Από το βράδυ του Σαββάτου ο Γιώργος Καπουτζίδης αποθεώνεται γιατί εξέθεσε ένα άθλιο μήνυμα που του έστειλαν για τη μετάδοση του στη Eurovision και έδειξε πως δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται ή να νιώθει ντροπή για τις σεξουαλικές του επιλογές.
Μόνο που η στάση του, η δημόσια τοποθέτηση του, έχει πολλές παραπάνω αναγνώσεις από την προφανή, που σαφώς δεν αμελείται η αξία της. Υπάρχει όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό που μπορεί να αποτελέσει και το όχημα για να επέλθει επιτέλους μια αλλαγή.
Πάνω σε τι πατάνε οι ομοφοβικοί; Στον φόβο και στην αίσθηση της προσβολής της προσωπικότητας που νιώθουν οι γκέι. Τι γίνεται όμως όταν η προσβολή δεν σπάει τη δύναμη του αποδέκτη της; Τι γίνεται όταν μια «αδερφή», δεν έχει κανένα πρόβλημα να πει ότι είναι αδερφή;
Ο Γιώργος Καπουτζίδης προσέφερε, με πλήρη συνείδηση, το καλύτερο αντίδοτο στα προσβλητικά λόγια και στην υποτίμηση του ανθρώπου που δεν είναι στρέιτ.
Από μικρά παιδιά, εμείς τα αγόρια, μαθαίνουμε να αποκαλούμε τον άλλον λούγκρα, αδερφή και όλα τα συναφή, πιστεύοντας ότι θα τον μειώσουμε. Ακόμα κι αν ο άλλος δεν είναι γκέι.
Δεν φασώνεις κορίτσια; Είσαι φλώρος και γκέι. Δεν ρίχνεις μπουκέτο σε όποιον σε πειράζει; Τι είσαι, ντιντής; Δεν επιβάλλεσαι στις συντρόφους σου; Είσαι αδερφάρα.
Αυτές είναι οι αντιλήψεις που μας περιέβαλλαν στη δική μου εποχή και – υποθέτω – δεν έχουν αλλάξει δραματικά στις γενιές μετά από μένα.
Ναι, είμαι φλώρος, είμαι γκέι, είμαι ντιντής, είμαι αδερφάρα. Αλλά ξέρεις τι; Αυτό που είπε ο Γιώργος Καπουτζίδης. Εκείνο που έχει σημασία σε μια αδερφή, σε έναν στρέιτ, σε έναν οποιονδήποτε, δεν είναι αυτό το χαρακτηριστικό. Είναι το επίθετο που συνοδεύει την ιδιότητα.
Αν είσαι κακιά αδερφή ή κακός στρέιτ, μάντεψε ποιο είναι το πρόβλημα…Μπίνγκο! Η κακία. Και σίγουρα η κακία δεν είναι απόρροια της σεξουαλικότητας. Δεν είσαι κακιά αδερφή επειδή είσαι αδερφή. Είσαι κακιά επειδή είσαι κακός άνθρωπος. Είσαι κακός στρέιτ επειδή είσαι κακός άνθρωπος.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης, όπως είπε, είναι μια καλή «αδερφή». Κι αφού υπάρχει καλοσύνη, σε κανέναν δεν πέφτει επιπλέον λόγος. Είναι το μόνο που μετράει.
Δε θα συμπαθήσω κάποιον επειδή είναι γκέι. Θα κατανοήσω τα βάρη και τα σκοτάδια που του χάρισε απλόχερα η κοινωνία, αλλά όλη μου η στάση απέναντι σε κάθε άνθρωπο θα ορίζεται από το αν πορεύεται με γνώμονα την αγάπη, τον σεβασμό και την ευγένεια. Κι αυτό είναι κάτι που επίσης πρέπει να αλλάξει. Οι γκέι δε χρειάζονται στήριξη οίκτου, αγάπη οίκτου. Κι ούτε στέκονται σε κάποιο κοινωνικό σημείο έξω από τους στρέιτ κλπ.
Αυτή η οικειοποίηση της λέξης για την οποία μίλησε ο Γιώργος Καπουτζίδης, είναι το πιο σημαντικό, το βάλσαμο, η θεραπεία των αντιλήψεων. Κάποιος που θέλει να σε προσβάλλει, σίγουρα θα βρει άλλον τρόπο. Αλλά όταν θα του έχεις κόψει τα προφανή και καταλάβει πως τίποτα δε σε διαπερνά, πως όσα λέει, πάνω του πάνε, τότε θα τον έχεις ήδη αλλάξει.
Κι επειδή η πορεία έχει δείξει πως τα μυαλά δεν αλλάζουν με ακτιβισμό και ηθικολογία – τουλάχιστον όχι αυτά που έχουν μια σχετικά διαμορφωμένη άποψη – ο δρόμος που άνοιξε ο Καπουτζίδης με την απάντηση του, ίσως αποδειχθεί πιο αποτελεσματικός.
Γιατί είναι ξεκάθαρο πως το να προσπαθείς να αλλάξεις τα μυαλά προβάλλοντας μια δική σου ανωτερότητα, δεν θα φέρει την αλλαγή. Το να δείξεις όμως σε αυτά τα μυαλά πως δε σε αγγίζουν τα λόγια τους και πως αυτοί είναι οι αδύναμοι, εκεί θα είναι σαν να τους επιτρέπεις να διανύσουν μόνοι τους την απόσταση. Χωρίς να χρειάζεται να κάνεις τον δάσκαλο.
Που στο κάτω κάτω δεν είναι και υποχρέωση του γκέι να καθοδηγήσει την κοινωνία. Ο γκέι έχει υποχρέωση στον εαυτό του και μόνο να αντέξει και να ζήσει όσο πιο χαρούμενος γίνεται. Όχι να μάθει στον άλλον πώς να φέρεται. Έτσι όμως, δίχως καν να το προσπαθεί, θα έχει δώσει ένα μάθημα πολύ σημαντικό.
Κι αυτό έκανε ο Γιώργος Καπουτζίδης.