Ήταν η χώρα που αντιμετωπίστηκε από όλες τις υπόλοιπες σα να ήταν… παρίας. Η «ακατανόητη», για τις περισσότερες κυβερνήσεις, τακτική που ακολούθησε κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας (το διάστημα Μαρτίου-Μαΐου) την έβαλε στο μικροσκόπιο και άπασες οι χώρες περίμεναν να δουν ποια θα είναι τ’ αποτελέσματα αυτής της διφορούμενης τακτικής.
Ο λόγος, φυσικά, για την Σουηδία και τη διαβόητη, πια, «ανοσία της αγέλης». Για όσους επέλεξαν να μετοικήσουν, ενδεχομένως λόγω πανδημίας, στον Πλούτωνα ή την Αφροδίτη το τελευταίο εννιάμηνο, η σκανδιναβική χώρα δεν πήγε σε λογική «σκληρού» lockdown ούτε επέβαλε απαγορεύσεις κυκλοφορίας, περιορισμούς στις μετακινήσεις κ.ο.κ. στους πολίτες της.
Εν ολίγοις, οι κυβερνώντες εκεί επέλεξαν να «εμπιστευτούν» τους κατοίκους πως θα επιδείξουν την- «λαοφιλή» και στα μέρη μας…- ατομική ευθύνη που απαιτείται, ότι θα αποφύγουν τους συνωστισμούς (κάτι που, λόγω του γεγονότος πως μιλάμε για μια εξαιρετικά αραιοκατοικημένη χώρα, είναι σχετικά εύκολο) και ότι θα τηρήσουν στο έπακρο τους κανόνες υγιεινής που ανακοινώθηκαν, χωρίς να χρειάζεται ο μπαμπούλας του προστίμου.
Παρά την αναντίρρητη αλήθεια πως η συγκεκριμένη τακτική δεν απέδωσε (ιδίως το πρώτο διάστημα, όταν ο κορωνοϊός τσάκισε τους οίκους ευγηρίας της Στοκχόλμης, ο αριθμός των θανάτων ήταν τρομακτικός: 5.000 νεκροί σε συνολικό πληθυσμό 10.300.000), η Σουηδία επέλεξε να μην ακολουθήσει την ατραπό των αυστηρών μέτρων ούτε στο δεύτερο κύμα, αλλά να προβεί σε κάποιες «συστάσεις» και να βάλει απλά ανώτατο όριο στις συγκεντρώσεις.
Στα του δικού μας οίκου, η Σουηδία αποτελούσε πάντοτε ένα άτυπο μέτρο σύγκρισης, μιας και ο πληθυσμός της είναι παρεμφερής με της Ελλάδος. Μία από τις αγαπημένες μας συνήθειες ήταν να βαυκαλιζόμαστε σχετικά με το πόσο καλύτερα τα πηγαίνουμε από τους Σουηδούς στο θέμα των συνολικών θανάτων, μιας και όταν αυτοί «έγραφαν» χιλιάδες, εμείς μετά βίας είχαμε την πρώτη εκατοντάδα.
Η, τρόπον τινά, υπεροχή μας έναντί τους συνεχίστηκε και το διάστημα Σεπτεμβρίου-Νοεμβρίου, μιας και τα αποκρουστικά νούμερα ήταν συντριπτικά υπέρ μας: αρχές Νοεμβρίου είχαμε το 1/10 περίπου των συνολικών τους θανάτων, ενώ στα τέλη του ίδιου μήνα εξακολουθούσαμε να είμαστε σημαντικά καλύτερα (είχαμε το 1/3 των δικών τους θανάτων). Μόνο που…
Μόνο που, πλέον, η κατάσταση αρχίζει να διαφοροποιείται: η Ελλάδα έχει (μέχρι και το βράδυ της Τετάρτης 23/12) 4.402 νεκρούς, την στιγμή που το αντίστοιχο θλιβερό νούμερο της Σουηδίας είναι 8.279- πράγμα που σημαίνει πως έχει υπάρξει μια πρωτοφανής «έκρηξη» θανάτων στη χώρα μας, μιας και είμαστε πια πάνω από το 50% συγκριτικά μ’ αυτούς.
Για να γίνει πιο αντιληπτό το σοκαριστικό του πράγματος, ας δούμε άλλη μια φορά τους «στυγνούς» αριθμούς: μέσα σε λιγότερες από 50 ημέρες η Ελλάδα από το 1/10 των θανάτων της Σουηδίας, έφτασε πάνω από το 1/2.
Κι αν κάποιος συνεχίζει να ισχυρίζεται πως «και πάλι, καλά είμαστε», μάλλον δεν ξεχνάει την πιο σημαντική παράμετρο εξ όλων: οι Σουηδοί ουδέποτε μπήκαν σε καραντίνα (προσοχή: δεν ισχυριζόμαστε πως αυτή είναι η σωστή τακτική, απλά καταγράφουμε το γεγονός), την στιγμή που εμείς έχουμε κάνει ήδη δύο lockdowns και, μάλιστα, μακράς διαρκείας (40+ μέρες του Μαρτίου, πάμε για 50+ σ’ αυτό που «τρέχει» τώρα και συνεχίζουμε).
Μάλιστα, αν αναλογιστεί κανείς πως η χώρα μας έχει σαφέστατα πολύ καλύτερο καιρό εν συγκρίσει με τους Σουηδούς- κάτι που σημαίνει πως μπορούμε για σημαντικά μεγαλύτερο διάστημα να βρισκόμαστε σε εξωτερικούς χώρους, όπου και ο ιός διαδίδεται με πιο αργούς ρυθμούς- τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό πως βαδίζουμε σε αρκετά άσχημο μονοπάτι.
Αν, τέλος, συνυπολογίσουμε και το ποσοστό θνητότητας της Ελλάδος, που είναι από τα υψηλότερα παγκοσμίως, τότε καταλαβαίνει εύκολα κανείς πως αν δεν αλλάξει δραματικά προς το καλύτερο κάτι, δεν αργεί η στιγμή που θα κονταροχτυπιόμαστε σ’ αυτόν τον ερεβώδη «αγώνα» με τους Σκανδιναβούς.
Ποιος να μας το ‘λεγε, αλήθεια, ότι θα ερχόταν μια μέρα που το «Σουηδία γίναμε» θα είχε μπροστά αρνητικό πρόσημο…