Euroleague, λοιπόν. Και επίσημα. Τα λαμπερά φώτα άναψαν από χθες το βράδυ και το “Every Game Matters”- το συγκριτικό πλεονέκτημα, δηλαδή, της από εδώ πλευράς του Ατλαντικού με την από εκεί- έγινε εκ νέου πραγματικότητα πορτοκαλί αποχρώσεων.
Και ναι, εντάξει: ελληνικό ενδιαφέρον υπήρχε και χθες, αν και δεν ήταν τόσο… ενδιαφέρον. Η διαφορά δυναμικότητας που χωρίζει την Άλμπα με τον Παναθηναϊκό είναι ένα χάος πάνω σ’ ένα άλλο, κι εν συνεχεία και τα δύο μαζί πάνω σε ένα πάκο από χαώδη χάη. Ωστόσο, το γεγονός πως ο πρωταθλητής Ευρώπης ξεκίνησε με το δεξί στην πρεμιέρα είναι, φυσικά, θετικό.
Και ναι, η Ζαλγκίρις άφησε υποσχέσεις (το dark horse του menshouse για είσοδο, αρχικά, στο play-in) «καθαρίζοντας» την Μπαρτσελόνα, ναι η Μπάγερν του υπέροχου coach Χέρμπερτ (που έμαθε το μπάσκετ στον Άρη το 2007-2008 και μετά κάτι ψιλοέκανε στην καριέρα του με την εθνική Γερμανίας) έριξε απροσδόκητα στο καναβάτσο τη Ρεάλ Μαδρίτης, όμως τα πραγματικά σπουδαία, τουλάχιστον για την παρθενική αγωνιστική, ήταν σήμερα.
Κι αναφερόμαστε, φυσικά, στην τιτανομαχία της Φενέρ με τον Ολυμπιακό- δύο ομάδων, δηλαδή, που έχουν κοινούς στόχους. Και σ’ αυτή την ελληνοτουρκική «σύγκρουση» επαληθεύτηκε αυτό που έχουμε πει πολλάκις στο πρόσφατο παρελθόν:
Παιδιά, παίζουν και οι άλλοι, έτσι;
Και ξέρουμε ότι διαβάζοντας την ανωτέρω πρόταση κατά πάσα πιθανότητα θα επικοινωνήσατε ήδη με τα Γκίνες για να μας προτείνετε για το βραβείο της πιο ευφυούς πρότασης στα μπασκετικά χρονικά, αλλά δώστε μας μερικές γραμμές για να εξηγηθούμε.
Ήταν τέτοιο το μέγεθος της επένδυσης των προέδρων των «αιωνίων» το φετινό καλοκαίρι που, σε συνδυασμό με την αφόρητη ζέστη, δεν ήθελε και πάρα πολύ για να παρανοήσουν οι οπαδοί ένθεν κι ένθεν.
Απολύτως λογικό: δεν έρχονται κάθε μέρα στον ήδη πρωταθλητή υπερπαίκτες όπως ο Μπράουν, ο Γιουρτσεβέν και ο Οσμάν. Ούτε υπογράφουν με την ομάδα των 3 σερί φάιναλ φορ σούπερ νόβα σαν τον Βεζένκοφ και τον Φουρνιέ, αλλά και τους Ντόρσεϊ, Έβανς, Βιλντόζα.
Οι προσδοκίες για μία εκπληκτική σεζόν από αμφότερους βγάζουν τόσο πολύ νόημα, που χάνουν το νόημά τους. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι του να τους στέψουμε και τους δύο (spoiler alert: ένας παίρνει την κούπα…) σίιιιιιγουρουςνικητές της φετινής Euroleague υπάρχει απόσταση.
Κι αυτό φάνηκε περίτρανα στη ματσάρα της Πόλης σήμερα. Ο Ολυμπιακός βρήκε απέναντί του τη Φενέρ, η οποία μετά το περσινό φάιναλ 4 (όπου και… εξαϋλώθηκε στον ημιτελικό από την αρμάδα του Αταμάν) έχει και αυτή βλέψεις να πάει μέχρι τέλους.
Εν αρχή είναι τα προφανή: οι Πειραιώτες «κατέβηκαν» στο παιχνίδι χωρίς τους δύο πύργους τους, Μιλουτίνοφ και Φαλ, έχοντας ν’ αντιμετωπίσουν τον δεινόσαυρο Μαριάνοβιτς (που ειδικά στην αρχή έκανε πολλή ζημιά). Επομένως, ξεκινούσαν με σημαντικό συγκριτικό μειονέκτημα το ντέρμπι, όσο κι αν λέμε πως σ’ ένα τόσο πιεσμένο, πια, καλεντάρι οι τραυματισμοί και οι απουσίες είναι μέρος του προγράμματος.
Πέραν τούτου, όμως, είναι ηλίου φαεινότερο πως η ομάδα του Μπαρτζώκα δεν έχει ακόμη τους απαραίτητους αυτοματισμούς. Ο Βεζένκοφ- ο καλύτερος cutter φόργουορντ στην Ευρώπη- δεν πήρε την μπάλα εκεί που την θέλει τις περισσότερες φορές που «έκοβε» στη ρακέτα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ενώ δεν βρήκε και πολλά σουτ από μακρινή απόσταση.
Ο Φουρνιέ- ένας σεσημασμένος «δολοφόνος» των παρκέ- κουβαλάει επάνω του την σκουριά 2, κατ’ ουσίαν, σεζόν στο ΝΒΑ, κατά τις οποίες ήταν παροπλισμένος. Είχε σποραδικές εκλάμψεις, αλλά για τα δεδομένα του έκανε κακό ματς.
Οι ΜακΚίσικ και Ράιτ ήταν, τηρουμένων των αναλογιών, εκπληκτικοί, αλλά ο Ουόκαπ ήταν κάκιστος επιθετικά, ο Παπανικολάου, και λόγω χρόνου συμμετοχής, εκτός κλίματος όπως και ο Πίτερς (τον έχει «τσακίσει» αγωνιστικά η έλευση Βεζένκοφ, ανεξαρτήτως δηλώσεων περί του πόσο χαρούμενος είναι που γύρισε ο Σάσα…), o Πετρούσεφ η επιτομή του σκοτσέζικου ντους, όπως και οι Γκος-Ντόρσεϊ, ενώ ο Βιλντόζα έκανε ελπιδοφόρο ξεκίνημα αλλά και 3 φάουλ, οπότε καθηλώθηκε στον πάγκο.
Σημαίνει αυτό πως ο Ολυμπιακός πρέπει να τα βάψει μαύρα;
Σε καμία των περιπτώσεων. Οι Ερυθρόλευκοι δεδομένα θα ρολάρουν, πολύ απλά γιατί έχουν και το υλικό αλλά και τον ικανότατο προπονητή που ξέρει τι να κάνει και πώς να το κάνει.
Ωστόσο, η τοποθέτησή μας δεν αλλάζει- ξέρετε, δα, ποια: εκείνη που προτείνατε οικειοθελώς για τα Γκίνες. Το γεγονός πως οι ελληνικές ομάδες έχουν… διαγαλαξιακούς παίκτες δε σημαίνει πως θα σαρώσουν απαραίτητα τους πάντες στο διάβα τους.
Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως εντός των τεσσάρων γραμμών παίζουν ταυτόχρονα 5, όχι και οι 12. Γιατί ναι, το βάθος σ’ ένα ρόστερ σου δίνει τεράστιο πλεονέκτημα αν μιλάμε για σειρά πέντε αγώνων που διεξάγεται σε σύντομο, μάλιστα, χρονικό διάστημα, αλλά η Euroleague έχει final-4. Δύο ματσάκια κι αυτό ήταν. Και «δυστυχώς» για τους δικούς μας σούπερ πεντάδα έχει και η Φενέρ και η Ρεάλ και η Μονακό και η Μπάρτσα και η Εφές και… πολύς κόσμος.
Μην ξεχνάμε πως ο Παναθηναϊκός στο δρόμο για ν’ απεκδυθεί το μανδύα του Εξάστερου και να φορέσει εκείνον του Επτάστερου έσφιξε πάρα πολύ το ροτέισον του και κατέληξε να παίζει με… 6.5-7 παίκτες.
Γι’ αυτό ηρεμία, εμπιστοσύνη στους προπονητές και τον πράσινο και τον κόκκινο οργανισμό και ας αφήσουμε, για την ώρα έστω, τις πρόβες στην άρση κουπών.
Αν μας βρίσκετε για κάποιον ανεξήγητο λόγο υπερβολικούς, ελάτε να κάνουμε παρέα, εσείς κι εμείς, ένα νοητό ταξίδι στον Απρίλιο του 2024. Σκάρτους 6 μήνες πίσω δηλαδή. Θυμάστε ποιο ήταν το κυρίαρχο ερώτημα επικρατούσε απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρωλίγκα;
«Μα καλά, πώς είναι δυνατόν να χάσει αυτό το τρόπαιο η Ρεάλ;»