Η θέση του τερματοφύλακα είναι, λέει, μοναχική.
Είναι άδικη, λέει, γιατί το δικό του λάθος φαίνεται πολύ περισσότερο από των άλλων.
Ακόμα και ήρωας να ‘χει γίνει με τις επεμβάσεις του, αρκεί μια αδράνεια ή μια γκάφα για να μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο.
Όλα αυτά τα κλισέ όμως (που πιθανότατα περιέχουν και μεγάλη δόση αλήθειας) θα ‘χουν πάντοτε μια απάντηση.
Ένα αντι-παράδειγμα που απέδειξε ότι ο γκολκίπερ όχι μόνο δεν χρειάζεται τη συμπάθεια, αλλά πρέπει να ‘ναι πιο επιθετικός και από τους… επιθετικούς:
Τον Όλιβερ Καν!
Δεν χρειάζεται να πεις πολλά για να περιγράψεις την κλάση ενός από τους κορυφαίους τερματοφύλακες όλων των εποχών.
Οι αριθμοί του κάνουν πολύ πιο εύκολα αυτή τη δουλειά:
Συνολικά 891 αγώνες σε 14 χρόνια καριέρας.
Δεύτερος παίκτης σε συμμετοχές στην ιστορία της Μπάγερν (με 632).
8 πρωταθλήματα, 6 Κύπελλα, 1 Champions League (στο οποίο ήταν MVP), 1 Κύπελλο UEFA και 1 Διηπειρωτικό.
Ένα Euro (το 1996) με την εθνική Γερμανίας.
Και ατομικές διακρίσεις εξίσου εντυπωσιακές:
Καλύτερος τερματοφύλακας στο Μουντιάλ του 2002.
Τρεις φορές καλύτερος γκολκίπερ του κόσμου σύμφωνα με την IFFHS (Διεθνή Ομοσπονδία Στατιστικών και Ιστορίας Ποδοσφαίρου).
Δυο «Χρυσές Μπάλες» (ενώ είναι γνωστό πόσο δύσκολα καταλήγουν σε γκολκίπερ).
Περισσότερο όμως από τις ικανότητες και τα επιτεύγματά του «ψάρωνε» το παρουσιαστικό του.
Το επιβλητικό τετραγωνιζέ κορμί του.
Και η διαρκώς εξοργισμένη φάτσα του (σαν να ‘χε νεύρα από τότε που γεννήθηκε).
Αμέτρητα είναι τα περιστατικά που σκόρπισε τρόμο σε αντιπάλους του:
Σε ένα ματς με τη Βέρντερ άρπαξε από τη μύτη τον Μίροσλαβ Κλόζε (με τον οποίο έπαιζαν μαζί στην εθνική Γερμανίας).
Κάποτε έπιασε από τη φανέλα και ταρακούνησε για τα καλά τον συμπαίκτη του στην Μπάγερν, Αντρέας Χέρτσογκ.
Σε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς του καυγάδες βούτηξε από τον λαιμό τον Τόμας Μπράνταριτς της Λεβερκούζεν.
Όταν εκείνος λοιπόν ομολόγησε ότι φοβήθηκε… για τη ζωή του, ο Καν απάντησε γελώντας μετά το ματς:
«Tο ποδόσφαιρο είναι ανδρικό άθλημα και τέτοια πράγματα ανήκουν στο παιχνίδι».
Το ρεπερτόριο του όμως στο… μπούλινγκ δεν εξαντλούταν εκεί.
Σε ένα ντέρμπι με τη Ντόρτμουντ δάγκωσε τον Χάικο Χέιρλιχ της Ντόρτμουντ.
Αργότερα στο ίδιο ματς πήγε να… κόψει στη μέση τον Στεφάν Σαπουιζά με δολοφονική έξοδο.
Σε αγώνα με την Καϊζερσλάουτερν κυνήγησε τον Μίχαελ Μίκιτς επειδή τόλμησε να τον ακουμπήσει!
Ακόμα και ένας από τους συμπαίκτες του, ο Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ, είχε πει χαρακτηριστικά για εκείνον:
«Τον γνώρισα το 2002. Καθόμουν δίπλα του, αλλά η πρώτη φορά που μου μίλησε ήταν το 2005».
Και φυσικά ποιος μπορεί να ξεχάσει την αυστηρότητά του ακόμα και σε φιλικό με… παιδάκια:
Τότε που έπρεπε να φάει πέναλτι από 9χρονα (ώστε τα έσοδα να πάνε σε φιλανθρωπικούς σκοπούς) και ο αθεόφοβος… τα έπιασε όλα!
Ακόμα και χωρίς να γνωρίζεις λοιπόν όλα αυτά -έχοντας δει απλά μια έκφραση του προσώπου του- γνώριζες ότι δεν μπλέκεις με τον Όλιβερ Καν.
Ότι δεν ήταν ακριβώς ο κατάλληλος αντίπαλος για να τον ενοχλήσεις.
Και ο μόνος που σκέφτηκε να το επιχειρήσει (ή μάλλον του είπε ο προπονητής του να το κάνει) δεν είχε καλή κατάληξη.
Το 2008 λοιπόν η Χετάφε αντιμετώπιζε την Μπάγερν στα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA.
Παρόλο που απέσπασε 1-1 στο Μόναχο και άγγιξε το θαύμα στη ρεβάνς (παίζοντας με παίκτη λιγότερο από το 6’) αποκλείστηκε με 3-3 στην παράταση.
Πιο χαρακτηριστικό όμως ακόμα και από τα γκολ του Λούκα Τόνι στο τέλος που έσωσαν τους Βαυαρούς ήταν ένα άλλο στιγμιότυπο:
Αυτό με τον Εστεμπάν Γκρανέρο να επιχειρεί… trash talking στον Καν.
Και τη φάση (κατά τη χαρακτηριστική εξιστόρηση του ίδιου του Ισπανού) να εξελίσσεται ως εξής:
«Στα κόρνερ ο Λάουντρουπ μου είχε αναθέσει την αποστολή να… ενοχλώ τον Καν.
Σε μια εκτέλεση λοιπόν πήγα προς το μέρος του.
Με έριξε κάτω με δυο χαστούκια, πάτησε πάνω μου και φώναξε τον διαιτητή.
Μετά ήρθε εκείνος στην περιοχή και έδειξε κίτρινη κάρτα… σε μένα»!