Την επόμενη ημέρα μετά από ένα πικρό και βαρύ αποκλεισμό (θα έπρεπε να) σχεδιάζουν ήδη οι άνθρωποι της Εθνικής ομάδας. Και με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να απέχει μια δεκαετία από τις μεγάλες διοργανώσεις, θα πρέπει όλη η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από τον διάδοχο του Γκουστάβο Πογέτ στην τεχνική ηγεσία ώστε τα 10 χρόνια να μην γίνουν 12.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτός ο αποκλεισμός, όπως και όλοι αυτοί των τελευταίων ετών, είναι πολύ πιο οδυνηρός σε σχέση με το παρελθόν. Η διεύρυνση του αριθμού των εθνικών ομάδων που συμμετέχουν στις τελικές φάσεις τόσο του EURO όσο και του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά και οι δεύτερες ευκαιρίες που δίνονται μέσω του Nations League, όπως αυτή που απώλεσε η «γαλανόλευκη» κάνουν κάθε αποτυχία πιο εκκωφαντική.
Στο κάτω-κάτω της γραφής (και χωρίς καμία διάθεση να υποτιμήσουμε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και την προσπάθειά του) η πρόκριση για τα γήπεδα της Γερμανίας το προσεχές καλοκαίρι χάθηκε σε μία διαδικασία στην οποία συμμετείχαν Ελλάδα, Γεωργία, Καζακστάν και Λουξεμβούργο… Και αυτό τα λέει όλα.
Αναμφισβήτητα επί ημερών Γκουστάβο Πογέτ σημειώθηκαν βήματα προόδου, αλλά θεωρείται δεδομένη η αποχώρηση από τον πάγκο, γεγονός που συνεπάγεται ότι η διοίκηση της ΕΠΟ καλείται να πάρει μια απόφαση που δεν είναι καθόλου εύκολη, ειδικά αν συνυπολογίσουμε το κλίμα πόλωσης και τοξικότητας που επικρατεί στις σχέσεις τις Ομοσπονδίας με ορισμένες μεγάλες ομάδες, σε αυτόν τον… υπέροχο κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Η πιο εύκολη λύση, λοιπόν, για να αποφύγει γκρίνιες και αντιπαραθέσεις είναι να στραφεί στο εξωτερικό. Με βάση όμως το διαθέσιμο μπάτζετ και τον βαθμό ελκυστικότητας που (δεν) έχει ο πάγκος της γαλανόλευκης, είναι μάλλον εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι δεν θα σπεύσει ο Τάκης Μπαλτάκος να κάνει πρόταση στον άνεργο αυτή την στιγμή Ζοσέ Μουρίνιο ή στον Γιούργκεν Κλοπ ο οποίος αποχωρεί από την Λίβερπουλ το καλοκαίρι.
Το «pool» από το οποίο μπορεί να προκύψει ο διάδοχος του Πογέτ είναι περιορισμένο και ανάλογο των χρημάτων που διατίθενται, γι’ αυτό ρεαλιστικές προσδοκίες για πραγματικά μεγάλο όνομα δεν υπάρχουν. Αν, ωστόσο, η ΕΠΟ δεν στραφεί σε μια άλλη λύση από το εξωτερικό ελπίζοντας να βρει «λαχείο», αναγκαστικά το μόνο που απομένει είναι αυτό που περιγράφεται από το διαχρονικό κλισέ «γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας».
Προφανώς και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχουν πολλών ειδών «ταμπού» τα οποία σχετίζονται με το παρελθόν κάθε τεχνικού και τις σχέσεις του (ποδοσφαιρικά μιλώντας πάντα) με τις λεγόμενες μεγάλες ΠΑΕ. Και δυστυχώς υπό αυτήν την έννοια «καίγονται» και ορισμένες καλές περιπτώσεις προπονητών, με μοναδική εξαίρεση, ίσως, μία: Τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς… Με την απαραίτητη υποσημείωση ότι αυτή είναι απλά η άποψη του γράφοντος.
Το βασικό του «μείον» είναι ότι εργάστηκε και μάλιστα πολύ πρόσφατα στον Παναθηναϊκό. Όμως, όσο κι αν ταυτίστηκε με τους πράσινους και λατρεύτηκε κιόλας από τον κόσμο της ομάδας, η αλήθεια είναι ότι το έκανε με τρόπο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που συνήθως ενοχλεί τους άλλους. Δεν έσπευσε να δηλώσει από μικρό παιδί οπαδός του συλλόγου, δεν πούλησε οπαδιλίκι, δεν πανηγύρισε σαν τρελός γκολ, δεν, δεν, δεν…
Το μόνο που έκανε ήταν να μιλά με απεριόριστο σεβασμό για αυτήν την ομάδα και αυτήν την σεμνή στάση επαναλάμβανε και κάθε φορά που μιλούσε και για οποιονδήποτε αντίπαλο. Ο λόγος του Ιβάν Γιοβάνοβιτς υπήρξε πάντοτε πράος και ενωτικός, μακριά από πάθη και στα υπέρ του συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι παρέμεινε τέτοιος ακόμη και σε περιόδους υψηλής έντασης και αντιπαράθεσης στις μάχες που έκριναν τίτλους.
Και αυτή η στάση του εκτιμήθηκε από σχεδόν το σύνολο των φιλάθλων όλων ομάδων, με τις εξαιρέσεις φυσικά να υπάρχουν, αλλά να μην είναι δυνατόν να στέκονται εμπόδιο. Άλλωστε φανατικοί υπέρ το δέον στις κερκίδες, στις διοικήσεις ή στα μικρόφωνα πάντα θα υπάρχουν, αλλά δεν θα έπρεπε να αφήνουμε τις δικές τους απόψεις και θέσεις να χαράσσουν την ατζέντα.
Ο Σέρβος προπονητής είναι εδώ, είναι διαθέσιμος, γνωρίζει όσο ελάχιστοι το υλικό της Εθνικής, έχει δημιουργήσει αν όχι φίλους, τουλάχιστον συμπαθούντες, δεδομένα είναι άνθρωπος που κερδίζει τους παίκτες και αν θέλουμε να πούμε και αλήθειες έχει κι μια αγωνιστική φιλοσοφία που δείχνει να ταιριάζει και με τις ανάγκες και με τις δυνατότητες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Στις 31 Μαρτίου ολοκληρώνεται το συμβόλαιο του Γκουστάβο Πογέτ. Σε έναν κανονικό κόσμο η ανακοίνωση της πρόσληψης του Ιβάν Γιοβάνοβιτς την επόμενη μέρα δεν θα έπρεπε να λογίζεται ως πρωταπριλιάτικο ψέμα.