Είναι, για σένα, το σημαντικότερο πράγμα σ’ ολόκληρο τον κόσμο (ναι, ναι: παραδόξως πιο σημαντικό κι από την τρύπα του όζοντος η οποία σε βασανίζει από τότε που άρχισες ν’ ασχολείσαι με παντός είδους τρύπες): σήμερα στις 19:30 ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό κι εσύ αντιμετωπίζεις το εμφανές πρόβλημα να πάθεις θρόμβωση στεφανιαίας από τον ενθουσιασμό.
Βλέπεις, η μεγάλη μέρα ξεκίνησε κάπως έτσι…
Ξημερώματα Κυριακής, ώρα 04:57
Έχεις μετρήσει 53 κοπάδια των 189 προβάτων έκαστο κι αφού είδες ότι αυτό δεν πιάνει, άρχισες να μετράς τσομπανόσκυλα. Μετά πήγες στους τσοπάνηδες ολόκληρης της Ηπείρου και τέλος έκανες μια απέλπιδα προσπάθεια με τις φλογέρες των τσοπάνηδων.
Τζίφος: όσο σκέφτεσαι πως αυτό το 4-2-3-1 που θα παρατάξει ο προπονητής της ομάδας σου ναι μεν μοιάζει επιθετικογενές, αλλά αφήνει τεράστια κενά στο κέντρο, και μέχρι το άπειρο να μετρήσεις δυο φορές δεν πρόκειται να κλείσεις μάτι.
Τι θα γίνει αν κοιμηθεί ο Θεός του ποδοσφαίρου και δεν τον ξυπνήσει κανείς, με αποτέλεσμα εκείνος ο άμπαλος το 11 των αντιπάλων να σπάσει το ρεκόρ δυστοκίας που κατέχει (703 σερί παιχνίδια χωρίς γκολ) και να βρει δίχτυα;
Ω ρε φίλε, τι άγχος είναι αυτό;
Εδώ μιλάμε για ποδόσφαιρο, τη ζωή μας την ίδια, την ύπαρξή μας, το αν θα φέρουμε τα παιδιά μας σε μια σωστή κοινωνία- όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα του αγώνα. Δεν είναι, ξέρω ’γω, τίποτα αμελητέο όπως το να πρέπει να βρεις συμβατό δότη μυελού των οστών για να μην κουνήσεις μαντήλι απ’ αυτόν τον κόσμο.
Είναι το Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός, που να πάρει. Η μητέρα των μαχών.
Κι εσύ είσαι μαμμόθρεφτο.
Πρωί Κυριακής, ώρα 10:30
Έχεις πιει ήδη τον 6ο φραπέ και ζεσταίνεις τις φωνητικές σου χορδές με μερικά από τα μεγαλύτερα χιτ της κερκίδας των οργανωμένων: το περίφημο «Ω κίναιδοι, οι μητέρες υμών είναι εκδιδόμενες γυναίκες» (εντάξει, στο περίπου), το αλήστου φίλαθλης μνήμης «Οι πατεράδες σας αρέσκονται να ερωτοτροπούν με άλλους πατεράδες» και, φυσικά, αυτό που χάρισε στον Μήτσο τον Νεκρό (επειδή πεθαίνει για το σύλλογο) το Νόμπελ Λογοτεχνίας «ΠΕ-ΟΣ παμ-παμ-παμ ΠΕ-ΟΣ παμ-παμ-παμ ΠΕΟΣ!» (κάπως έτσι, αλλά να ομοιοκαταληκτεί με τη Λούτσα- την περιοχή).
Εντάξει, αισθάνεσαι πολύ καλύτερα. Δε σας γλιτώνουν με τίποτα οι κερατάδες. Και να κοιμηθεί ο Θεός που φοβόσουν, θα έχεις ρυθμίσει εσύ το ξυπνητήρι.
Τώρα που σκέφτηκες το ξυπνητήρι, βλέπεις το ρολόι. Έχεις ακόμα 9 ολόκληρες ώρες.
Έφτασε η στιγμή για σύσκεψη.
Μεσημέρι Κυριακής, ώρα 14:45
Είναι όλοι τους εκεί, στη γνωστή τους θέση: ο Αλ στο βάθος να διαβάζει την χρωματισμένη μας εφημερίδα, ο Κίνγκπιν να κάνει ασκήσεις αποκεφαλισμού με το ρόπαλο για να είναι σε εγρήγορση αν συναντήσετε πουθενά τους «απέναντι», ο Ντον ν’ αναλύει το γιατί η ομάδα πρέπει να παίξει σήμερα με καρδιά αντί να παίξει το πουλάκι της.
Μέχρι και ο Κορλεόνε ήρθε, όπως είχε υποσχεθεί: αποφυλακίστηκε χθες το βράδυ, καθώς συμπλήρωσε τα 3 χρόνια εγκλεισμού που του είχαν επιβληθεί για επίθεση (όχι αγάπης) σ’ έναν που τόλμησε να πει ότι πάνω απ’ όλα είναι η υγεία- τη στιγμή που ο Κορλεόνε υποστήριζε πως αρρώστησε για την ομάδα του.
Συζητάτε λίγη ώρα, έπειτα επαναλαμβάνετε ποιο είναι το πλάνο σε περίπτωση που το ντου κριθεί επιβεβλημένο (ποιος εφορμά πρώτος, ποιος μοιράζει τα μαδέρια, ποιοι πλαγιοκοπούν τους μπάτσους κ.οκ.) και κλειδώνετε τον σύνδεσμο.
Μια ακόμα στάση και μετά επιτέλους η μεγάλη ώρα (θα) είναι τώρα.
Κυριακή απόγευμα, ώρα 17:25
Χωρίς ενεργειακό καύσιμο δε γίνεται δουλειά. Έτσι, σταματάτε στην καντίνα του Ράκη («Τα σκυλιά είναι ευπρόσδεκτα στην ψησταριά μας», είναι ο υπότιτλος της ταμπέλας, που έχει 200% κυριολεκτική σημασία), τρώτε από δύο σάντουιτς ο καθένας σας και μετά κατεβάζετε ίσο αριθμό ρετσίνων με αυτόν που ήπιε μια ομάδα Σκωτσέζων και μπήκε στο βιβλίο Γκίνες.
Λίγο πριν πληρώσετε, θέλετε να διαπιστώσετε αν υπάρχει ταύτιση απόψεων για το σημερινό ντέρμπι.
Υπάρχει: «Τι θα κάνουμε στα αιδοία; Ρωτώ και πάλι: τι θα κάνουμε στα αιδοία;;;», κραυγάζει ο, διεπόμενος από ιερό φανατισμό, Τζέικ.
«Δε θα τους φερθούμε και τόσο ευγενικά!», ουρλιάζετε όλοι μαζί με μια φωνή και επικρατεί πανικός.
Ο Ράκης, πίσω σας, ρίχνει ένα πιτ μπουλ στη φωτιά και σας χαιρετά καθώς απομακρύνεστε.
Κυριακή απόγευμα, ώρα αγώνα
Αν είστε κόκκινος, τότε θα βρίσκεστε στο γήπεδο. Αν είστε πράσινος, ίσως σε κάποια καφετέρια ή στο σπίτι ενός φίλου. Κατά πάσα πιθανότητα θα φωνάζετε για την ομάδα σας, προσπαθώντας ν’ αφήσετε τα λαρύγγια σας στο πέταλο ή στο δίσκο της σερβιτόρας («Κοπελιά, είσαι εσύ υπέροχη, έχει η ομάδα μου την υπεροχή… Θέλεις να βγούμε αν κερδίσουμε;»).
Αν βάλει γκολ η ομάδα σας, δικαιούστε να πανηγυρίσετε και να κάνετε ένα μίνι ταξίδι μέχρι τον έβδομο ουρανό. Αν το φάτε, να κατεβάσετε μούτρα μέχρι το πάτωμα και να παραγγείλετε λίγο κώνειο.
Αλλά μέχρι εκεί και τίποτα παραπάνω. Δεν αξίζει.
Σκεφτείτε το: είναι απλά ένα παιχνίδι.
Ένα παιχνίδι.
