Σπανίως η ευθύνη μιας ήττας στο ποδόσφαιρο ανήκει αποκλειστικά σε ένα πρόσωπο, αλλά ακόμη κι αν χρειάζεται να επιμεριστεί, είναι βέβαιο ότι για το αγωνιστικό πρόσωπο που έδειξε ο Παναθηναϊκός στο ματς με τον ΠΑΟΚ, το συντριπτικά μεγαλύτερο μερίδιο ανήκει σε έναν άνθρωπο: Στον Φατίχ Τερίμ.
Και για να μπούμε χωρίς περιττές σάλτσες κατευθείαν στο «ψητό», είναι κάτι που η πλειοψηφία όλων όσοι ασχολούνται με το «τόπι» αντιλήφθηκε από τα πρώτα –κιόλας- δείγματα γραφής του Τούρκου τεχνικού.
Ο επιτυχημένος στο παρελθόν και πραγματικός θρύλος του αθλήματος στην πατρίδα του ήρθε στην δική μας με την δίψα να πετύχει (παρά την σχετικά μεγάλη ηλικία του), αλλά και αποφασισμένος να το κάνει αυτό με τον δικό του τρόπο.
Ήδη από τα πρώτα ματς στα οποία κάθισε στον πάγκο των πράσινων, επιχείρησε να ανακατέψει την «τράπουλα», σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από όσο θα δικαιολογούσε η αγωνιστική εικόνα της ομάδας επί ημερών Ιβάν Γιοβάνοβιτς ή η βαθμολογία στην οποία φαινόταν ξεκάθαρα ότι το τριφύλλι παρέμενε πολύ δυνατά στο παιχνίδι του τίτλου.
Υπό αυτήν την έννοια θα περίμενε κανείς ότι η έκταση των αλλαγών θα ήταν πιο περιορισμένη και πως ο Τερίμ θα φρόντιζε να μην χαλάσει μια σε γενικές γραμμές επιτυχημένη συνταγή, αλλά θα φρόντιζε να προβεί σε μια-δυο τονωτικές ενέσεις σε τομείς του παιχνιδιού που έδειχνε να πονάει η ομάδα.
Αντ’ αυτού, ο Τούρκος λειτούργησε ως… οδοστρωτήρας…
Τον είδαμε να επιμένει σε ακατανόητες μεταβολές και να επιμένει κιόλας σε διαφοροποιήσεις που έβγαζαν… μάτι ότι θα οδηγούσαν σε καταστροφές. Ίσως το κορυφαίο τέτοιο παράδειγμα να μην είναι άλλο από τα πειράματά του στην άμυνα όπου εξαφάνισε τον (αρχηγό) Σένκενφελντ και υποβάθμισε τον με διαφορά πιο σταθερό στόπερ του ρόστερ, Γεντβάι (βάζουμε στην άκρη το πασπαρτού Αράο), θέλοντας να επιβάλει τις δικές του επιλογές. Δηλαδή τον Βίτορ Ούγκο και πολύ περισσότερο τον Ακαϊντίν, που πραγματικά τον βλέπεις και απορείς με τι… μέσο παίζει…
Η παρεμβάσεις του Τούρκου δεν περιορίστηκαν σε αυτά τα πρόσωπα. Ήταν πολύ γενικότερες και έφεραν ανασφάλεια στο σύνολο, κάτι που λειτούργησε αρνητικά, ενώ δεν άργησαν να επεκταθούν σχεδόν σε κάθε τομέα. Με ορισμένες, όπως για παράδειγμα η χρησιμοποίηση του Κώτσιρα στα χαφ, να του πιστώνεται και άλλες να μην λειτουργούν ούτε για αστείο.
Αναμφίβολα κόντρα στον ΠΑΟΚ είδαμε την έπαρση του Τερίμ σε όλο της το μεγαλείο. Παρά τα… 150 εξτρέμ του Παναθηναϊκού που σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν και σε ανάλογους σχηματισμούς, προτίμησε να πάει σε ένα 4-4-2 με ρόμβο που ζήτημα είναι αν έχει δουλευτεί μία φορά στην προπόνηση.
Και μάλιστα μιλάμε για έναν άκρως προβληματικό σχηματισμό, καθώς συνέβαιναν παράλληλα και ταυτόχρονα τα εξής:
Ο Μπακασέτας έπαιζε στην κορυφή του ρόμβου, έχοντας ελάχιστο χώρο να κινηθεί αφού μπροστά του ήταν δύο φορ (Ιωαννίδης, Σπόραρ).
Στα «φτερά» του ρόμβου υπήρχε πλήρης ανισορροπία, με τον αμυντικογενή Κώτσιρα στα δεξιά και τον επιθετικογενή Μπερνάρ αριστερά, γεγονός που έφερε μονόπλευρη και προβλέψιμη ανάπτυξη μόνο από το ένα άκρο.
Και συνεπεία των παραπάνω δύο στοιχείων, στον άξονα έμενε ως καλαμιά στον κάμπο ο Τσέριν να λειτουργεί ως μοναδικός κόφτης και να καλείται να αναχαιτίσει μόνος τις κάθετες μπαλιές και το επιθετικό τρανζίσιον του δικεφάλου του βορρά, ο οποίος έχει αναγάγει σε σήμα-κατατεθέν του αυτόν τον τρόπο ανάπτυξης.
Πλέον με τον Παναθηναϊκό να είναι στο -6 από την κορυφή, η νίκη κόντρα στην πρωτοπόρο ΑΕΚ την Τετάρτη είναι μονόδρομος. Για τον Παναθηναϊκό δεν χωρά άλλο αποτέλεσμα εφόσον θέλει να παραμείνει σε τροχιά τίτλου. Και καλό είναι να έχει και στην άκρη του μυαλού του πως υπάρχουν και χειρότερα. Εάν αυτή η κατρακύλα δεν σταματήσει, ακόμη και ο στόχος της Ευρώπης θα πάει περίπατο… Και ο Φατίχ Τερίμ θα έχει ήδη… αποχαιρετήσει μια ομάδα που την παρέλαβε με στόχο να προσθέσει ένα-δύο στοιχεία (και βαθμούς) που θα την έκαναν πρωταθλήτρια…