Πολύ πριν εξελιχθεί στον «στρατηγό» του Παναθηναϊκού και του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Μίμης Δομάζος ξεκίνησε ως απλός «στρατιώτης». Και άρχισε σιγά-σιγά να ανεβαίνει στην… ιεραρχία και να βάζει τα πρώτα γαλόνια του παίζοντας σε μια ομάδα που κάποτε κοιτούσε στα μάτια τους πράσινους.
Την Άμυνα Αμπελοκήπων, η οποία μπορεί σήμερα να μην υφίσταται ως σύλλογος στα εθνικά πρωταθλήματα, αλλά μπορεί να υπερηφανεύεται ότι ανέδειξε από τα σπλάχνα της τον κορυφαίο των κορυφαίων. Τουλάχιστον σύμφωνα με πολύ κόσμο, καθώς –κακά τα ψέματα- στο ίδιο «ράφι» με τον Δομάζο μπαίνουν σίγουρα ο «Νουρέγεφ» των γηπέδων, Βασίλης Χατζηπαναγής και ο Μίμης Παπαϊωάννου.
Τα πρώτα βήματα του Δομάζου
«Το γήπεδο όπου έφαγα τα παιδικά µου χρόνια ήταν µια αλάνα απέναντι από τη θύρα 11 της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Σήμερα, όταν περνάς από εκεί, βλέπεις ένα σχολείο. Στην εποχή που ήμουν πιτσιρίκος το σχολείο δεν υπήρχε. Ήταν η αλάνα µας… Βάζαμε τις τσάντες µας για δοκάρια και του δίναμε να καταλάβει μέχρι να νυχτώσει»… Με αυτά τα λόγια ο Μίμης Δομάζος είχε διηγηθεί κάποτε στο περιοδικό «Ομάδα» το πώς ξεκίνησε η σχέση του με την μπάλα. Και η ιστορία δεν διέφερε και πολύ από τις αντίστοιχες άλλων παιχταράδων οι οποίοι αναδείχτηκαν στις αλάνες. Μαθαίνοντας να χειρίζονται το τόπι, περισσότερο ως μοναδική διέξοδο από την φτώχεια και την ανέχεια.
Και φτώχεια και ανέχεια υπήρχε δυστυχώς πάρα πολλή στην μεταπολεμική Ελλάδα, η οποία μετρούσε ακόμα τις πληγές της από τη ναζιστική κατοχή, πριν καν μπορέσει να συνέλθει από την Μικρασιατική Καταστροφή δύο δεκαετίες νωρίτερα. Τότε οι Αμπελόκηποι, μάλιστα, διέφεραν κατά πολύ από αυτό που είναι σήμερα. Πολλοί πρόσφυγες είχαν εγκατασταθεί εκεί, με τον ίδιο τον Δομάζο να λέει ότι τα Προσφυγικά, οι πολυκατοικίες που στέκονται ακόμη απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, να μοιάζουν με παλάτια, συγκρινόμενες με τις παράγκες στις οποίες στοιβάζονταν άλλες οικογένειες.
Το προσφυγικό dna της Άμυνας
Από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας προέκυψε και η Άμυνα Αμπελοκήπων. Μια ομάδα που υπήρχε και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου και το 1925 κατέθεσε το καταστατικό της στη νέα πατρίδα. Μάλιστα ήταν το 8ο χρονικά καταστατικό δημιουργίας ομάδας στην Ελλάδα…
Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου η Άμυνα ήταν μία από τις ομάδες που ανταγωνίζονταν στα ίσα τον Παναθηναϊκό. Τότε δεν είχαν δημιουργηθεί καν οι εθνικές κατηγορίες και τα πρωταθλήματα διεξάγονταν ανά περιοχές. Στο πρωτάθλημα Αθηνών, λοιπόν, τα ντέρμπι με τους πράσινους ήταν δεδομένα. Οι πράσινοι ήταν εκείνη που κατέφεραν να κάνουν μια κίνηση που ίσως καθόρισε και το λαμπρό μέλλον τους. Ήρθαν σε συμφωνία με τον Δήμο Αθηναίων προκειμένου να τους παραχωρηθεί ένα χωράφι. Και εκεί έχτισαν το γήπεδό τους. Την ιστορική τους έδρα, που σήμερα ονομάζεται «Απόστολος Νικολαΐδης», αλλά οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει να την αποκαλούμε απλά και όμορφα Λεωφόρο…
Αντίθετα, η Άμυνα Αμπελοκήπων δεν είχε ανάλογη τύχη. Έχοντας προσφυγικό dna έτσι κι αλλιώς, έμαθε να «βολεύεται» από εδώ και από εκεί. Στου Ζωγράφου, στου Παπάγου, στον Χολαργό ή στο γήπεδο του Ηλυσιακού. Όπου μπορούσε. Και ανάμεσα σε αυτούς που κάθε Κυριακή ξενιτεύονταν για τη χαρά του παιχνιδιού και τίποτα άλλο, αφού συμβόλαια και τέτοια πράγματα δεν υπήρχαν, ήταν και ο Μίμης Δομάζος.
Η μεταγραφή στον Παναθηναϊκό
Με την Άμυνα Αμπελοκήπων ο Μίμης Δομάζος ξεκίνησε να αγωνίζεται όταν ήταν μόλις 13 ετών. Μάλιστα για να μπορέσει να εκδοθεί δελτίο δηλώθηκε ότι ήταν 2 χρόνια μεγαλύτερος! Φυσικά για τον μελλοντικό «στρατηγό» η διαφορά ηλικίας δεν υπήρξε πρόβλημα. Ακόμη και ως πιτσιρίκι μια χαρά τα έβγαζε απέναντι σε μεγαλύτερους. Ίσως, δε, ο έτσι κι αλλιώς μαθημένος στα δύσκολα από παιδί, Δομάζος, με αυτόν τον τρόπο διαμόρφωσε πλήρως τον αγωνιστικό χαρακτήρα του. Κάπως έτσι εξελίχθηκε σε ένα «10άρι» με τσαγανό και τσαμπουκά, παρά τις δαντελένιες κινήσεις του στο γήπεδο.
Στην Άμυνα Αμπελοκήπων έπαιξε μέχρι το 1959, τη χρονιά δηλαδή που δημιουργήθηκε η Α’ Εθνική. Ο Παναθηναϊκός τον είχε ξεχωρίσει ήδη και μερικούς μήνες αργότερα, μάλιστα, είχε φορέσει ανεπίσημα τα πράσινα σε ένα ματς με την ΑΕΚ για το Κύπελλο Χριστουγέννων. Το επόμενο καλοκαίρι ο τότε προπονητής του τριφυλλιού, Σβέτισλαβ Γκλίσοβιτς εισηγήθηκε την απόκτησή του, με τον Δομάζο να παίρνει ως πριμ μια… λεμονάδα και την Άμυνα Αμπελοκήπων μια καινούρια εμφάνιση.
Το άδοξο τέλος
Εκείνη τη σεζόν η Άμυνα Αμπελοκήπων συμμετέχει, χωρίς τον Δομάζο πια στη σύνθεσή της, στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Μάλιστα συναντά κανείς και το όνομά της στο ιστορικό πρώτο δελτίο του ΠΡΟ-ΠΟ! Σε εκείνο το ματς ηττήθηκε 3-2 από τον ΑΟ Λαυρίου, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι την ίδια μέρα ο στρατηγός έπαιζε ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, με τους πράσινους να χάνουν με 2-0.
Στα χρόνια που ακολούθησαν σταδιακά ο σύλλογος άρχισε να συρρικνώνεται και να μαραζώνει. Αν και έβγαλε από τα σπλάχνα του κι άλλους καλούς παίκτες, όπως ο Κρητικός, ο Στασινόπουλος και ο Σταματίου, έχασε κατά κάποιο τρόπο την ταυτότητά του. Η ανοικοδόμηση της Αθήνας έφερε πολυκατοικίες που πήραν τη θέση των παραγκών και η βάση των οπαδών και όσο την στήριζαν εξαφανίστηκε. Από Άμυνα Αμπελοκήπων έγινε Άμυνα Ανθούσας, μέχρι την ώρα που έπεσαν οι τίτλοι τέλους, με τον σύλλογο να παραμένει αλλά μόνο με τμήματα υποδομών, ελπίζοντας ότι από τις τάξεις της θα αναδειχθεί ο επόμενος Μίμης Δομάζος. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεύτερος στρατηγός δεν είναι εύκολο να γεννηθεί σε αυτά τα χώματα…