Πολλές φορές, τείνουμε να πιστεύουμε πως το μπάσκετ και γενικά ο ομαδικός αθλητισμός, είναι σαν videogame και μπορείς να πάρεις 12 πολύ καλούς παίκτες και να παίζουν ταυτόχρονα στο peak τους, ανεξαρτήτως χρόνου και ψυχικής κατάστασης. Αυτό βιώνει ο Παναθηναϊκός φέτος στο μπάσκετ.
Κάποιοι παίκτες, οι καινούργιοι ως επί το πλείστον, θα μπορούσαν σε 10 από τις 18 ομάδες της Ευρωλίγκας να βαράνε 30λεπτα και να είναι μαέστροι στο γήπεδο. Στον Παναθηναϊκό όμως δεν υπάρχει περιθώριο να δέιξουν όλο το εύρος των ικανοτήτων τους. Κι αυτό, σε κάποιες περιπτώσεις, λειτουργεί παραλυτικά, ευνουχιστικά.
Κάτι τέτοιο έχει ο Λορέντζο Μπράουν, για παράδειγμα. Δεν είναι ότι τελείωσε ξαφνικά φέτος μπασκετικά, είναι ότι η συνθήκη με την οποία βρίσκεται στους Πράσινους, δεν είναι η ιδανική για τον ίδιο. Μπορεί να γίνει όμως η ιδανική για τον Αταμάν, εφόσον ο Μπράουν μπορέσει απλά να βρει τον εαυτό του σε αυτά τα 10λεπτα που παίζει και να δίνει 7-8 πόντους και 3-4 ασίστ, συν μια σχετικά καλή άμυνα. Αυτό αρκεί, ειδικά εφόσον γυρίσει ο Γκριγκόνις οκ.
Το ίδιο ισχύει και για τον Όσμαν. Ο Παναθηναϊκός δε χρειάζεται από αυτόν να βάζει πάνω από 5-6 πόντους στο κάθε ματς. Θέλει να λειτουργεί ως αμυντικός κυματοθραύστης, να συνεισφέρει στην ροή της πεντάδας στην οποία αγωνίζεται.
Με τον Γιούρτσεβεν τα πράγματα ήταν έτσι ακριβώς όσο υπήρχε ο Λεσόρ. Ο Παναθηναϊκός δεν τον έφερε για να του δίνει 27αρες όπως με την Βίρτους. Τον έφερε για να δίνει 12-15 τίμια λεπτά.
Ο τραυματισμός του Λεσόρ άλλαξε κάπως τα δεδομένα και ήρθε σε μια στιγμή που ο Γιούρτσεβεν είχε συμπληρώσει ένα γεμάτο 3μηνο στο οποίο δεν έπειθε τον κόσμο. Για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως για την τεράστια αδυναμία του να κατανοήσει πώς λειτουργεί το παιχνίδι, ποιες τοποθετήσεις πρέπει να έχει ακόμα και στα ριμπάουντ.
Η εικόνα του στα επίσημα είναι γενικά παράξενη, διότι το καλοκαίρι στα φιλικά έδειχνε ότι τα ριμπάουντ τα παίρνει εύκολα και τοποθετείται καλά, το ίδιο και στο pick ‘n’ roll. Αυτό δεν είναι κάτι που έτσι απλά το ξεχνάς.
Φτάσαμε λοιπόν στο χθες για να δούμε πρώτη φορά έναν πολύ καλό Γιούρτσεβεν, δηλαδή τέλειο επιθετικά και όχι αρνητικό αμυντικά, άρα η σούμα πολύ θετική. Και αρκετοί αναφέρουν πως ξύπνησε το θηρίο.
Μακάρι να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο. Ο Παναθηναϊκός, εν τούτοις, δε χρειάζεται να του βάλει τέτοια πίεση, δεν έχει ανάγκη από τον Ομέρ κάτι τέτοιο. Θέλει απλά και συγκεκριμένα πράγματα από τον Γιούρτσεβεν, λίγα και καλά.
Να διαβάζει λίγο καλύτερα το παιχνίδι, να παίρνει καλύτερες θέσεις στο ριμπάουντ και να μπορεί να τελειώσει καλά τις 4-5 φάσεις που θα του βγάλουν σε κάθε ματς με πλάτη για χουκ. Γιατί, υπήρξαν πολλά ματς, όπως με τη Μπάγερν, που έκανε χαμηλά χουκ και πετύχαινε στεφάνι.
Στην άμυνα, δεν μπορεί να αλλάξει δραματικά η απόδοσή του, δεν το είχε ποτέ ο άνθρωπος, θα ήταν παράλογο να υπάρχει απαίτηση να γίνει αμυντικό τέρας, ειδικά στην πρώτη, ουσιαστικά, χρονιά του, στην Ευρωλίγκα. Μπορεί όμως από liability, να ανεβάσει την απόδοσή του τόσο ώστε να γίνει έστω μέτριος. Κι αυτό ακόμα θα του φτάνει του Αταμάν.
Αυτό μπορεί να γίνει με την ομαδική λειτουργία και βοήθεια των συμπαικτών του στην εκάστοτε πεντάδα, αλλά, πρωτίστως, από την δική του αντιληπτική ικανότητα που πρέπει να αυξηθεί. Αυτό θα συμβεί και με την εμπειρία, η οποία βρίσκεται μπροστά του, στα λεπτά που θα πάρει εν τη απουσία του Λεσόρ.
Αν λοιπόν ο Γιούρτσεβεν ανεβάσει επιθετικά και αμυντικά την απόδοσή του κατά 30% μόνο σε σχέση με όσα έχει δώσει ως τώρα, ο Παναθηναϊκός θα είναι καλυμμένος, διότι παίρνει πολλά πράγματα από Χουάντσο, Ναν, Σλούκα, Καλαϊτζάκη, Γκραντ, θα μπει κι ο Γκριγκόνις στην εξίσωση, οπότε θα του αρκεί να παίρνει λίγα και καλά από Ομέρ, Γκέμπριελ, Λορέντζο, Όσμαν, Μήτογλου, Παπαπέτρου.
Δεν χρειάζεται, με απλά λόγια, να… ξυπνήσει ένα θηρίο. Τουλάχιστον όχι φέτος, διότι ο Γιούρτσεβεν φαίνεται παίκτης που η ψυχολογία παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην απόδοσή του. Γι’ αυτό λίγα και καλά.