Όταν κάποιος σπεύδει να είναι πρώτος στην κριτική και στην ανάδειξη των λαθών, αν θέλει να είναι δίκαιος και σωστός, οφείλει να είναι πρώτος και στην ανάδειξη του σωστού, στην αναγνώριση. Και ο φετινός Παναθηναϊκός αξίζει αναγνώριση.
Οκ, πάντα θα υπάρχουν οι κομπλεξικοί οπαδοί άλλων ομάδων, πάντα οι γκρινιάρηδες Παναθηναϊκοί που απαιτούν να συμβεί το τέλειο εδώ και τώρα, αλλά ας είμαστε η πλειοψηφία αυτοί που δεν παρασυρόμαστε από το άκρατο συναίσθημα.
Το έγραφα το καλοκαίρι μετά τον αποκλεισμό από τη Σλάβια Πράγας. Ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να παρασυρθεί στο να τα θέλει όλα εδώ και τώρα. Πρέπει να ανέβει ένα ένα τα σκαλιά. Γιατί αν δεν είσαι πυροτέχνημα, αν έχεις πάρει εμπειρία από κάθε σκαλί, τότε, όταν έρθει η πτώση – κι αυτή έρχεται για όλους – θα έχεις την ικανότητα να μην κουτρουβαλιαστείς σε όλη τη σκαλά, αλλά να παραπατήσεις σε 2-3 σκαλιά.
Γι΄αυτό και δεν ήταν λόγος λιθοβολισμού ο αποκλεισμός. Ιδίως έτσι όπως ήρθε. Ο Παναθηναϊκός τον Αύγουστο έπαιξε μπάλα. Κι αποκλείστηκε παίζοντας μπάλα. Απέναντι σε κάκιστες διαιτητικές αποφάσεις, αντιπαρέταξε μπάλα. Κι αυτό κάνει 2.5 μήνες τώρα. Είτε αντιμετωπίζει διαιτητές που επηρεάζουν εύκολα το μυαλό είτε όχι.
Κι όλο αυτό δεν οφείλεται σε κανέναν άλλον παρά στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και στην διοίκηση του Παναθηναϊκού όμως.
Γιατί αυτή φώναξε τον Ιβάν να συζητήσουν πριν από περίπου 19 μήνες, αυτή αποφάσισε να ακούσει όλο του το σχέδιο, αυτή αποδέχτηκε, αυτή δεν πήρε παλαβές αποφάσεις όταν ο Παναθηναϊκός έχανε εκτός έδρας πέρσι.
Και δεν το έκανε γιατί έβλεπε πως οι πράσινοι έχαναν όντας καλύτεροι. Δεν έχαναν γιατί έπαιζαν αντιποδόσφαιρο. Δεν έχαναν με κάτω τα χέρια. Είχαν απλώς κάποιες στιγμές απροσεξίας, αφέλειας. Και στην πορεία για να γίνεις νικητής, πρέπει να περάσεις από αυτό το στάδιο.
Ο Παναθηναϊκός είναι αυτός που είναι φέτος, γιατί έχει και την εμπειρία του πέρσι. Αυτό προσφέρει η ομοιογένεια και η διατήρηση ενός κορμού σε μια ομάδα, αλλά και μια σταθερή προπονητική φιγούρα. Μαθαίνουν μαζί, θυμούνται μαζί, ωριμάζουν μαζί.
Φτάνουμε λοιπόν στο ματς με τον Βόλο. Απέναντι σε μια ομάδα που είναι 3η στο πρωτάθλημα και παίζει πολύ όμορφο ποδόσφαιρο, καλύτερο από τον Άρη, από τον ΠΑΟΚ, από τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός έκανε το πιο απολαυστικό του παιχνίδι. Πάλι εκτός έδρας.
Όπως στο πρώτο ημίχρονο με τον ΟΦΗ, όπως για 70 λεπτά με τη Λαμία. Στον Βόλο είδαμε ένα πρώτο ημίχρονο κυριαρχικό στα όρια του τρομακτικού για τον αντίπαλο, στο δεύτερο, με εξαίρεση το 45-60, είδαμε και πάλι κυριαρχία.
Αν εσείς το θεωρείτε εύκολο αυτό για μια ομάδα που έχει υποστεί το σοκ τριών χιαστών, που ακούει διαρκώς τους αντιπάλους να λένε πως κερδίζει με πέναλτι, που βλέπει Αστέρας και Λαμίες να παίζουν πούλμαν και καράτε, που τους λένε ότι χωρίς τον Αϊτόρ δε θα κάνουν τίποτα, τότε καλύτερα να πάτε να μάθετε τον αθλητισμό από την αρχή ή να παίζετε Fifa.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει χτίσει μια ομάδα. Με αρχές. Με όλα όσα απαιτούνται. Και με αποδυτήρια. Παίκτες που γουστάρουν να βλέπουν ο ένας τον άλλον. Που θα σηκώσουν ο ένας τον άλλον στις στραβές.
Αυτό το είχε και πέρσι. Τι άλλαξε φέτος; Πρώτα και κύρια, Παλάσιος και Αϊτόρ δεν είχαν ψυχολογικό βάρος. Συνέχισαν με ψυχολογία στα ύψη, με ωριμότητα στο κεφάλι τους. Ήρθε να τους δώσει την ώθηση ο Σπόραρ που θυσιάζει εαυτόν για να βρίσκουν διαρκώς χώρους αυτοί οι δύο. Ήρθε ο Τσέριν να δώσει στον Πέρεθ όλη την ηρεμία και άνεση που χρειάζεται.
Πώς θα συνδεθούν όμως όλοι αυτοί; Πάρτε κύριοι τον Μπερνάρ για να δείτε το πώς. Έκανε την αρχή στη Λαμία, το έδειξε και με τον Άρη, αλλά απέναντι στον Βόλο ο Βραζιλιάνος έκανε παπάδες από το πρώτο του άγγιγμα. Από εκείνη την κλειστή ντρίμπλα στα δεξιά που κατέληξε σε σέντρα για την κεφαλιά του Βέρμπιτς κάπου στο 15ο λεπτό.
Δείτε την συμμετοχή του στα 4 από τα 5 γκολ. Θα μπορούσε στο πρώτο να τρέξει μόνος με τη μπάλα και να τραβήξει πάνω του αμυντικό ή να αναγκάσει τον Παλάσιος να ανοιχτεί δεξιά. Όχι. Την έδωσε κατευθείαν στον Αργεντινό και έτρεξε σφαίρα για το overlap στα δεξιά. Ο Παλάσιος συνέκλινε, 0-1.
Μέχρι εδώ, η εμφάνιση του είναι ακριβώς αυτό που πλήρωσε ο Παναθηναϊκός. Αυτό που κάνει στο 5-0 είναι το κάτι παραπάνω. Το γλυκό στην ταβέρνα στο τέλος που είναι όντως γλυκό και όχι φρούτο.
Κεφαλιά προς τα πίσω για τον Χουάνκαρ, ο ευφυής Ισπανός κάνει κεφαλιά μπροστά και ο Μπερνάρ ξέρει από τη στιγμή που θα την πάρει, ότι ο Σπόραρ είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Του τη δίνει εκεί που δεν κόβεται και τέλος.
ΥΓ. Ήρθα επιτέλους οι μέρες του φωτός. 13 χρόνια είναι πολλά. Όχι, δεν λέω ότι ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής. Λέω όμως ότι επειδή δεν κρίνονται όλα από τους τίτλους, αλλά από το συναίσθημα που προκαλείς στον φίλαθλο, αυτό το συναίσθημα που σπέρνει σε κάθε γήπεδο η ομάδα, υπήρξε μόνο σε μικρότερες ποσότητες το 2017 με τον Ουζουνίδη, το 2014 με τον Αναστασίου και το 2011-2012 με τον Ζεσουάλδο και τον Λέτο.
ΥΓ1. Όλα πήγαν κατ΄ευχήν. Εκδρομή, ωραία ατμόσφαιρα, πανηγύρια, ελπίζω να μην υπάρχει η παραμικρή ζημιά, νίκη με 5-1 στο πιο δύσκολ ματς μέχρι το επόμενο…Ας μην υπήρχαν κι αυτά τα ρημαδοκαπνογόνα…
ΥΓ2. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι πάλευε να βρει στο VAR ο Σιδηρόπουλος στο 0-3 και τι ακριβώς είδε στο πέναλτι του Βόλου. Γιατί από το πρώτο replay φαίνεται φάουλ στον Σένκεφελντ. Επίσης, το πώς τελείωσε αυτό το ματς ο Ντέλετιτς που έπρεπε να έχει φάει 2 κίτρινες, είναι κι αυτό απορίας άξιο.