Όσες φορές και να προσπαθήσουμε να το προλάβουμε ως φαινόμενο, πάντα θα συμβαίνει, είναι στη φύση μας ως Έλληνες (οπαδοί): Βιαζόμαστε. Να κρίνουμε, να κατακρίνουμε. Όμως η υπομονή είναι αρετή. Η αλήθεια αργά ή γρήγορα έρχεται στο φως. Αρκεί βέβαια να υπάρξουν και οι δέουσες συνθήκες. Ο Παναθηναϊκός επί Χρήστου Κόντη είναι ξανά ομάδα , με προβλήματα ναι αλλά ομάδα, και ο Ρενάτο Σάντσες είναι από τους μεγαλύτερους ωφελημένους του νέου «καθεστώτος». Ναι, το «παλτό» κατά ορισμένους, ο «ξοφλημένος που ήρθε στην Ελλάδα για να κάνει μια τελευταία αρπαχτή» κατά άλλους…
Το 2-1 κόντρα στον Παναιτωλικό για τη Super League, το βράδυ της Κυριακής (28/9), ήρθε να καταδείξει εμφατικά τι σημαίνει για έναν παίκτη να του δίνεται το πλαίσιο για να κάνει αυτά που μπορεί και ξέρει. Στο Αγρίνιο, υπήρξαν στιγμές που ο Πορτογάλος μέσος ήταν απόλαυση για το μάτι. Ενώνοντας ηρεμία στο παιχνίδι του, πάσες στο σωστό μέρος και στο κατάλληλο timing, έκρηξη όταν έπρεπε. Ειδικά σε εκείνη τη φάση που κάνει μια φοβερή επέλαση και ο αντίπαλος τον σταματάει αντικανονικά, παίρνοντας κίτρινη κάρτα, γιατί δεν μπορούσε διαφορετικά να τον κόψει, θύμισε τον παλιό καλό Ρενάτο. Έναν ποδοσφαιριστή που συνιστά upgrade για όλο το ελληνικό πρωτάθλημα, όχι μόνο για το «Τριφύλλι» δηλαδή.
Αλλά προσοχή: Εδώ έρχεται το κρίσιμο στοιχείο. Για να μπορεί ο Ρενάτο Σάντσες να κάνει τέτοιες εμφανίσεις, γιατί αυτό ήταν το 2ο συνεχόμενο ματς που έκλεψε καρδιές και εντυπώσεις μετά από αυτό στην Ελβετία απέναντι στη Γιούνγκ Μπόις, πρέπει να του παρέχονται οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Δεν είναι «παντός καιρού» όσο ποιοτικός κι αν είναι.
Τι εννοούμε; Είναι τεράστιο σημασία ποιον έχει στο πλάι του στη μεσαία γραμμή. Στο διάστημα που έπαιξε με τον Τσιριβέγια στο «6» υπήρχε τεράστια τρύπα στο κέντρο. Αντίθετα, ο Πορτογάλος ματσάρει ιδανικά με τον Σιώπη, φάνηκε ξεκάθαρα στα λεπτά που συνυπήρξαν στον αγωνιστικό χώρο, στα τελευταία λεπτά και στις καθυστερήσεις. Επειδή έχει ανάγκη να έχει πίσω του έναν «σκύλο» που να κόβει τα πάντα. Για να μπορεί μετά εκείνος να «ράβει». Ο Έλληνας μέσος είναι φτιαγμένος για να τρέχει για δύο, για να δίνει ό,τι έχει από πλευράς δυνάμεων για την ομάδα. Με τον Ρενάτο Σάντσες ακόμα μακριά από το βέλτιστο σε επίπεδο φυσικής κατάστασης, είναι απαραίτητο κάποιος να του καλύπτει αυτήν του την αδυναμία. Κρατώντας τον παράλληλα φρέσκο για να κάνει τη διαφορά με την μπάλα στα (ξεκούραστα) πόδια. Τουτέστιν… Σιώπης δαγκωτό για παρτενέρ.
Κι εδώ είναι ακόμα ένα κρίσιμο σημείο. Σε πολλά πράγματα η τακτική του Χρήστου Κόντη θυμίζει αυτήν του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Λογικό, θα μπορούσαμε άλλωστε άνετα να τον χαρακτηρίσουμε μαθητή του νυν εκλέκτορα της Εθνικής μας ομάδας. Αλλά σε σύγκριση με τον μέντορά του, ο Κόντης αποδεικνύεται μέχρι στιγμής αισθητά καλύτερος στο κοουτσάρισμά του. Εντοπίζει τις ανορθογραφίες και παρεμβαίνει καίρια για να τις διορθώσει, δεν πανικοβάλλεται αν στραβώσει το ματς. Δεν είναι κολλημένος σε ένα και μόνο πλάνο, διαβάζει τις ανάγκες του αγώνα και δείχνει ευελιξία και καθαρή σκέψη στις κινήσεις του κατά τη διάρκεια των αναμετρήσεων. Η αλλαγή του Σιώπη, αντί του Τσιριβέγια, το δείχνει σαφώς.
Επίσης δείχνει να έχει βρει το κουμπί αρκετών παικτών, δεν είναι μόνο ο Ρενάτο Σάντσες δηλαδή. Ο Τετέ είναι πλέον σαν άλλος άνθρωπος σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν, εντελώς απελευθερωμένος από τα ψυχολογικά «βαρίδια» που κουβαλούσε επί Ρουί Βιτόρια και τον κρατούσαν πίσω. Φάση ολικής επαναφοράς βιώνει και ο Ίνγκασον. Δεν ξέρουμε αν ο Χρήστος Κόντης θα συνεχίσει στον πάγκο των «Πρασίνων»,αλλά είναι σίγουρο πως γεννάται πλέον ανοιχτά θέμα παραμονής του και αυτό το κέρδισε με τη δουλειά του, με το σπαθί του.