Εάν η μοίρα δεν είχε παίξει το δικό της παιχνίδι, τα ονόματα των Δημήτρη Μουσιάρη και Δημήτρη Κουκουλίτσιου θα βρίσκονταν δίπλα σε αυτό το Γιάννη Βαλαώρα και των άλλων παικτών της ΑΕΛ που έγραψαν ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δοξάζοντας την Λάρισα την δεκαετία του ’80.
Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν συνέβη… Στον τότε ηλικίας 21 ετών επιθετικό η ζωή έδωσε εκείνο το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1979 μια δεύτερη ευκαιρία, όχι όμως και στους δύο Δημήτρηδες που άφησαν την τελευταία πνοή τους στην άσφαλτο μετά από τροχαίο με το αυτοκινήτο στο οποίο επέβαιναν οι τρεις νέοι.
Η αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν στο δράμα στηρίχτηκε σε πολλούς κρίκους που θα μπορούσαν να έχουν σπάσει νωρίτερα, πολύ πριν συμβεί το κακό. Οι ελπιδοφόροι ποδοσφαιριστές θα ταξίδευαν με προορισμό την Αθήνα, όπου οι Δημήτρης Μουσιάρης και Δημήτρης Κουκουλίτσιος θα ενσωματώνονταν στις προπονήσεις της Εθνικής Ελπίδων ενόψει του αγώνα με την Σοβιετική Ένωση στην Οδησσό λίγες ημέρες αργότερα, ενώ ο Βαλαώρας που τότε εξέτιε την στρατιωτική θητεία του, επέστρεφε στην μονάδα στην οποία υπηρετούσε.
Ίσως η παρουσία του φίλου και συμπαίκτη τους και η επιθυμία να τον «βολέψουν» να ήταν και ο λόγος που οι 19χρονοι Δημήτρηδες επέλεξαν να μην κάνουν χρήση των αεροπορικών εισιτηρίων που έθεσε στη διάθεσή τους η διοίκηση της ΕΠΟ. Προτίμησαν να ταξιδέψουν όλοι μαζί, αλλά το γεγονός ότι ο Μουσιάρης έδινε εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, τους ανάγκασε να αναχωρήσουν περίπου 2 ώρες αργότερα από το προγραμματισμένο. Με την υπόλοιπη αποστολή να τους περιμένει στο ΟΑΚΑ για προπόνηση, αρνήθηκαν να μεταβούν με τρένο ή λεωφορείο και προτίμησαν να το κάνουν οδικώς, παρά τις παραινέσεις των ανθρώπων της Λάρισας για το αντίθετο.
Ο καιρός είχε χαλάσει και η βροχή έκανε έτσι κι αλλιώς απαιτητική την διαδρομή, ειδικά για έναν νέο οδηγό όπως ήταν ο Μούσιαρης ο οποίος μόλις είχε πάρει το δίπλωμά του. Ακόμη και ο πατέρας του, Κουκουλίτσιου, επαγγελματίας οδηγός ταξί, προσφέρθηκε να τους πάει ο ίδιος, αλλά οι τρεις φίλοι είχαν πάρει τις αποφάσεις τους. Ήθελαν να ταξιδέψουν μόνοι.
Λίγο πριν τις 2 το απόγευμα επιβιβάστηκαν στο μοιραίο Σιτροέν κι έκαναν στάση –όπως συνηθιζόταν- στα Καμένα Βούρλα. Εκεί ο Κουκουλίτσιος που ήταν συνοδηγός, ζήτησε από τον Βαλαώρα ο οποίος βρισκόταν στο πίσω κάθισμα, να αλλάξουν θέση για να ξεκουραστεί λιγάκι ενόψει της προπόνησης στην Αθήνα. Μια πρόταση που καθόρισε την μοίρα και των δύο…
Λίγο αργότερα στο 111ο χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Αθηνών-Λαμίας η ολισθηρότητα του οδοστρώματος και η αδυναμία επαναφοράς του αμαξιού στο κανονικό ρεύμα, έστειλαν το αυτοκίνητο στο απέναντι όπου συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με λεωφορείο του ΚΤΕΛ Λαμίας. Από τα συντρίμμια θα ανασυρθεί ζωντανός ο Γιάννης Βαλαώρας ο οποίος μεταφέρθηκε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο στην Αθήνα. Αφού διαπιστωθεί ότι τα τραύματά του δεν ήταν σοβαρά, θα κάνει και δηλώσεις βέβαιος πως την ίδια τύχη είχαν και οι συμπαίκτες του. Από το κρεβάτι όπου νοσηλευόταν μιλά με αισιοδοξία και ενθουσιασμό για την δουλειά που γίνεται στις μικρές ηλικίες στην ΑΕΛ, μέχρι που κάποιος -άθελά του- του αποκαλύπτει την αλήθεια. Αν και υπήρχε ρητή εντολή για το αντίθετο και απαγορευόταν να ανοίξει τηλεόραση ή να μπει εφημερίδα στο δωμάτιο, κάποιος θα του πει «εσύ ήσουν τυχερός, όχι όπως οι άλλοι…», με συνέπεια να υποστεί νευρικό κλονισμό…
Τα δύο «αδέρφια» του είχαν σκοτωθεί ακαριαία κι έγιναν έτσι κομμάτια της «κατάρας» που λέγεται ότι ακολουθεί την ομάδα-καμάρι του κάμπου. Η αρχή του κακού είχε γίνει το 1965 όταν ο –τότε- 18χρονος τερματοφύλακας της ΑΕΛ Θόδωρος Πασσιάς έχασε τη ζωή του από εσωτερική αιμορραγία ύστερα από χτύπημα στον νεφρό κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Το καλοκαίρι του 1974 ο Αργεντινός Γκιγέρμο Ντάους πνίγηκε στον Αγιόκαμπο, όπου είχε πάει για μπάνιο με συμπαίκτες του και το 1979 ήρθε ο χαμός των συμπαικτών στην Εθνική Ελπίδων, χωρίς όμως να κλείσει εκεί ο κύκλος του αίματος.
Το 1986 στις εξέδρες του Αλκαζάρ άφησε την τελευταία πνοή του ο αδικοχαμένος Χαράλαμπος Μπλιώνας χτυπημένος από φωτοβολίδα, σε ακόμη ένα περιστατικό που σόκαρε το πανελλήνιο, το οποίο αποχαιρέτησε με δάκρυα στα μάτια τον σπουδαίο Γιώργο Μητσιμπόνα το 1996, όταν και αυτός έγινε θυσία στον «Μολώχ της ασφάλτου». Την ίδια χρονιά έφυγε από τη ζωή ο Λευτέρης Μίλος που είχε παίξει νωρίτερα στην ΑΕΛ, το 2009 χάθηκε για πάντα ο Αντόνιο ντε Νίγκρις, ενώ λιγότερο γνωστές είναι και οι περιπτώσεις των Μάκη Λυγούρα και Σταύρου Κάσσα.
Ο μόνος που φαίνεται να νίκησε την «κατάρα» ήταν ο Γιάννης Βαλαώρας που εκείνη την αποφράδα ημέρα έχασε δύο φίλους, δύο συμπαίκτες, δύο αδερφούς. Με την βυσσινί φανέλα έπαιξε σε 346 ματς, πετυχαίνοντας 102 γκολ, τα περισσότερα στην ιστορία της ομάδας. Ήταν ένας από αυτούς που έφτασαν με την ΑΕΛ στην κατάκτηση του Κυπέλλου το 1985 και το απίστευτο πρωτάθλημα το 1988. Σίγουρα εκείνες της μέρες της δόξας πανηγύρισε και αυτός και ολόκληρος ο κάμπος και για λογαριασμό των Δημήτρηδων που αν τα πράγματα είχαν κυλήσει διαφορετικά θα βρίσκονταν μαζί του στο γήπεδο…