Συνήθως η κουβέντα για τον καλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή, διαχρονικά, σταματά όταν ακούγονται τα ονόματα των Δομάζου, Χατζηπαναγή και Παπαϊωάννου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και άλλοι μεγάλοι παίκτες που αξίζουν να μπουν στη συζήτηση. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει ο Δημήτρης Σαραβάκος που ίσως να μην είναι το Νο.1 όλων των εποχών, αλλά μπορεί να υπερηφανεύεται για κάτι που κανένας άλλος δεν είχε πετύχει πριν από αυτόν.
Για την ακρίβεια, ενδεχομένως και για κάτι στο οποίο δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί του ούτε οι παιχταράδες που ακολούθησαν μετά την απόφαση του τεράστιου «Μικρού» του ελληνικού ποδοσφαίρου να κρεμάσει τα παπούτσια του. Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει τον «Μητσάρα» μοναδικό;
«Caso Saravakos»
Ο Δημήτρης Σαραβάκος ήταν (και ίσως παραμένει ο μόνος) ο Έλληνας ποδοσφαιριστής που ξεπέρασε τα σύνορα ως αξία. Φυσικά και πριν από αυτόν υπήρξαν περιπτώσεις παικτών που απασχόλησαν συλλόγους του εξωτερικού. Προφανώς και πριν (αλλά ιδίως μετά τη δική του εποχή) αρκετοί Έλληνες παίκτες ήταν γνωστοί στο εξωτερικό.
Κανείς, όμως, δεν απολάμβανε το δικό του status. Κανείς δεν αναγνωρίστηκε ως ο απόλυτος και αδιαφιλονίκητος ηγέτης μιας ομάδας από μια χώρα που καλά-καλά δεν υπήρχε στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη.
Το να πετάξεις απλά το όνομα «Σαραβάκος» σε μια ποδοσφαιροκουβέντα με ξένους ήταν το «διαβατήριό» σου την δεκαετία του 1980. Αυτόν ήξεραν, αυτόν αναγνώριζαν και αυτόν θαύμαζαν, σε μια εποχή που τα Μέσα δεν είχαν την παραμικρή σχέση με σήμερα. Κι επομένως το να γίνεις γνωστός και αναγνωρίσιμος ήταν απείρως πιο δύσκολο.
Πουθενά, πάντως, δεν απολάμβανε μεγαλύτερης δημοφιλίας και αναγνώρισης όσο στην Ιταλία. Εκεί όπου παίζοντας στις διπλές αναμετρήσεις του Παναθηναϊκού με την Γιουβέντους, σμπαράλιασε τους υπερόπτες γείτονες της «βέκια σινιόρα», με τρομερές εμφανίσεις. Τόσο σπουδαίες ώστε έκτοτε και για πολλά χρόνια να μείνει ο όρος «Caso Saravakos». Μια ατάκα που ακουγόταν μετά από κληρώσεις ευρωπαϊκών Κυπέλλων που έφερναν τις ομάδες του «calcio» απέναντι σε θεωρητικά πιο αδύναμους αντιπάλους.
Έλεγαν, λοιπόν, οι Ιταλοί «εύκολη η κλήρωση, εκτός αν προκύψει πάλι κάποιο caso Saravakos»! Αν βρεθεί δηλαδή ένας τέτοιος παιχταράς που θα οδηγούσε τον ποδοσφαιρικό Δαυίδ σε θρίαμβο επί του Γολιάθ!
Το φιλικό με την Φιορεντίνα
Ο Παναθηναϊκός (του Σαραβάκου) είχε αποκλείσει την Γιουβέντους το Φθινόπωρο του 1987, στο πλαίσιο του –τότε- Κυπέλλου UEFA. Ένα δικό του γκολ με φοβερό μονοκόμματο σουτ είχε γράψει το τελικό 1-0 στο ΟΑΚΑ. Κι ένα δικό του τρελό σόλο έφερε το πρώτο από τα δύο τέρματα των πράσινων στο 3-2 του «Κομουνάλε». Για τους Ιταλούς, μετά από αυτά τα ματς (και σε συνδυασμό και με παλιότερα κατορθώματα του «Μικρού»), ο Σαραβάκος ήταν ένας εφιάλτης.
Επομένως όταν το τριφύλλι θα αντιμετώπιζε την Φιορεντίνα σε φιλικό ματς λίγους μήνες αργότερα, μοιραία και διόλου άδικα, όλα τα φώτα έπεσαν πάνω του. Ήταν Αύγουστος του 1988 όταν ο «Μητσάρας» και η παρέα του μάζεψαν 55.000 κόσμου στο ΟΑΚΑ… Για ένα φιλικό παιχνίδι, ξαναλέμε…
Και φυσικά στον αγωνιστικό χώρο, για ακόμη μία φορά εκείνη την εποχή αποδείχθηκε αυτό που γνώριζαν όλοι. Ότι όταν ο Παναθηναϊκός έπαιζε απέναντι σε αντίπαλο από το εξωτερικό, ο Σαραβάκος έβαζε τα καλά του, όπως τα παιδιά στις γιορτές. Και αδιαφορώντας για το μέγεθός του, τον έκανε να υποκλιθεί στο μεγαλείο του μεγαλύτερου «Μικρού» που ανέδειξε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πώς; Μα σκοράροντας ΚΑΙ τα δύο γκολ στο τελικό 2-0 επί των «βιόλα»…