Με την είδηση της απώλειας ακόμα τόσο νωπή και τη θλίψη να κυριαρχεί, είναι πολύ δύσκολο να βρεις τη θέληση και τη δύναμη να προτάξεις το θετικό, το όμορφο. Όμως αυτό θα μείνει. Είναι σίγουρο πως αυτό θα μείνει. Γιατί ο Μίμης Δομάζος αυτό εξέφρασε, όσο ελάχιστοι, στα χρόνια που μεγαλούργησε με τον Παναθηναϊκό, στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Φτάνοντας να γίνει συνώνυμο του ξεχωριστού, του σπουδαίου.
Όσοι τον πρόλαβαν, δεν ξέχασαν ποτέ. «Αν δεν τον έχεις δει να παίζει, δεν έχεις δει τίποτα…», λέγανε και ξαναλέγανε. Μα ναι. Πώς να προσπεράσεις τη μαγεία; Πώς να απαρνηθείς το συναίσθημα; Γιατί αυτό ήταν ο Μίμης Δομάζος με την μπάλα στα πόδια. Η χαρά η ίδια. Για τον εαυτό του, την ομάδα του, τους φιλάθλους. «Ένας κοντός γίγαντας» όπως τον είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο Γιόχαν Κρόιφ – έχουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας οι μεγάλοι και τρανοί.
Γυρνάς το χρόνο πίσω και βλέπεις τίτλους, γκολ, πάσες, ντρίμπλες. Βλέπεις το «έπος» του «Γουέμπλεϊ», βλέπεις έναν άνθρωπο που έκανε δυνατό το αδύνατο, που σκάρωνε με τα πόδια σενάρια και ιδέες που ο μέσος όρος δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί.
Είναι επίσης ωραίο, επειδή δεν συμβαίνει πάντα και δεν είναι δεδομένο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, πως ο Μίμης Δομάζος τιμήθηκε ως έπρεπε, στην ώρα που έπρεπε. Ο Παναθηναϊκός του χάρισε το «αντίο» που ταίριαζε στο μέγεθος του, στην αξία και τη συνεισφορά του. Διοργανώνοντας φιλικό προς τιμήν του με αντίπαλο την Μπόκα Τζούνιορς.
Το τελευταίο ματς του Μίμη Δομάζου συνεπώς με την πράσινη φανέλα έγινε στις 31 Αυγούστου του 1984. Ήταν τότε 42 χρονών και περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι έτρεξαν στο ΟΑΚΑ για να του πουν «ευχαριστώ», για να του χαρίσουν το μόνο «αντίο» που ήταν το σωστό.
Μπορεί οι «Πράσινοι», του Γιάτσεκ Γκμοχ τότε, να ηττήθηκαν 3-2 από την αργεντίνικη ομάδα, αλλά το αποτέλεσμα – προφανώς – ουδεμία σημασία είχε. Το πραγματικά «γκράντε» συνέβη στο 78ο λεπτό. Το στάδιο σείστηκε, σαν να πάγωσε ο χρόνος. Ο Μίμης Δομάζος βγήκε αλλαγή, τον αντικατέστησε ο Σπύρος Λιβαθηνός. Ο τελευταίος χορός, η τελευταία παράσταση είχε μόλις ολοκληρωθεί…
Ο κόσμος του «Τριφυλλιού» χειροκροτούσε βουρκωμένος, αλλά κοιτούσε και το μέλλον με πίστη και αισιοδοξία, με παίκτες όπως οι Δημήτρης Σαραβάκος, Βέλιμιρ Ζάετς και Χουάν Ραμόν Ρότσα ήταν απολύτως λογικό. Ήταν οι “Glory days” για τον Παναθηναϊκό και δεν μπορεί, όλο και κάποιος θα μπήκε στον πειρασμό να σκεφτεί τι θα συνέβαινε αν δεν ήταν αυτό το τελευταίο ματς του Δομάζου, αλλά ήταν κανονικό μέλος αυτής της ομάδας.
Με υποθέσεις βέβαια δεν πας κάπου. Κι ύστερα, δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο αν το σκεφτούμε πιο καλά. Αυτά που κατέθεσε ο «Στρατηγός» τον είχαν ήδη αναγάγει σε μύθο, αρκούσαν για… χίλιες ζωές. Ρέκορντμαν συμμετοχών στην Α’ Εθνική με 538 συμμετοχές σε 21 σεζόν (1959-1980)! Με 10 πρωταθλήματα (9 με τους «Πράσινους», 1 με την ΑΕΚ – ναι, έπαιξε και μια σεζόν στην Ένωση), 3 Κύπελλα και 50 συμμετοχές στην Εθνική ομάδα.
Εικόνες μαγείας ερχόντουσαν λοιπόν στο νου όλων των φιλάθλων, που τον αποθέωναν στο ΟΑΚΑ ενώ έκανε το γύρο του θριάμβου. Εν συνεχεία ανέβηκε στην εξέδρα των επισήμων και παρέδωσε την φανέλα με το τριφύλλι στον Γιώργο Βαρδινογιάννη. Σηματοδοτώντας έτσι και τυπικά την αυλαία μιας απόλυτα επιτυχημένης παράστασης. Το τέλος μιας ολόκληρης εποχής που ο ίδιος καθόρισε. Για τον ίδιο, το σύλλογο του, το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Κοντά 41 χρόνια από εκείνη τη μέρα του φιλικού με την Μπόκα, ο Μίμης Δομάζος μας άφησε οριστικά. Αλλά υπό μια έννοια δεν θα μας αφήσει ποτέ. Πέτυχε την αθανασία με τον μόνο τρόπο που εμείς οι θνητοί μπορούμε. Κάνοντας πράγματα σπουδαία, κάνοντας πράγματα τρανά. Καλό ταξίδι Στρατηγέ.