Η επιστροφή στις νίκες για τον Παναθηναϊκό στο ματς με τον Παναιτωλικό ήταν το νούμερο 1 ζητούμενο για τους πράσινους. Και τελικά το «τρίποντο» κλειδώθηκε από ένα υπέροχο γκολ του Ουναΐ, ο οποίος μας θύμισε γιατί η προσθήκη του προκάλεσε τόσο ντόρο και ενθουσιασμό το καλοκαίρι.
Ωστόσο για την ομάδα του Ρουί Βιτόρια το πρόβλημα φαίνεται να προκύπτει από το γεγονός ότι ο Πορτογάλος δυσκολεύεται στο να βρει τον σχηματισμό και τα πρόσωπα που θα απαρτίζουν την 11άδα προκειμένου περισσότεροι παίκτες να διακρίνονται ταυτόχρονα στο γήπεδο ώστε να παίρνει το μάξιμουμ από την απόδοσή τους.
Μέχρι τώρα, οι ποδοσφαιριστές των πράσινων δείχνουν να μην μπορούν να… συντονιστούν, αφού το ρόστερ ναι μεν έχει ποιοτικές λύσεις, ιδιαίτερα μεσοεπιθετικά, αλλά και αδυναμίες που απορρέουν από το γεγονός ότι τα «βαριά χαρτιά» έχουν καλές αλλά και (συχνά) κακές μέρες στο γήπεδο. Με λίγα λόγια, (αγωνιστικά) δυσκολεύονται να τα… βρουν μεταξύ τους.
Τα ελαφρυντικά του Ρουί Βιτόρια
Προφανώς το να συνδυάσεις σωστά τα κομμάτια του παζλ αποτελεί μια ευθύνη που βαραίνει πρωτίστως τον προπονητή. Όμως αυτό το βάρος δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις το ίδιο. Σε αυτήν του Ρουί Βιτόρια έχουμε ως δεδομένο ελαφρυντικό το γεγονός ότι ο Πορτογάλος ανέλαβε την ομάδα κατά τη διάρκεια της σεζόν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πήρε δηλαδή τα ηνία ενός συνόλου χωρίς να έχει ο ίδιος λόγο για τα κομμάτια από τα οποία απαρτίζεται. Δεν χρειάζεται να είσαι… πανεπιστήμονας του ποδοσφαίρου για να εκφράσεις την άποψη ότι οι ομάδες χτίζονται το καλοκαίρι. Όταν ο τεχνικός είναι εκείνος που κάνει την προετοιμασία και μπορεί να διαπιστώσει μέσα από φιλικά, χωρίς πραγματικό και ουσιαστικό κόστος, τα δυνατά στοιχεία και τις αδυναμίες.
Και φυσικά, όταν ο ίδιος ο προπονητής επιλέγει τα κομμάτια, δηλαδή τους παίκτες που νιώθει ότι μπορούν να εξυπηρετήσουν αυτό που εκείνος έχει στο μυαλό του για να παρουσιάσει στα επίσημα παιχνίδια. Ο Ρουί Βιτόρια όχι μόνο δεν είχε αυτή τη δυνατότητα, αλλά αναγκάστηκε να πάρει τον έλεγχο μετά από αποφάσεις του Φατίχ Τερίμ για ανανεώσεις συμβολαίων κατά τη διάρκεια της περασμένης σεζόν και επιλογές του Ντιέγκο Αλόνσο στο ξεκίνημα της τρέχουσας περιόδου.
Επιπλέον, το χρονικό σημείο της πρόσληψής του δεν λειτούργησε υπέρ του. Υπό την έννοια ότι δεν ήρθε προς το τέλος μιας χαμένης χρονιάς προκειμένου να πει ότι θα χρησιμοποιήσει το επόμενο διάστημα (όταν η ομάδα ενδεχομένως δεν θα είχε στόχους) για να πειραματιστεί δίχως το άγχος και την πίεση για αποτέλεσμα. Αντίθετα, όταν κάθισε στον πάγκο, ο Παναθηναϊκός ναι μεν βρισκόταν πίσω από τους ανταγωνιστές του, αλλά παρέμενε στο παιχνίδι. Επομένως τα περιθώρια για δοκιμές μέχρι να βρεθεί η «χρυσή συνταγή» ήταν πολύ πιο περιορισμένα
Το μερίδιο της ευθύνης
Έχοντας ξεκαθαρίσει τα παραπάνω, ας δούμε και το μέρος της ευθύνης που του αναλογεί και έχει να κάνει με την διαχείριση του υπάρχοντος ρόστερ. Ουσιαστικά οι φωνές για τη δουλειά του Πορτογάλου σχετίζονται με το δεδομένο πως μέχρι τώρα δεν έχει βρει τον τρόπο, σε απόλυτο βαθμό, να φτιάξει αυτό που οι Αγγλοσάξονες λένε «winning formula». Να στήσει δηλαδή με τέτοιο τρόπο την ομάδα ώστε αυτή να παίρνει τα θετικά αποτελέσματα παίζοντας παράλληλα και ωραία μπάλα.
Και αυτό συμβαίνει διότι σπανίως την φετινή σεζόν βλέπεις τους κομβικούς παίκτες να αποδίδουν ταυτόχρονα σε υψηλό επίπεδο. Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως μεσοεπιθετικά, αλλά σχετίζεται με την γενικότερη λειτουργία.
Ο Παναθηναϊκός αδυνατεί (ανάμεσα σε άλλα) να ανεβάσει τις γραμμές του ψηλά και να ασκήσει πίεση στον αντίπαλο, όταν δεν έχει κατοχή μπάλας. Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν το επιχειρεί, δείχνει και ιδιαίτερα ευάλωτος σε αντεπιθέσεις. Μια «αλήθεια» την οποία την μαρτυρούν οι αριθμοί. Οι πράσινοι είναι μια ομάδα που μπορεί να δημιουργήσει κάμποσες ευκαιρίες με την μπάλα στα πόδια. Δυστυχώς για αυτούς, με χαμηλά ποσοστά επίτευξης γκολ. Την ίδια ώρα βλέπουν τον αντίπαλό τους να σκοράρει χωρίς να έχει δημιουργήσει ανάλογες συνθήκες. Και αυτό είναι κάτι στο οποίο θα έπρεπε να έχει βρει λύσεις ο Πορτογάλος.
Να μην «καούν» οι παίκτες
Πιο συγκεκριμένα, η κριτική στον Βιτόρια μπορεί να επικεντρωθεί σε 4 περιπτώσεις παικτών που κατά καιρούς έχουν απασχολήσει (για λάθος λόγους), αλλά ίσως όχι και τόσο πολύ τυχαία, αποτελούν την ραχοκοκαλιά (στην κυριολεξία, εφόσον μιλάμε για ποδόσφαιρο) του Παναθηναϊκού. Υπό την έννοια ότι πρόκειται για το «6», το «8», το «9» και το «10», σε αυτό το 4-3-3 των πράσινων.
Η παρουσία του Ουναΐ ως κλασικού 8αριού έχει κομβική σημασία. Ο Μαροκινός πριν από ένα μήνα μας απασχόλησε για το… πάντελ και μάλιστα είχε μείνει κι εκτός αποστολής. Η ποιότητά του, όμως, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη. Στην ουσία, με εμφανίσεις όπως αυτήν κόντρα στον Παναιτωλικό δείχνει πώς μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα μέσα στο γήπεδο.
Όχι ως «αντι-Μπακασέτας» όπως προτείνουν πολλοί, αλλά με τον Έλληνα ποδοσφαιριστή μπροστά του και ταυτόχρονα πίσω από τον Ιωαννίδη, ως συνδετικό κρίκο μεταξύ κέντρου και επίθεσης. Και η αναφορά στους δύο διεθνείς μόνο τυχαία δεν είναι αφού αμφότεροι (και περισσότερο ο Μπακασέτας) έχουν ακούσει μουρμούρες για τα φετινά πεπραγμένα τους.
Εάν χρησιμοποιηθεί σωστά η ικανότητα του Ιωαννίδη να μαρκάρει στην πρώτη πάσα των αντίπαλων αμυντικών, με τον Μπακασέτα να οπισθοχωρεί και τον Αράο να παραμένει ψηλά ως 6άρι (αλήθεια υπάρχουν ακόμη πολλοί που θεωρούν πολλά τα λεφτά που παίρνει ο Βραζιλιάνος), τότε αλλάζει όλη η εικόνα της ομάδας.
Και ακριβώς πάνω σε αυτό καλείται να βρει λύσεις και ισορροπία ο Ρουί Βιτόρια. Πώς, δηλαδή ο Παναθηναϊκός θα παραμείνει ανταγωνιστικός έχοντας τον Ουναΐ σε αυτό το… mode, δίχως παράλληλα να «θυσιάσει» οτιδήποτε στα μετόπισθεν.