Σαφώς και ο ΠΑΟΚ αξίζει χίλια μπράβο – και λίγα είναι – για τον τρόπο που πήρε πέρυσι το πρωτάθλημα στη Super League. Για την ανθεκτικότητα που επέδειξε, για το πώς κατάφερε και σηκώθηκε ενώ όλοι τον είχαν ξεγραμμένο κάνοντας, ειδικά στο φινάλε, ένα εκπληκτικό ντεμαράζ. Αλλά η αλήθεια πρέπει να λέγεται: Η ΑΕΚ κλώτσησε διαδοχικά ματς – μπολ για να φτάσουμε ως εκεί. Δεν έδωσε ακριβώς στο πιάτο τον τίτλο στον έτερο Δικέφαλο, αλλά σίγουρα επέτρεψε να χαθεί κάτι που έμοιαζε κάποια στιγμή δικό της. Χάνοντας ματς που δεν έπρεπε, κάνοντας στραβοπατήματα που μπορούσε κάλλιστα να είχε αποφύγει.
Το μεγάλο λάθος για έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό συνεχούς πρωταθλητισμού, όπως η Ένωση, είναι να δεχτεί στωικά μια αποτυχία. Αυτό θα εμπεριείχε μια ηττοπάθεια εκπορευόμενο από ένα ελάχιστα φιλόδοξο «δεν πειράζει». Όχι. Η σωστή νοοτροπία είναι ο θυμός. Ο καλώς εννοούμενος, όχι ο τυφλός. Ένα «δεν θα επιτρέψω να συμβεί ποτέ ξανά» ενωμένο με «θα δώσω τα πάντα για να μην πιαστώ ξανά στον ύπνο».
Τυχερή η ΑΕΚ, έχει τον κατάλληλο άνθρωπο για να υπηρετήσει αυτό το «θέλω», το project ανάκτησης των πρωτείων: Τον Ματίας Αλμέιδα. Κόντρα στην αβεβαιότητα που εξ ορισμού έφερε, σε πρώτη φάση, η σεισμικών διαστάσεων διοικητική αλλαγή, με την αποχώρηση του «Τοτέμ» Δημήτρη Μελισσανίδη και την έλευση του Μάριου Ηλιόπουλου ως νέου ιδιοκτήτη.
Ο Αργεντινός προπονητής είναι ένας γεννημένος νικητής που έχει αναγάγει σε ιερό σκοπό να φέρει ξανά το πρωτάθλημα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Έχοντας μάθει από τα λάθη που και ο ίδιος έκανε πέρυσι, έχοντας καταλάβει ποιες ήταν οι ελλείψεις που στέρησαν από την ομάδα του την back to back στέψη.
Οι ως τώρα μεταγραφές των Κιτρινόμαυρων είναι όλες στοχευμένες και καλά μελετημένες. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι 100% σίγουρος για αν θα σου βγει ή όχι ένας νέος παίκτης, είναι πολλές οι μεταβλητές που απαντάνε τελικά στην ερώτηση. Όμως φαίνεται πως εν προκειμένω έχει πέσει πολλή δουλειά στην προετοιμασία, στην επιλογή των εκλεκτών. Περέιρα, Κοϊτά, Στρακόσα, Μπρινιόλι και Τσιλούλης, αυτά είναι τα επίσημα και ανακοινωμένα.
Στα μπακ, το θέμα του Γιαννούλη δεν είναι λήξαν (όπως φάνηκε κάποια στιγμή) και η ατμόσφαιρα έχει vibes «ηρεμία πριν από την καταιγίδα» με τις φήμες περί δυναμικής επιστροφής της ΑΕΚ να κυκλοφορούν εντόνως. Δεδομένη μοιάζει και η έλευση του Μόουζες Οντουμπάτζο, σε μια θέση (στο δεξί άκρο της άμυνας δηλαδή) που υπάρχει μόνο ο Λάζαρος Ρότα και ο Αλμέιδα έχει σημειώσει ως top priority την ενίσχυση. Για τον Έρικ Λαμέλα υπάρχει μια φάση αναμονής, έμοιαζε με κλειδωμένο deal όμως όσο μερικά πράγματα δεν ξεκαθαρίζουν, συνίσταται υπομονή και επιμονή. Αν όντως τελικά ο Αργεντινός γίνει παίκτης της ΑΕΚ τότε είναι σαφές πως μιλάμε για εν δυνάμει game changer.
Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε ήδη να δούμε καθαρά την Ένωση που διαφαίνεται στον ορίζοντα για τη σεζόν που είναι προ των πυλών. Και είναι μια πραγματικά θελκτικότατη ομάδα. Γεμάτη σε όλες τις γραμμές, με ποιότητα, ταλέντο και παραστάσεις. Μια εν δυνάμει πρωταθλήτρια; Βεβαίως. Ας μη φοβόμαστε τις λέξεις.
Δείτε την πυραυλοκίνητη 11άδα που σχηματοποιείται: Στρακόσια κάτω από τα δοκάρια, Οντουμπάτζο, Βίντα, Μουκουντί, Γιαννούλης στην άμυνα, Σιμάνσκι, Πινέδα στον άξονα, στα άκρα Κοϊτά, Λαμέλα, στην τρύπα πίσω από τον επιθετικό ο Περέιρα και φουνταριστός ο Λιβάι Γκαρσία. Ξαναλέμε, το ποδόσφαιρο έχει πάντα αβεβαιότητες, αστοχίες. Όμως μια τέτοια ομάδα μοιάζει δεδομένο πως θα είναι χαρά στο μάτι κάθε ΑΕΚτζή. Ειδικά καθώς υπάρχει η εγγύηση πως θα την επιμεληθεί ως δημιούργημα ο Αλμέιδα.
Πρέπει να δούμε και πως θα απαντήσουν οι υπόλοιποι των «μεγάλων» της Super League, τις κινήσεις που θα κάνουν από μεριάς τους ολοκληρωμένες. Ωστόσο στην παρούσα φάση η ΑΕΚ και πιο προχωρημένη είναι, και μοιάζει να έχει κατασταλάξει περισσότερο από τους άλλους στο τι θέλει να κάνει και πώς. Θα ήταν πρόωρο να την χρίσουμε το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο, αλλά σίγουρα έχει μεταφέρει μεγάλο μέρος της πίεσης στους αντιπάλους της. Κι αυτό είναι μια πρώτη νίκη.