Να τονίσουμε εξ αρχής πως το πιο σημαντικό στην εν λόγω συζήτηση είναι η Εθνική μας ομάδα. Η οποία, στις πιο ιδιαίτερες και φορτισμένες συναισθηματικά συνθήκες της ιστορίας της, με τον πόνο από την τραγική απώλεια του Τζορτζ Μπάλντοκ να είναι ακόμα νωπός και τόσο έντονος, έβγαλε 2 καταπληκτικά ματς απέναντι σε Αγγλία (κυρίως) και Ιρλανδία στο πλαίσιο του Nations League. Τέτοιο κυριαρχικό ποδόσφαιρο από την «Γαλανόλευκη», τόσο απολαυστικό στο μάτι, δεν είχαμε δει ούτε από την ομάδα του Euro 2004. Απολύτως υποσχόμενο για το παρόν και το μέλλον.
Μέσα σε όλα όμως, όταν το πλάνο κάνει… fade out από την Εθνική μια σύγκριση έρχεται αυθόρμητα κατά νου. Είναι αυτός ο χαρισματικός ασπρομάλλης κύριος στην άκρη του πάγκου που σε ωθεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αυτός ένωσε τα κομμάτια για να φτάσουμε, τόσο γρήγορα, τόσο πειστικά, σε αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Και εδώ προκύπτει η σύγκριση. Είναι μάλλον αναπόφευκτο να αντιπαραβάλλεις αυτήν την εικόνα με την τρέχουσα του Παναθηναϊκού. Είναι η πρώην ομάδα του Σέρβου και αντιμετωπίζει ένα σωρό προβλήματα μετά την αποχώρησή του. Έχοντας έναν προπονητή που δεν κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει, αντίθετα με τον προ-προκάτοχό του (με το ενδιάμεσο του Φατίχ Τερίμ)! Σας μπλέξαμε; Ώρα για απαντήσεις.
Ο Ντιέγκο Αλόνσο κατέφτασε στο «Τριφύλλι» το περασμένο καλοκαίρι με την «υπόσχεση» πως η ομάδα θα παίξει υπό τις οδηγίες του ποδόσφαιρο που θα «πνίγει» τον αντίπαλο, βασισμένο στο ασφυκτικό πρέσινγκ και στην άμυνα ψηλά. Που δεν θα αφήνει τον αντίπαλο να κατεβάσει μπάλες και να κερδίσει μέτρα στο γήπεδο, που θα εμπεριέχει όλο εκείνο το ρίσκο της πίεσης έως την αντίπαλη περιοχή.
Αντ’ αυτού, βλέπουμε επί ημερών του Ουρουγουανού προπονητή έναν φοβισμένο Παναθηναϊκό που παίζει πολύ χαμηλά και αναπτύσσεται συνήθως με βαθιές μπαλιές προς τον Ιωαννίδη. Με τον Αράο να αναγκάζεται να κινείται κατά βάση ακριβώς μπροστά από τα στόπερ, στερώντας από την ομάδα δημιουργική πνοή και τρεξίματα, αφού «χάνεται» τόσο χαμηλά. Με τον Μπακασέτα να εξωθείται επίσης να γυρίσει πολύ πίσω για να πάρει μπάλες, μπας και ανακουφίσει την ομάδα. Μόνο που σε αυτή τη ζώνη του γηπέδου είναι πρακτικά ακίνδυνος, αφού είναι πολύ μακριά από την κανονική του θέση.
Στα ματς της Ελλάδας με Αγγλία και Ιρλανδία είδαμε τι πραγματικά μπορεί να κάνει ο 31χρονος ποδοσφαιριστής όταν βρίσκεται στο σημείο που μπορεί να αξιοποιήσει πλήρως το potential του. Όταν ο τρόπος παιχνιδιού τον απελευθερώνει και δεν τον περιορίζει. Δεν είναι άλλος παίκτης. Είναι ο ίδιος στις σωστές συνθήκες. Κι όλα ξεκινούν από την ισορροπία. Με κομβικό ως προς αυτό το πού ορίζεται η άμυνα. Στην Εθνική αυτό το όριο μπαίνει κοντά στη μεσαία γραμμή.
Η παρακάτω φωτό λέει πολλά, συνοψίζει την επιθετικογενή αμυντική συμπεριφορά της «Γαλανόλευκης» του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το πόσο ψηλά είναι χωροταξικά η άμυνα. Και σε μια δεύτερη ανάγνωση, «εκθέτει» το στιλ παιχνιδιού του Ντιέγκο Αλόνσο στον Παναθηναϊκό. Πόσο μάλλον καθώς στη θεωρία θα έπρεπε να βλέπαμε την ίδια κατά βάση εικόνα και στις δύο ομάδες….
