Τα βραβεία για τους κορυφαίους στο ελληνικό ποδόσφαιρο το 2000 είχαν μια σχεδόν παγκόσμια πρωτοτυπία. Ο Παναθηναϊκός και οι παίκτες του θριαμβεύουν κατακτώντας τα βραβεία εκείνης της χρονιάς, όπως και ο προπονητής του, Γιάννης Κυράστας που λίγους μήνες νωρίτερα είχε δει τον τίτλο να φεύγει από τα χέρια του, ξεσπώντας για τον τρόπο που αυτό συνέβη, για να καταλήξει τελικά στον… συνήθη ύποπτο εκείνην την εποχή, Ολυμπιακό…
Προφανώς πολλοί φίλοι των ερυθρολεύκων δεν συμφωνούν με το περιεχόμενο των παραπάνω γραμμών και δεν πρόκειται να το κάνουν ούτε με εκείνο των επόμενων. Άλλωστε είναι γενικότερο φαινόμενο ο οπαδός της κάθε ομάδας να αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί τα κακώς κείμενα που συνδέονται με την δική του καψούρα, αλλά την ίδια ώρα είναι έτοιμοι να κράξουν τους «απέναντι» για οτιδήποτε.
Ωστόσο για εκείνη την σεζόν η πλειοψηφία των ουδέτερων που έζησαν τα γεγονότα αγωνιστική προς αγωνιστική συμφωνεί ότι η γενικότερη αίσθηση ήταν ότι εκείνος ο Παναθηναϊκός που έμεινε στην ιστορία ως «η ομάδα του Κυράστα» άξιζε να πάρει τον τίτλο, παρά το γεγονός ότι η πρόσληψη του αείμνηστου Έλληνα τεχνικού δεν προϊδέαζε για κάτι τέτοιο. Αξέχαστος, άλλωστε, έχει μείνει και ο τίτλος εφημερίδας που έκανε λόγο για «λευκή πετσέτα», υποδηλώνοντας ότι οι πράσινοι με εκείνον στο τιμόνι δεν είχαν την παραμικρή ελπίδα να πάρουν το πρωτάθλημα.
Βέβαια στο χορτάρι τα πράγματα κύλησαν εντελώς διαφορετικά και όλα έδειχναν ότι το σερί του Ολυμπιακού θα σταματούσε στους 3 σερί τίτλους (1997, 1998, 1999), τους πρώτους της περιόδου Σωκράτη Κόκκαλη, μετά την περίφημη δεκαετία με τα «πέτρινα χρόνια». Τελικά οι Πειραιώτες μέτρησαν 7 διαδοχικά πρωταθλήματα, αφού ούτε εκείνη την χρονιά ούτε λίγο αργότερα –ελέω Ριζούπολης– δεν κατέστη δυνατό στον ανταγωνισμό να πάρει αυτό που οι περισσότεροι πιστεύουν ότι του άξιζε…
Η ιστορία θα μπορούσε να είχε αλλάξει στις 3 Μαΐου 2000 όταν ο Παναθηναϊκός θα έδινε το κομβικό, όπως αποδείχθηκε, ματς με την Παναχαϊκή στην Πάτρα. Η ομάδα της αχαϊκής πρωτεύουσας είχε καταφέρει να σώσει οριακά την χρονιά, ούσα μόλις μία θέση πάνω από τις ομάδες που υποβιβάστηκαν, αλλά σε οικονομικό επίπεδο μάλλον τα είχε πάει περίφημα…
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το αδιανόητο ποσό (κάποιοι έγραφαν για 100.000.000 δραχμές) που φερόταν να υπόσχεται ως πριμ ο τότε ιδιοκτήτης του συλλόγου, Άρης Λουκόπουλος, στους παίκτες της βαθμολογικά αδιάφορης Παναχαϊκής; Όπως και να έχει, ο άνθρωπος που σε συνέντευξή του πολλά χρόνια αργότερα δήλωσε ότι αυτός πρότεινε τον Θωμά Μητρόπουλο στον Σωκράτη Κόκκαλη και «άρα είμαι υπεύθυνος για την παράγκα», στο τέλος εκείνης της ημέρας «υποχρεώθηκε» να τηρήσει την δέσμευσή του!
Η αδύναμη Παναχαϊκή υποδέχθηκε τον Παναθηναϊκό, ο οποίος πολλές εβδομάδες πριν ήδη είχε αρχίσει να φωνάζει για τον τρόπο με τον οποίο παιζόταν το παιχνίδι. Όπως είχε συμβεί κι άλλες φορές μέσα στην σεζόν, οι επιλεκτικές κάρτες έδιναν και έπαιρναν, με συνέπεια ο Κυράστας να έχει κάθε Κυριακή τον ίδιο πονοκέφαλο με τον καταρτισμό της 11άδας. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι το «σύστημα» θα έκανε ό,τι χρειαζόταν για να μην φτάσουν οι πράσινοι στον τίτλο και μεγάλο «όπλο» ήταν πάντοτε οι τιμωρίες παικτών. Εκείνο το απόγευμα πάντως και παρά τις πολλές απουσίες, οι πράσινοι θα μπορούσαν να φύγουν με το πολυπόθητο τρίποντο.
Κάτι τέτοιο, όμως, σχεδόν από το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή Νίκου φάνηκε ότι δεν επρόκειτο να συμβεί, με το ματς κιόλας να μην έχει (βολικά ίσως) απευθείας τηλεοπτική κάλυψη… Το ακυρωθέν γκολ του Βαζέχα ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Σε όλη την διάρκεια του αγώνα ανέχεται, επιτρέπει και ουσιαστικά ευνοεί το αδιανόητα σκληρό παιχνίδι των γηπεδούχων που σε άλλες περιπτώσεις θα ξέμεναν από παίκτες λόγω αποβολών. Σταματά επιθέσεις για επιθετικά φάουλ, οφσάιντ ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους και τελικά με ένα γκολ του μετέπειτα πράσινου, Κώστα Κατσουράνη, οι Πατρινοί επικρατούν με 1-0…
Μετά το τέλος του αγώνα ο Γιάννης Κυράστας κάνει την δήλωση που μένει στην ιστορία. «Θα πεθάνουμε για αυτούς τους αλήτες;», αναρωτιέται, βλέποντας τον Παναθηναϊκό να μένει πλέον στο -4 από τον Ολυμπιακό που δεν έχανε σχεδόν ποτέ και για κανέναν λόγο… Και όλα αυτα κατά την διάρκεια μιας σεζόν που οι ερυθρόλευκοι ενώ πήγαιναν… τρένο, άλλαξαν τρεις προπονητές… Εκείνη η ευκαιρία έμελλε να είναι και η τελευταία που είχε για να πετύχει ως προπονητής αυτά που είχε κάνει και ως παίκτης με την πράσινη φανέλα.
Το δεύτερο πέρασμα από τον πάγκο του ανθρώπου που συσπείρωσε και ενέπνευσε όσο κανένας άλλος τον κόσμο του Παναθηναϊκού δεν ήταν ανάλογο και πριν αποκατασταθεί (ίσως) αυτή η ιστορική αδικία, ο θάνατος πρόλαβε τον Έλληνα ποδοσφαιράνθρωπο την Πρωταπριλιά του 2004, λίγους μήνες πριν το τριφύλλι, με τον Γιτζάκ Σουμ στον πάγκο πια, έσπαγαν το σερί του Ολυμπιακού που δεν είχε σπάσει 4 ολόκληρα χρόνια νωρίτερα. Ο κόσμος, πάντως, ήξερε τι έλεγε όταν τραγουδούσε ρυθμικά «Αυτή η κούπα θα φτάσει στ’ άστρα για τον Γιάννη τον Κυράστα»…