαφώς πληρέστερος Άρης επικράτησε με 85-91, παραμένοντας πρώτος και συνεχίζοντας απρόσκοπτος το έργο του για την κατάκτηση ενός ακόμα πρωταθλήματος.
Στο τέλος εκείνης της σεζόν ο Ίνγκραμ τελείωσε με το εξωπραγματικό 37.1 πόντους μέσο όρο (ο τύπος, όπως μπορείτε να δείτε και από τα βιντεάκια όσοι δεν τον προλάβατε, απλά μπορούσε να βάλει την μπάλα στο καλάθι με καμιά 200αριά διαφορετικούς τρόπους), «χάνοντας» εκ νέου από τον Γκάλη των 38.6.
Εκείνο το παιχνίδι το μεσημέρι του 1990, ωστόσο, χαράχτηκε δια παντός στην καρδιά των απανταχού ρομαντικών του μπάσκετ, καθώς το 50-46 σε ματς 91 πόντων με παράταση δεν είναι κάτι που το συναντάς σε καθημερινή βάση.
Ούτε, βέβαια, συναντάς κάθε μέρα ημίθεους σαν τον Ντέιβιντ. Οι Θεοί, όπως ήταν ο Νικ εντός των 4 γραμμών, γεννιούνται ακόμα πιο σπάνια.
Ρε γαμώτο, τελικά στην εποχή μας ακόμα και το ψωμί ήταν πιο νόστιμο…