Τον καλό τον σουτέρ πάντα τον επιζητούσε το μπάσκετ, εξ ορισμού. Ανήκει στα fundamentals, που λένε και οι Αμερικάνοι. Όμως ποτέ η αξία και η σημασία των «χεράδων» δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο στην τρέχουσα ρότα που έχει πάρει το σπορ. Είναι τέτοια πλέον η παικτική λογική του αθλήματος, ώστε ομάδα χωρίς καλούς σουτέρ, άρα και σκόρερ, δεν φτάνει ψηλά. Δεν πας πουθενά μόνο με την άμυνα, μόνο άμα καταστρέφεις α λα Λιμόζ του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς για να θυμηθούν (και να… φρίξουν με την ανάμνηση) οι παλαιότεροι.
Η Εθνική μας ομάδα δεν φημίζεται ιδιαίτερα για την ικανότητά της σε αυτό το κομμάτι. Κάτι που θα ήταν καταδικαστικό, αν δεν είχαμε την τύχη, την ευλογία αν προτιμάτε, να έχουμε τον Giannis. Που κάνει σμπαράλια κάθε άμυνα έτσι όπως εφορμά προς το καλάθι, που παίζει σε αυτό το Ευρωμπάσκετ ως περιμένει κανείς από έναν από τους καλύτερους του πλανήτη, από ένα θαύμα της φύσης.
Αλλά όπως έχει ήδη ειπωθεί με πολλούς περισσότερους του ενός τρόπους, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο από μόνος του, δεν θα μας οδηγήσει στη μεγάλη διάκριση. Χρειάζεται συμπαραστάτες, βοήθειες και ανάσες στα δύσκολα. Χρειάζεται δηλαδή την ομάδα του, τους δικούς του. Το «ένας για όλους και όλοι για έναν» στην πράξη.
Περισσότερο από ποτέ ως τώρα, με τη Λιθουανία στα προημιτελικά, το βράδυ της Τρίτης (9/9). Στη Ρίγα της Λετονίας μας περιμένει μια πολύ επικίνδυνη ομάδα, που εκπέμπει φρεσκάδα και θετική νοοτροπία. Δεν χρειάζεται μαντικές ικανότητες για να προβλέψει κανείς ότι το νο1 μέλημά τους θα είναι να σταματήσουν, στο μέτρο του εφικτού, τον Γιάννη. Να τον κλείσουν με παγίδες, να τον εκνευρίσουν.
Προσπαθώντας να καταφέρουν αυτό, είναι δεδομένο πως οι (όποιοι) άλλοι της ελληνικής 5άδας θα βρουν χώρους, ελεύθερα σουτ. Αυτονόητο πως αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτούμε πάση θυσία. Ο Βασίλης Σπανούλης, σε αυτή τη συνθήκη, δύο ονόματα έχει ξεχωρίσει περισσότερο και ποντάρει πάνω τους για να ανοίξουν την άμυνα των Λιθουανών. Αναφερόμαστε στους Τάιλερ Ντόρσεϊ και Αλέξανδρος Σαμοντούροβ. Ο γκαρντ του Ολυμπιακού είναι… σεσημασμένος σκόρερ, κάνει φοβερό τουρνουά και του ζητάμε απλά να συνεχίσει ομοίως. Ο φόργουορντ του Παναθηναϊκού, το έδειξε περίτρανα απέναντι στο Ισραήλ, δεν είναι μόνο (για το) μέλλον, είναι ήδη εδώ, έτοιμος να αναλάβει ρόλο και ευθύνες. Μαζί μιξάρουν εμπειρία και νιάτα, αλλά πάνω από όλα ικανότητα. Ο Γιάννης θα το κάνει το κομμάτι του, το ξέρουμε από τώρα. Οι άλλοι (δύο) πρέπει να κάνουν και αυτοί το δικό τους και αυτό συνεπάγεται και καλά, εύστοχα σουτ.
Μπορούμε να κάνουμε ξανά τη συζήτηση, βασικά πρέπει να την κάνουμε κάποια στιγμή πολύ σύντομα και ανοιχτά, γιατί το ελληνικό μπάσκετ δεν βγάζει σουτέρ και πώς το focus στην τακτική, τα συστήματα και στη σκοπιμότητα σκοτώνει από μικρή ηλικία ένα ατομικό ατού που όμως στη βάση του, είναι το πλέον ομαδικό. Το μπάσκετ είναι καλάθια. Για να μπουν κάποιος πρέπει να τα βάλει. Fundamental, ε; Αλλά στο μεσοδιάστημα περιμένουμε από τους καλύτερους σουτέρ της τρέχουσας βερσιόν Εθνικής να κάνουν αυτό που πρέπει και μπορούν απέναντι στη Λιθουανία. Κι αν αυτό συμβεί με το καλό, τότε θα έχουμε ανοίξει ορμητικά την πύλη που οδηγεί στα μετάλλια του Ευρωμπάσκετ, όλο και πιο κοντά στο όνειρο.