Στον πρώτο μήνα της τηλεοπτικής σεζόν, από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου, είχαμε έναν ορυμαγδό από πρεμιέρες παλιών και νέων σειρών. Αριθμητικά, η μυθοπλασία βρέθηκε στο απόγειο της άνθισης.
Αυτή η άνθιση όμως ήταν μόνο αριθμητική. Ήταν σαν να φυτεύει κάποιος σπόρους σε λεπτό χωμάτινο έδαφος και οι ρίζες να μην έχουν να απλωθούν, άρα τα φυτά να ξεριζώνονται πανεύκολα.
Κάθε πρεμιέρα, περισσότερα ήταν τα αρνητικά που βρίσκαμε στη μυθοπλασία, παρά τα θετικά. Η ποιοτική στάθμη ήταν χαμηλή και δεν υπήρχε καμία φαντασία, καμία δημιουργικότητα. Υπήρχε η μίμηση. Και μπορεί στον ορισμό της τραγωδίας η μίμηση να θεωρείται ως αναγκαία για τις τέλειες πράξεις, αλλά εδώ είχαμε μίμηση της καταχνιάς.
Τα κανάλια και τα στούντιο παραγωγής επένδυσαν σε φύκια και μεταξωτές κορδέλες, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε τώρα στον προθάλαμο μιας εκ διαμέτρου αντίθετης κατάστασης εν όψει της επόμενης τηλεοπτικής σεζόν.
Από τις περισσότερες από 30 σειρές που είχε η μυθοπλασία φέτος, οι 11 έχουν πάρει ήδη άκυρο για τη νέα χρονιά και ανάμεσά τους δε βρίσκονται μόνο σειρές που τα έτρεξαν τα χιλιόμετρα τους, όπως ο Σασμός, αλλά και σειρές που ξεκίνησαν φέτος, δεν έπεισαν όμως.
Το Προξενιό της Ιουλίας είναι μια τρανή περίπτωση. Πολυδιαφημισμένη σειρά, στο πρόγραμμα του ALPHA που έχει την πρωτοκαθεδρία στην prime time μυθοπλασία, αλλά…πουκάμισο αδειανό. Το ίδιο και το Ναυάγιο. Το ίδιο και οι Πανθέοι που απέτυχαν παταγωδώς. Το ίδιο και το Στα Σύνορα. Η Παραλία και η Ηλέκτρα είναι επίσης δυο σειρές στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου τηλεοπτικά.
Η μυθοπλασία την επόμενη χρονιά θα είναι αρκετά μειωμένη και τα ρεπορτάζ αναφέρουν πως τα κανάλια θα εντάξουν περισσότερα ριάλιτι, τηλεπαιχνίδια και talent shows.
Η μεγάλη περικοπή στην χρηματοδότηση από το ΕΚΟΜΕ αποδεικνύει σε χρόνο dt ότι το «ψέμα» των καναλιών και των παραγωγών είχε κοντά ποδάρια. Έγιναν σειρές για να γίνουν και να πάρουν κάποιοι παραπάνω επιχορηγήσεις και δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την ουσία του σεναρίου. Περισσότερο παρεμβατικοί έγιναν οι παραγωγοί για να βγουν τα πράγματα με χαμηλό κόστος.
Του χρόνου, με απλά λόγια, θα δούμε μια στροφή μακριά από τη μυθοπλασία. Ακόμα όμως κι οι σειρές που θα βρεθούν στα προγράμματα των καναλιών, θα βγουν με το χαμηλότερο δυνατό κόστος, ενώ η φημολογία πως θα αγοραστούν κυπριακές παραγωγές ή πως το MEGA θα επενδύσει στον Ανδρέα Γεωργίου, μας προϊδεάζει πως πάλι δεν θα δούμε τίποτα καλό του χρόνου.
Η ελπίδα εναποτίθεται στις Ψυχοκόρες που κάνουν πρεμιέρα την άλλη βδομάδα στον ΑΝΤ1, μπας και γίνει μια αρχή να δούμε περισσότερες παραγωγές με streaming λογική.
Ό,τι και να συμβεί, είναι ξεκάθαρο πως η μυθοπλασία στην ελληνική τηλεόραση είναι μια ιστορία πονεμένη, ο καθένας από το μετερίζι του κοιτάζει να αρπάξει ό,τι μπορεί και βρίσκονται στη μέση οι ηθοποιοί να προσπαθούν με το τίποτα να παράξουν μια καλή αφήγηση.
Πετυχαίνουν σπανίως, απογοητεύονται και καταλήγουν να λειτουργούν μηχανικά, πουλώντας το όνομα και το πρόσωπό τους κι όχι το αν ταιριάζουν με τον ρόλο, αν μπορούν να τον αποδώσουν στο μέγιστο. Να μπει το χρήμα στην τσέπη για να μπορούν να καλύπτουν τις καλλιτεχνικές τους ανάγκες στο θέατρο.
Ίσως εδώ να πρέπει το δυναμικό κοινό, οι 25-45, να στείλει μήνυμα στηρίζοντας το ΑΝΤ1+ ή παραγωγές όπως οι 17 Κλωστές στην Cosmote TV και να απαιτήσουν με τον τρόπο τους μια μυθοπλασία υψηλότερου επιπέδου από την κλάψα και τον κατιμά που μας έχουν σερβίρει 2 χρόνια τώρα τα κανάλια.