Κανένας προπονητής δεν μπορεί να το γλυτώσει, όλοι τους ξεκινάνε την καριέρα τους γνωρίζοντάς το και ξέρουν μέσα τους πως ένα μεγάλο ποσοστό όσον αφορά το αν θα πετύχουν στη σταδιοδρομία τους ή όχι έχει να κάνει με τις «απαντήσεις» που θα δώσουν εκείνη τη στιγμή: πρόκειται για την περίοδο που νιώθουν πως άπαντες τους αμφισβητούν. Αυτή η περίοδος έρχεται για κάθε, μα κάθε προπονητή. Και οι μέρες που διανύουμε είναι οι μέρες αυτής της δύσκολης περιόδου για τον προπονητή της ΑΕΚ: τον Μαρίνο Ουζουνίδη.
Ο Ουζουνίδης είναι ένας τεχνικός που η καριέρα του υπήρξε αλματώδης. Δεν έμεινε ποτέ στάσιμος, χρόνο με τον χρόνο έκανε και από ένα βήμα. Από την παρουσία του στις μικρομεσαίες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος μέχρι το πέρασμά του από τον Παναθηναϊκό όπου και βρέθηκε να πρέπει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, ο Ουζουνίδης έκανε μπαμ πως μια μέρα θα αναλάβει μια ομάδα πρωταθλητισμού.
Το παρελθόν του ως ποδοσφαιριστής, άμεσα συνδεδεμένο με τις καλύτερες εποχές του Παναθηναϊκού, έλεγε πως η στιγμή του πρωταθλητισμού θα ερχόταν με τον ίδιο να κάθεται στον «πράσινο» πάγκο. Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια και ο Ουζουνίδης βρέθηκε στα 50 του, μετά από 12 χρόνια καριέρας σαν προπονητής να πρέπει να αποδείξει ότι η λέξη «πρωτάθλημα» βρίσκεται γραμμένη μέσα στο άστρο του σαν τεχνικός της ΑΕΚ.
Το έργο του υπήρξε δύσκολο από την αρχή. Το μέτρο σύγκρισης ήταν ο Μανόλο Χιμένεθ, ο προπονητής που αναγέννησε την Ένωση και την έκανε πρωταθλήτρια μετά από 24 χρόνια. Και καμιά φορά όταν παραλαμβάνεις μια ομάδα που βρίσκεται στην κορυφή και πρέπει να την διατηρήσεις εκεί, η αποστολή σου είναι πολύ πιο δύσκολη σε σχέση με το να την οδηγήσεις εκεί.
Σήμερα, είναι άπειροι εκείνοι που το λένε με όλο και μεγαλύτερη σιγουριά: ο Ουζουνίδης είναι ένας υπερεκτιμημένος προπονητής (λένε…). Οι οργισμένες δηλώσεις που έκανε μετά το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό ελήφθησαν από πολλούς ως «άδειασμα» των ποδοσφαιριστών του. Και ταυτόχρονα υψώθηκε με ακόμα πιο επιθετικούς όρους η σκιά της σύγκρισης με τον Χιμένεθ από πάνω του: από το «θα πεθάνω με τους παίκτες μου» του Ισπανού μέχρι το «αν μπορούσα θα τους άλλαζα και τους έντεκα» του Ουζουνίδη, η απόσταση μοιάζει χαοτική. Και δυστυχώς για τον Ουζουνίδη, το συλλογικό DNA της ΑΕΚ είναι ακόμα διαμορφωμένο από τον Χιμένεθ.
Η κριτική που δέχεται σήμερα ο Ουζουνίδης στην ΑΕΚ δεν διαφέρει και πάρα πολύ σε επίπεδο επιχειρημάτων από τα όσα (σε πιο ήπιο επίπεδο) του καταλογίζονταν πέρυσι στον Παναθηναϊκό. Η διαφορά στην ένταση είναι απλά ανάλογη της διαφοράς στις απαιτήσεις αλλά το περιεχόμενο δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα.
Ο περυσινός Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα με πάρα πολλά μειονεκτήματα τόσο σε επίπεδο έμψυχου δυναμικού όσο και σε επίπεδο κλίματος και συνθηκών. Και εν μέσω αυτών των δεδομένων, ο Ουζουνίδης έδειχνε να φτιάχνει μια ομάδα που αγωνιστικά είχε το δικό του στίγμα. Με πολύ τρέξιμο, με επιθετικογενή προσανατολισμό, με λογική κυριαρχίας (όσο αυτό ήταν δυνατόν για την ποιότητα του περσινού Παναθηναϊκού): και κάπως έτσι ο Ουζουνίδης αποκτούσε συνεχώς θαυμαστές.
Δεν έλειπαν όμως και οι κριτικές για την αδυναμία του να διαχειριστεί ψυχολογικά το σύνολό του. Πολλοί ήταν εκείνοι που έλεγαν ότι από τις δηλώσεις του προέκυπτε μια διάθεση αποστασιοποίησης από τις ευθύνες όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά και ότι αν διάβαζες προσεκτικά τα λεγόμενά του θα έβλεπες μια συνεχόμενη κριτική στους παίκτες του αλλά ποτέ κάποια αυτοκριτική.
Στην ΑΕΚ δεν συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο με τον Ουζουνίδη, απλά οι εντυπώσεις αυτές έχουν διογκωθεί. Η Ένωση φέτος παίζει κατά διαστήματα ένα πολύ ελκυστικό ποδόσφαιρο. Έχει μπει για τα καλά στη λογική να αφήσει πίσω της την σφιχτή προσέγγιση του Χιμένεθ και να παίξει μπάλα κυριαρχίας, αυτό ακριβώς δηλαδή που έμαθαν να γουστάρουν οι οπαδοί της. Όποιος δεν πιστώνει στον Ουζουνίδη το θετικό πως έχει προσδώσει στην ΑΕΚ την επιθετικογενή φιλοσοφία που της αντιστοιχεί και πως αυτό βγαίνει κατά διαστήματα στο χορτάρι, είναι απλά προκατειλημμένος μαζί του. Ωστόσο, τα αρνητικά ενδέχεται να ξεπερνούν τα θετικά.
Στην ΑΕΚ άλλωστε ο Ουζουνίδης έχει να κάνει με παίκτες που θεωρούνται καριερίστες, που δεν αντιλαμβάνονται πως η ΑΕΚ τους κάνει χάρη που τους επιτρέπει να φοράνε τη φανέλα της. Και για την ώρα χειρίζεται την ομάδα με τέτοιο τρόπο που οι παίκτες δεν ταυτίζονται μαζί της. Αυτό το πρόβλημα διορθώνεται μόνο με έναν τρόπο: φτιάχνοντας μια «μπαγεβιτσική» ΑΕΚ. Ναι, καλά το πάει αγωνιστικά ο Μαρίνος αλλά θα φτάσει σε τέτοια επίπεδα; Μακάρι για τον ίδιο, διαφορετικά η ψυχρότητα στο κλίμα θα σκάσει από πάνω του.
Tαυτόχρονα, ο Ουζουνίδης μοιάζει να διακατέχεται από μια ακόμα τρανταχτή αδυναμία (και για τον ίδιο επιστρέφει και σε αυτή την περίπτωση το φάντασμα του Χιμένεθ). To επίπεδο παρεμβατικότητάς του μέσα στο παιχνίδι είναι περιορισμένο, η δυνατότητά του για ανακάτεμα της τράπουλας δεν συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο με τον Ισπανό προκάτοχό του: όσες φορές ένα παιχνίδι δεν πηγαίνει καλά για την ΑΕΚ, η βοήθεια από τον πάγκο δεν έρχεται ποτέ.
Την ημέρα που ο Ουζουνίδης υπέγραψε στην ΑΕΚ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είπαν πως η ΑΕΚ πήρε έναν υπερεκτιμημένο προπονητή. Η ώρα που υπέρμαχοι και εχθροί αυτής της εκτίμησης περίμεναν πως και πως προκειμένου να φανερωθεί ή να καταρριφθεί η ευστοχία της μάλλον πλησιάζει…