Κάθε στοιχείο μιας υπόθεσης παίζει τον ρόλο του και δημιουργεί ένα συναίσθημα. Θεωρητικά θα έπρεπε να τελειώνει κάθε συζήτηση στη λέξη «εκταφή». Αλλά ό,τι πρόκειται για ένα παιδί και δη για τη Τζωρτζίνα, κάνει ακόμα πιο αγωνιώδες το ερώτημα στην υπόθεση στην Πάτρα.
Εδώ και μέρες είχε γίνει γνωστό πως η εισαγγελία θα ζητήσει να γίνει εκταφή του άψυχου σώματος της 9χρονης Τζωρτζίνας από το νεκροταφείο στην Πάτρα, ώστε να ανακτηθεί το τάμπλετ που είχε τοποθετηθεί μαζί της στον τάφο. Το είχε τοποθετήσει εκεί η Ρούλα Πισπιρίγκου, δήθεν γιατί ήταν προσωπικό της αντικείμενο και το είχε πάντοτε μαζί της η Τζωρτζίνα.
Εν τέλει πρόκειται για ένα στοιχείο της έρευνας που μπορεί να αποδείξει πολλά και να επιβεβαιώσει το επικρατέστερο ως τώρα σενάριο, αυτό που θέλει τη Ρούλα Πισπιρίγκου να έχει δώσει την κεταμίνη στην κόρη της.
Αυτά θα έπρεπε να είναι αρκετά ως γραπτές πληροφορίες. Δεν λείπει κάτι σε επίπεδο πληροφόρησης για τον μέσο αναγνώστη-θεατή-καταναλωτή. Έχει όλα όσα χρειάζεται για να ξέρει που βαδίζει η υπόθεση στην Πάτρα.
Κι αν στην περίπτωση της σύλληψης της Πισπιρίγκου ή της μεταφοράς της στη ΓΑΔΑ κι από κει στις φυλακές, είναι μια εικόνα απαραίτητη στη σημερινή εποχή να προβληθεί, δεν μπορεί να ισχύει το ίδιο και για την εκταφή της Τζωρτζίνας.
Είναι ένα παιδί που έμεινε παράλυτο στα 6 του χρόνια, που έχασε τις δύο αδελφές του, που δε μπορούσε να μιλήσει, που υπέμενε τα πάνδεινα, που σύμφωνα με την έρευνα προσπάθησαν 9 φορές να το δηλητηριάσουν και που τελικά κατέληξε με τρόπο ασφυκτικό και βάναυσο.
Όσο λοιπόν κατηγορούμε τη Ρούλα Πισπιρίγκου για απόλυτη ασέβεια απέναντι στο παιδί της με τον τρόπο που λειτούργησε δημόσια σε αυτούς τους δύο μήνες, καλό θα είναι να κοιτάξουμε το τέρας που έχουμε μέσα μας στον καθρέφτη.
Γιατί οι φωτογράφοι και οι δημοσιογράφοι που έτρεξαν να καλύψουν την εκταφή και το άνοιγμα του τάφου για την ανάκτηση του τάμπλετ, δεν είναι οι (μοναδικοί) «άρρωστοι» της υπόθεσης. Είναι κι αυτοί, αλλά τις δικές τους πράξεις τις έχουμε ενεργοποιήσει όλοι εμείς.
Εμείς που πάμε έξω από το σπίτι της Πισπιρίγκου να λιντσάρουμε, εμείς που γράφουμε «Θάνατος» σε τοίχους, εμείς που θέλουμε να είμαστε αυτόκλητοι vigilante, εμείς που θέλουμε να βρεθούμε πάνω από το νεκρό και δολοφονημένο παιδί και να είμαστε παρόντες στη στιγμή της αποκάλυψης της αιτίας του θανάτου του.
Και φυσικά τα κανάλια είναι διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή να ανταποκριθούν στην ασθένεια που μας έχει γεμίσει τα μυαλά η εποχή της εικόνας. Όχι, δεν είναι αρκετό να ακούσουμε από επίσημα χείλη για την εκταφή. Πρέπει να δούμε τον τάφο να βγαίνει από τη γη, να δούμε μια εκ νέου «ατίμωση» ενός παιδιού.
Όλες οι λεπτομέρειες παίζουν τον ρόλο τους. Κι αυτό ακόμα δείχνει πόσο «νοσηρή» περιέργεια κουβαλάμε. Ότι χρειάζεται να τονίσουμε πως πρόκειται για παιδί που δολοφονήθηκε, ενώ θα έπρεπε να επαρκεί η λέξη «άνθρωπος».