Τίποτα δεν προϊδεάζει περισσότερο για την έναρξη μιας ποδοσφαιρικής σεζόν από την επίσημη αποκάλυψη των αριθμών στις φανέλες των ομάδων. Με νέα πρόσωπα από τις μεταγραφές, παίκτες που αποχωρώντας άφησαν «ορφανές» φανέλες και πιθανόν κάποια ταλέντα να προορίζονται για έναν πιο σημαντικό ρόλο, οι οπαδοί είναι πάντα πρόθυμοι να δουν σε ποιον δόθηκε τι.
Είναι μια διαδικασία απωθητική για τους «παλαιομοδίτες», που θεωρούν ότι τα νούμερα πρέπει να είναι από το 1 έως το 11 για τους λογιζόμενους βασικούς και όσα ακόμη χρειάζονται με αριθμητική σειρά για τους υπόλοιπους. Αυτό όμως συμβαίνει πια σπάνια, καθώς η δεξαμενή επιλογής έχει ανοίξει και ο οποιοδήποτε παίκτης μπορεί να επιλέξει το νούμερο που του αρέσει.
Έτσι έχουμε δει μεταξύ άλλων το 121 του Τόμι Οάρ στην Εθνική Αυστραλίας, το 69 του Μπισέντε Λιζαραζού στην Μπάγερν, το 88 του Γκάρι Χούπερ στη Σέλτικ και το 99 του Ρονάλντο Ναζάριο στη Μίλαν. Ωστόσο, κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί σε ιδιαιτερότητα με το περίφημο 1+8 του Ιβάν Ζαμοράνο, που λόγω του παρασκηνίου γέννησής του παραμένει έως και σήμερα το Νο. 1 σε πωλήσεις στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου.
Ήταν το καλοκαίρι του 1997 όταν η Ίντερ πυροδότησε τη «βόμβα» μεταγραφής του Ρονάλντο από την Μπαρτσελόνα, αντί του ποσού – ρεκόρ για την εποχή των 28 εκατ. ευρώ (με σημερινά δεδομένα). Το «φαινόμενο» φορούσε και στην Αϊντχόφεν και στην Μπαρτσελόνα το Νο. 9, στην Ίντερ όμως υπήρχε ένα πρόβλημα. Το «9» άνηκε στον φημισμένο, αλλά και ιδιαίτερα δημοφιλή στις τάξεις των οπαδών Ιβάν Ζαμοράνο. Ο 30χρονος τότε Χιλιανός είχε αφιχθεί στην Ίντερ μετά από τετραετή θητεία στη Ρεάλ Μαδρίτης και ήταν ένας από τους σταρ των «νερατζούρι».
Βεβαίως, σταρ από σταρ διαφέρει. Ο Βραζιλιάνος έκανε πίσω και έπαιξε με το «10» στην πλάτη την πρώτη σεζόν του στην Ιταλία, ενόψει της δεύτερης όμως έπεισε τον Ζαμοράνο ότι το «αληθινό» Νο. 9 δεν θα μπορούσε να είναι άλλος. Πως; Όχι με λόγια, αλλά με έργα. Αποδεικνύοντας διαρκώς στην προπόνηση ότι κανείς στον κόσμο δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί του.
«Τεχνική, ταχύτητα, αθλητικά προσόντα, τα συνδύαζε με έναν ασύγκριτο τρόπο. Ήταν απίθανος στο ένας εναντίον ενός, αναμφίβολα ο κορυφαίος επιθετικός στον κόσμο. Ήταν εμπειρία να προπονείσαι μαζί του. Την πρώτη σεζόν δεν μου είπε τίποτα, πήρε το 10 και κράτησα το 9», έχει δηλώσει ο Ζαμοράνο για να αποκαλύψει στη συνέχεια ποιος είχε την ιδέα του 1+8.
:format(jpg)/f.elconfidencial.com%2Foriginal%2Ff3d%2F405%2Fa59%2Ff3d405a59870cb5d9954a61543c2af16.jpg)
«Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, ο Ρονάλντο δεν ήταν ο ίδιος. Γύρισε στο Μιλάνο και έμοιαζε να στερείται σωματικής και πνευματικής ενέργειας. Τότε, σε μια συζήτηση που είχα με τον Σάντρο Ματσόλα, μου πρότεινε να του δώσουμε το Νο. 9, προκειμένου να τον χαροποιήσουμε. Δεν είχα κανένα πρόβλημα να πάρει τον αριθμό ο καλύτερος του κόσμου, αλλά δεν ήξερα τι θα έμενε σε μένα. Και τότε ο Ματσόλα σκέφτηκε το 1+8, λέγοντας μου ότι ήταν εφικτό».
Το καλοκαίρι του ’98 υπέγραψε και ο Ρομπέρτο Μπάτζιο στην Ίντερ, ξεκαθαρίζοντας ότι ήθελε το Νο. 10. Οπότε, η ιδέα του Ματσόλα τους βόλεψε όλους και από σπόντα έγινε… viral, όπως θα λέγαμε σήμερα. Στην αρχή οι φροντιστές της Ίντερ έβαζαν το + κολλώντας ταινία στη φανέλα, μετά το 5ο παιχνίδι όμως το εργοστάσιο έβγαζε επίσημα φανέλα με αυτό το ιδιότυπο «9»
Και η ιδέα του εμβληματικού αρχηγού της Ίντερ έκανε τέτοιο «γκελ» στον κόσμο, που το «8+1» του Ζαμοράνο πούλησε πολύ περισσότερο από το «9» του Ρονάλντο!