Πεζοδρόμιο, το: Η υπερυψωμένη και στρωμένη (με πλακάκια ή τσιμέντο ή άλλο υλικό) επιφάνεια στο πλάι ενός δρόμου που προορίζεται για τους πεζούς. Πάμε πάλι όλοι μαζί. Για ποιους προορίζεται; Για τους πεζούς!
Έλληνας οδηγός, ο: Η πλειοψηφία (;) είναι φυσιολογική, όμως, ένα πολύ μεγάλο μέρος εκείνων που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, ενδιαφέρεται μόνο για την πάρτη της.
Αν συνδέσετε τις δύο παραγράφους, τότε μπορείτε να καταλάβετε εύκολα και γρήγορα ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει η στήλη.
«Όχι άλλα παρκαρισμένα οχήματα πάνω στο πεζοδρόμιο – Μην παρεμποδίζετε πεζούς και κυρίως ΑμεΑ», αναγράφει ένα φανταστικό τεράστιο πανό στο ξεκίνημα των πολυάριθμων διαδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα.
Τώρα, βέβαια, με τόσα άλλα που περνάμε (διάλυση συστήματος υγείας, καμένα δάση, εγκληματικές παραλείψεις που οδηγούν σε σιδηροδρομικά δυστυχήματα, καταστροφή του θεσσαλικού κάμπου με δεκάδες απώλειες σε ανθρώπους/ζώα, υπέρμετρος χουλιγκανισμός μετά δολοφονιών κ.λπ.), ακόμα και οι ασυνείδητοι… παρκαδόροι έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα.
Απαραίτητη σημείωση: Στην κατηγορία των ασυνείδητων οδηγών ανήκουν και όσοι σταθμεύουν όπου βρουν το όχημά τους, ωστόσο δεν γίνεται να μπουν στην ίδια ζυγαριά με εκείνους που οδηγούν σαν τον Λιούις Χάμιλτον ή αυτούς που έχουν καταναλώσει μία… λίμνη αλκοόλ νωρίτερα.
Προφανώς όλα τα παραπάνω είναι πιο σημαντικά, όμως, αν το καλοσκεφτείτε, κάποιος που έχει ως κανόνα την καταπάτηση του πεζοδρομίου με το αυτοκίνητο ή τη μοτοσικλέτα του, συγκεντρώνει και περισσότερες πιθανότητες για να καταγράψει στο μέλλον μία πιο σοβαρή παράβαση, εν συγκρίσει με εκείνον που παραμένει νομοταγής.
Στην περ. ε) της παρ. 2 του άρθρου 34 του Κ.Ο.Κ. που αφορά τη στάση και τη στάθμευση, η εντολή είναι ξεκάθαρη.
Απαγορεύεται το παρκάρισμα σε: Πεζοδρόμια, πλατείες, ειδικά ερείσματα που προορίζονται για πεζούς ως και ποδηλατοδρόμους.
Η στάθμευση σε πεζοδρόμιο επιτρέπεται μόνο αν υπάρχει ειδική σήμανση και δεν δημιουργείται κίνδυνος ή παρακώλυση της κυκλoφoρίας.
Το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών αναφέρει σχετικά:
«Αυτός που παραβαίνει τις διατάξεις της παραγράφου 2 του άρθρου αυτού, τιμωρείται με διοικητικό πρόστιμο ογδόντα (80) ευρώ, πλην των περιπτώσεων ιστ’ έως και ιη’ για την παράβαση των οποίων τιμωρείται με διοικητικό πρόστιμο εκατόν πενήντα (150) ευρώ και αυτός που παραβαίνει τις διατάξεις των λοιπών παραγράφων του άρθρου αυτού τιμωρείται με διοικητικό πρόστιμο σαράντα (40) ευρώ.
Τα παραπάνω διοικητικά πρόστιμα ορίζονται στο ήμισυ, όταν οι παραβάσεις αφορούν σε μοτοποδήλατα ή μοτοσικλέτες.
Αν η παράνομη στάθμευση συνεχίζεται και πέραν των τριών (3) ωρών από τη βεβαίωση της παράβασης, βεβαιώνεται νέα παράβαση από το ίδιο ή άλλο όργανο και μετά την πάροδο του δεύτερου τρίωρου γίνεται μεταφορά του οχήματος, τροχόσπιτου, σκάφους ή των άλλων ογκωδών αντικειμένων, κατά τα οριζόμενα στην παράγραφο 8 του άρθρου αυτού, εκτός αν παρεμποδίζεται η κυκλοφορία, οπότε η μεταφορά γίνεται αμέσως.
Με κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Οικονομικών, Υποδομών και Μεταφορών, Προστασίας του Πολίτη ορίζονται τα ειδικότερα θέματα και οι λεπτομέρειες για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής».
Κι αφού αναφέρθηκαν όλα τα ΕΠΙΣΗΜΑ που οφείλετε να γνωρίζετε, ακολουθεί ένα γενικό σχόλιο της κατάστασης. Υπάρχουν πράγματι αμέτρητα σημεία στους ελληνικούς δρόμους, όπου για να παρκάρει κανείς θα πρέπει να έχει τη βοήθεια όλων των Αγίων – πιθανότατα αφού κυλήσει κανένα μισάωρο. Είναι απερίγραπτο το χάος και η συμφόρηση που έχουν δημιουργηθεί τις τελευταίες δεκαετίες, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα. Σε σημείο που λες «δεν πάει άλλο, δικαιολογείται η στάθμευση σε πεζοδρόμιο!»
Σε συνδυασμό, λοιπόν, με ένα αντίστοιχο θέμα για ασυνείδητους που είχε γίνει πριν από περίπου τρεις μήνες στο Menshouse, η λύση μπορεί να έρθει από το Υπουργείο Υποδομών & Μεταφορών. Υπάρχει στο εν λόγω αφιέρωμα η σχετική πρότασή μας. Για να μην πει κανείς ότι δείχνουμε μόνο το πρόβλημα με το δάκτυλο.
Η άλλη λύση είναι να κυκλοφορούμε μόνο με τα πόδια, τα ΜΜΜ και τα ποδήλατα (με τεράστια προσοχή γιατί οι ελληνικοί δρόμοι δεν προσφέρονται για δαύτα). Ιδίως όταν, στην Αθήνα, παραδοθούν και άλλες γραμμές του Μετρό στους πολίτες.
Εν πάση περιπτώσει, για να μην κρυβόμαστε, στην Ελλάδα πιο πιθανό είναι να σβήσει ο ήλιος παρά να εξαφανιστεί πλήρως το φαινόμενο με τους ασυνείδητους οδηγούς αλλά και το γενικό μπάχαλο που επικρατεί…
Κι είναι κι άλλα, πολλά: Το «ανάποδα σε μονόδρομο». Το διπλοπαρκάρισμα. Το κλείσιμο γκαράζ επειδή «να μωρέ εδώ πετάχτηκα για λίγο». Το κλείσιμο ραμπών ΑμεΑ (το αυτοκόλλητο «είμαι γάιδαρος» που κολλούσαν κάποτε στα αμάξια, σε αυτές τις περιπτώσεις, πολίτες με ευαισθησία μόνο κακή ιδέα δεν ήταν). Ο τσαμπουκάς που είναι έτοιμοι να σου πουλήσουν αν τους προτάξεις την παρανομία τους.
Και το κράτος; Συμμετέχει ενεργά στην ασυδοσία. Με κολόνες της ΔΕΗ που ξεφυτρώνουν μες τη μέση των πεζοδρομίων μην αφήνοντας χώρο να περάσει κανείς. Με μάντρες σπιτιών που δεν γκρεμίστηκαν ποτέ επειδή ο ιδιοκτήτης «κάποιον ήξερε». Με σπασμένες πλάκες, λακούβες και παγίδες που δίνουν δουλειά στους ορθοπεδικούς (ευχαριστούν, αλλά θα προτιμούσαν να βρίσκουν ασθενείς με άλλο τρόπο…).
Αν είσαι γονιός με καροτσάκι ή άνθρωπος με ειδικές ανάγκες (πόσο πραγματικά τους έχουμε υποβιβάσει σε πολίτες β΄κατηγορίας σε αυτή τη χώρα και πόσο ντροπή είναι αυτό…) τότε η ελπίδα σβήνει. Η οργή ξυπνά, φουντώνει. Και είναι δικαιολογημένη.
Δεν αντέχεται άλλο αυτό το τόσο «ό,τι μου καπνίσει». Στη χώρα του «πάμε όπου μας βγει» είναι ακόμα μια πληγή. Και όχι ελάσσονος σημασίας. Γιατί φανερώνει το πρόβλημα νοοτροπίας που υπάρχει σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Ένας «παρτακισμός» που αντανακλάται σε πλήθος ακόμα τομέων της κοινωνικής ζωής.