– Είσαι καλύτερος από τον αδερφό σου;
– Αδύνατο, ο Ντιέγκο είναι από άλλο πλανήτη.
Ο Ούγκο Μαραντόνα ήξερε ποιος πραγματικά είναι, το πρόβλημά του ήταν ότι ο Ντιέγκο είχε το όνειρο ο αδερφός του να τον ξεπεράσει…
Αν και είχαν διαφορά 9 ετών, το ξεκίνημά τους είχε κοινά. Αρχεντίνος Τζούνιορς, μικρές Εθνικές της Αργεντινής και στη συνέχεια, Ευρώπη. Το 1987 ο Ντιέγκο Μαραντόνα χάρισε στην Νάπολι το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της και υποχρέωσε τον πρόεδρο, Κοράντο Φερλαΐνο, να αγοράσει τον αδερφό του δίνοντας 400 εκατ. λιρέτες. Ως αντάλλαγμα, ο Pibe d’ Oro θα ανανέωνε το συμβόλαιό του. Μια συμφωνία κυρίων. «Ένα είδος εκβιασμού» λένε οι Ιταλοί.
Με τα πολλά, ο Ούγκο αφίχθη στην Νάπολι. Το χατίρι του Ντιέγκο είχε γίνει, όμως το club δεν είχε καμία πρόθεση το «αστείο» να παρατραβήξει. Ειδικά από τη στιγμή που στον δρόμο ήταν ο μεγάλος, Καρέκα. Έγινε σαφές ότι θέση στην ομάδα για τον 18χρονο δεν υπάρχει και έτσι ο Ντιέγκο αποφάσισε ότι θα πάει δανεικός. Σε ομάδα της Serie A, παρακαλώ.
Εκείνη την εποχή, τεχνικός διευθυντής της Νάπολι ήταν ο Λουτσιάνο Μότζι, αργότερα παράγοντας της Γιουβέντους και κεντρικό πρόσωπο του σκανδάλου Calciopoli το 2006. Ο Lucky Luciano ενεργοποίησε όλα του τα κονέ με στόχο να πείσει κάποια ομάδα να πάρει τον Ούγκο.
Η Αβελίνο είπε «όχι», η Εμπολι το ίδιο, η Πεσκάρα αρνήθηκε την ανταλλαγή με παίκτη της, ενώ ο πρόεδρος της Πίζα, δεν συζήτησε καν το ενδεχόμενο να… κλίση η μεταγραφή. Το καλοκαίρι του 1987, μερικές εβδομάδες μετά την άφιξή του στην Ιταλία, όλες οι πόρτες ήταν κλειστές για τον Ούγκο Μαραντόνα.
Τελικά, τη λύση την έδωσε η Άσκολι. Βασικά ο Μότζι, αφού ο πρόεδρος, Κοσταντίνο Ρότσι, στο όνομα της φιλίας τους κράτησε μια θέση ανοικτή και υποδέχθηκε τον 18χρονο με τον καλύτερο τρόπο. «Ο Ούγκο δεν είναι ένα στοίχημα, αλλά ένας εξαιρετικός παίκτης. Κλείσαμε τη συμφωνία και τον πήραμε, θα δείτε τι μπορεί να προσφέρει στο πρωτάθλημα» είπε το αφεντικό και πήρε το ρίσκο να πέσει το ταβάνι να τον πλακώσει.
«Ο Μαραντόνα είναι παίκτης της κορυφαίας κλάσης, έχει δυνατότητες σαν του αδερφού του, Ντιέγκο». Αφού όλα έμειναν στη θέση τους, είπε και μια αλήθεια. «Ο Ούγκο είναι πιο όμορφος».
Στις 18 Αυγούστου του 1987 η Άσκολι έκανε επίσημη την απόκτηση του Ούγκο Μαραντόνα αλλά και του Βάλτερ Καζαγκράντε, αργότερα bomber της Τορίνο. Οι δύο τους υποτίθεται ότι θα έκαναν μεγάλα πράγματα μαζί.
Όμως ο προπονητής της Άσκολι, Ιλάριο Καστανιέρ, σύντομα διαπίστωσε ότι ενώ ο Αργεντινός αν και είχε κάποια καλά χαρακτηριστικά, δεν ήταν σε θέση να παίξει στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. «Είχε πολύ καλή τεχνική και χτυπήματα, όμως δεν ήταν αθλητικός. Δεν ήταν γυμνασμένος και δεν μπορούσε να παίξει 90 λεπτά» είπε αργότερα ο allenatore.
Το ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1987. Πέρασε αλλαγή στο 68’ του εντός έδρας ματς με την Ρόμα (1-1), όμως όλα τα φώτα της Ιταλίας θα έπεφταν πάνω του στη δεύτερη εμφάνισή του στην Serie A. Μια εβδομάδα αργότερα, η Νάπολι υποδέχθηκε την Άσκολι στο San Paolo.
Ντιέγκο vs Ούγκο.
Ο πρώτος, φορούσε τη φανέλα με το 10 και ήταν στη σέντρα, ο δεύτερος το 13 και βρισκόταν στον πάγκο. Ο Καστανιέρ έβαλε τον Ούγκο ξανά στην επανάληψη, όμως δεν έμελλε να προσφέρει το παραμικρό εκείνη την ημέρα και η πραγματικότητα ήταν δυστυχώς κάτι περισσότερο από εμφανής.
Και η σεζόν συνεχίστηκε. Με πάγκο και λεπτά πολύ χαμηλής ποιότητας. Μια μέρα ο Ντιέγκο πήγε στον Καστανιέρ. «Γιατί δεν αφήνεις τον αδερφό μου να παίξει;». Ο προπονητής εξήγησε τους λόγους και ο μεγάλος αδερφός δεν είχε κάτι περισσότερο να πει. Το όνειρο να δει τον μικρό να φτάνει στο ίδιο επίπεδο με αυτόν, ήταν έτη φωτός μακριά από το να γίνει πραγματικότητα.
Έπειτα από 13 αγώνες χωρίς να σκοράρει, πωλήθηκε στην Ράγιο Βαγιεκάνο και την ίδια χρονιά δοκίμασε χωρίς επιτυχία σε ένα ακόμα club της Ευρώπης, την Ραπίντ Βιέννης. Σύντομα όμως, επέστρεψε στην Αργεντινή.
Ο Ούγκο το ήξερε. Ποτέ δεν σκέφτηκε ότι μπορεί να φτάσει έστω κάπου κοντά. Δεν είχε πρόβλημα να ζει στην σκιά και να απολαμβάνει το ότι είναι απλά ο αδερφός του Μαραντόνα. «Το να είσαι σαν τον Ντιέγκο είναι αδύνατο. Εκείνος είναι από άλλο πλανήτη, εγώ είμαι ένας κανονικός άνθρωπος…».