Ακούστε-ακούστε: μην το πάρετε στραβά. Ούτε οι μεν ούτε, αν γίνεται, οι δε.
Ακούστε: ο ΛεΜπρόν Τζέιμς είναι ξεκάθαρα πιο πλήρης παίκτης από Εκείνον. Αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, ο LBJ είναι με διαφορά ο πληρέστερος παίκτης όλων των εποχών.
Είναι καλύτερος ριμπάουντερ από εκείνον, είναι ξεκάθαρα καλύτερος πασέρ από εκείνον, είναι πιο ψηλός και πιο δυνατός, είναι ένα μυώδες βουνό εν κινήσει που όταν εφορμά προς το καλάθι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να τον σταματήσεις. Ο εξής: «Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς (επί 3 αυτό)».
Πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά πεισματάρης και αθεράπευτα ερωτευμένος με το παρελθόν για να μη βλέπει πως ο Βασιλιάς είναι ο αθλητής που κάθε ομάδα για όποια εποχή κι αν μιλάμε θα επέλεγε να «χτίσει» επάνω του το σύνολό της. Αυτό δεν ισχύει για Εκείνον. Εκείνος ήταν ο μεγαλύτερος killer στην ιστορία και αν μυριζόταν αίμα αλίμονο στους αντιπάλους του, όμως δε θα μπορούσε ποτέ, φερ’ ειπείν, να οδηγήσει τους Καβς του 2007 με Ντρου Γκούντεν και Ζιντρούνας Ιλγκάουσκας στους τελικούς του ΝΒΑ.
Οπότε… ακούστε- ή, καλύτερα, διαβάστε: ο ΛεΜπρόν είναι δικαίως ο μόνος παίκτης που τον κοιτάει τόσο έντονα στα μάτια για τον θρόνο του GOAT, καθώς (ρουφιάνα νοσταλγία, πάρε τα χέρια σου από πάνω μας) σαν μπασκετμπολίστας, συνολικά, είναι καλύτερος.
Ναι, αλλά μαντέψτε: δεν είναι Εκείνος.
Κι αυτό αποδείχτηκε για πολλοστή φορά χθες: στο υπέροχο (για τα γύρω-τριγύρω και όχι για το ματς αυτό καθαυτό) All-Star Game του Κλίβελαντ, το σκηνικό ήταν ενοχλητικά τέλεια στημένο για χάρη του Τζέιμς.
«Το παιδί από το Άκρον» επέστρεφε στη γενέτειρά του για το 18ο συνεχόμενο All-Star της επίζηλης καριέρας του και το φανατικό του κοινό- το οποίο του έχει συγχωρέσει προ πολλού τη φυγή του για το Μαϊάμι το 2010- τον περίμενε ενθουσιωδώς για ν’ αποθεώσει τον δικό του Μεσσία. Δικαίως, φυσικά, καθώς εκτός των τεσσάρων γραμμών το έργο το LBJ με το “I Promise” είναι κάτι απλά μνημειώδες που αξίζει, πραγματικά, Νόμπελ.
Αυτό, όμως, είναι μία μακροσκελής ιστορία για κάποια άλλη φορά.
Εκείνο που μετράει είναι η… κλοπή των φώτων. Πράγματι μέχρι το ημίχρονο ο ΛεΜπρόν ήταν το απόλυτο επίκεντρο, με τους συγγενείς, τους φίλους και τους απειράριθμους ορκισμένους θαυμαστές του να τον αποθεώνουν σε κάθε του βήμα.
Τότε, όμως, στο (ξεχειλωμένο) halftime που λένε και όσοι δε θέλουν να πουν δύο φορές «ημίχρονο» σε δυο συνεχόμενες παραγράφους, αίφνης η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε λες και την φίλησε ένα υπερμέγεθες χέλι: η παρουσίαση των 75 κορυφαίων παικτών όλων των εποχών (λόγω του γεγονότος πως φέτος κλείνουμε 75 χρόνια καθαγιασμένου ΝΒΑ) ξεκίνησε, με λαμπερούς παρόντες και ηχηρούς (αχ, Κόμπε…) απόντες.
Κατά τα φαινόμενα- μιας και απουσίαζε από την συγκεντρωτική φωτογράφιση πριν το ματς και οι φήμες έλεγαν πως βρίσκεται κάπου στα δυτικά και παίζει γκολφ-, θα έλειπε κι Εκείνος. Όμως…
Όμως (προφανώς επειδή είδε πως στ’ αποδυτήρια ο Εμπίιντ και μερικοί άλλοι παίζουν χαρτιά με λεφτά, οπότε δε γινόταν να το χάσει) τότε ακούστηκε από τα μεγάφωνα το “A six-time NBA champion and 5-time league MVP…” και στο κέντρο του γηπέδου έκανε την εμφάνισή Του.
Και, μέσα στο «σπίτι» του ΛεΜπρόν, οι ιαχές και οι παρανοϊκές φωνές ενθουσιασμού υπέρ Του ήταν ξεκάθαρα περισσότερες απ’ όσες ακούστηκαν ακόμα και για το “Kid from Akron”. Ίσως μόνο ο- αέναα κοσμοαγάπητος- Άλεν Άιβερσον να προκάλεσε τέτοιο χαμό κατά τη δική του είσοδο, αλλά και πάλι δύσκολα μπορεί να συγκριθεί αυτό που έγινε με τον ιδιοκτήτη τον Χόρνετς.
Τον 6 φορές πρωταθλητή και MVP των τελικών. Τον 5 φορές πολυτιμότερο παίκτη της regular season, τον 10 φορές πρώτο σκόρερ, τον Αμυντικό της χρονιάς, τον πρώην παίκτη των Ουάσιγκτον Ούιζαρντς και…
Και του Σικάγο, ρε γαμώτο. Κανείς άλλος δεν μπορεί να προκαλέσει τέτοια ανεξέλεγκτη παράνοια σκορπώντας χαμόγελα και ζεστασιά στις ερωτευμένες ψυχές των παριστάμενων και των θεατών ανά τον κόσμο.
Η αγκαλιά με τον Τζέιμς και το βλέμμα ανόθευτης λατρείας που του ρίχνει στο τέλος ο 37χρονος υπερπαίκτης των Λέικερς αρκεί για να καταλάβει κανείς τι πραγματικά σημαίνει για το ίδιο το άθλημα ο AIR. Όλοι ήθελαν να τον αγκαλιάσουν, όλοι ήθελαν να τους δώσει έστω και για ένα κατακερματισμένο δευτερόλεπτο μια ματιά.
Ακούστε, ακούστε: βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως είναι εντελώς βλακώδες το να συγκρίνεις παίκτες του 1950, όπως ο θρύλος Τζορτζ Μάικαν, με αυτούς των 80s, των 90s και του 2020. Πριν από 80 σχεδόν χρόνια οι αθλητές σταματούσαν την καριέρα τους αν έκοβαν λάθος τις παρανυχίδες τους και τώρα κάθε ομάδα έχει 17 φυσιοθεραπευτές και βοηθούς.
Οι συζητήσεις περί GOAT είναι θνησιγενείς και δε θα έπρεπε καν να υφίστανται, πολύ απλά γιατί δεν παίζανε όλοι οι μεγάλοι στην ίδια εποχή.
Αν, σε μια ανεξήγητη κρίση επιθετικότητας, μας βάζατε όμως το πιστόλι στον κρόταφο και μας αναγκάζατε να διαλέξουμε μονάχα έναν, μάλλον θα διαλέγαμε τον ΛεΜπρόν.
Είναι, όπως και να το κάνουμε, το απόλυτο πακέτο. Ο απόλυτος παίκτης. Μόνο που…
Μόνο που δεν είναι Εκείνος. Και ούτε θα γίνει ποτέ.
Δεν είναι Μάικλ Τζέφρι Τζόρνταν.