Πολλές φορές οι αποφάσεις των οικονομικών επιτελείων των ελληνικών κυβερνήσεων –διαχρονικά- έχουν κατηγορηθεί για την υιοθέτηση μέτρων τα οποία θεωρούνται (και είναι) άδικα. Και αυτό, πιστέψτε μας, δεν αποτελεί… προνόμιο ή χαρακτηριστικό συγκεκριμένων κομματικών και πολιτικών αποχρώσεων, όπως μαρτυρά και ένας πολύ συγκεκριμένος φόρος ο οποίος πιθανότατα αποτελεί το χειρότερο «χαράτσι» που έχει επιβληθεί ποτέ στη χώρα.
Σίγουρα οι ελεύθεροι επαγγελματίες που διαβάζουν αυτές τις γραμμές ήδη έχουν αντιληφθεί σε ποιον αναφερόμαστε. Όσοι, από την άλλη, ανήκουν στους μισθωτούς, δεν αντιμετωπίζουν αντίστοιχο θέμα. Βλέπετε, οι κυβερνήσεις αρέσκονται να χωρίζουν τους πολίτες σε κατηγορίες, βάζοντάς τους συχνά να… τρώγονται μεταξύ τους.
Έτσι, υπό αυτή την έννοια, θα ακούσεις μισθωτούς και συνταξιούχους να αναφέρονται στο γεγονός ότι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν συνηθίζουν να κόβουν αποδείξεις και μέσω αυτής της τακτικής να φοροδιαφεύγουν. Δύσκολα, όμως, θα τους ακούσεις να εκφράζουν την συμπαράστασή τους για αδικίες τις οποίες έχουν υποστεί, όπως για παράδειγμα η υποχρέωσή τους για προκαταβολή φόρου…
Τι είναι η προκαταβολή φόρου
Για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένα ποσό το οποίο καλούνται σε ετήσια βάση να καταβάλουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες, καθώς και νομικά πρόσωπα (δηλαδή επιχειρήσεις), εκ των προτέρων!
Ουσιαστικά, δηλαδή, οι παραπάνω κατηγορίες είναι υποχρεωμένες να προκαταβάλουν χρήματα στα ταμεία του δημοσίου, πριν καν αποκτήσουν τα εν λόγω εισοδήματα…
Οι μηχανισμοί των αρμόδιων κρατικών φορέων προϋπολογίζουν βάσει προηγούμενων τζίρων (και κατά συνέπεια κερδών) τα αναμενόμενα έσοδα και απαιτούν από τους πολίτες να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να προπληρώσουν τον ανάλογο φόρο.
Βέβαια, υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα που καθιστά το μέτρο τρομερά άδικο. Αυτά τα κέρδη δεν έχουν καν πραγματοποιηθεί και ίσως να μην υπάρξουν ποτέ για τα φυσικά και νομικά πρόσωπα που υπόκεινται σε αυτό το μέτρο…
Από το μακρινό 1938
Όπως έχει συμβεί και με άλλα «χαράτσια», όταν υιοθετήθηκε το πολύ μακρινό -χρονικά- 1938, υποτίθεται ότι θα είχε προσωρινό χαρακτήρα. Όπως ακριβώς δηλαδή συνέβη επί μνημονίων με τον ΕΝΦΙΑ, έτσι και τότε η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά με τον αναγκαστικό νόμο 1075/1938 θέσπισε την προείσπραξη του φόρου ως έκτακτο μέτρο για να στηριχθεί με αυτόν τον τρόπο με επιπλέον έσοδα ο κρατικός προϋπολογισμός.
Η δικτατορία κάποια στιγμή έπεσε και μετά την ναζιστική κατοχή άλλαξαν πολλά στην Ελλάδα, αλλά το χαράτσι παρέμεινε. Έκτοτε, μάλιστα, οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν (όλες ανεξαιρέτως) δημοκρατικές, βασιλικές, συνεργασίας, χουντικές κ.τ.λ όχι μόνο δεν το κατήργησαν αλλά το επέκτειναν κιόλας. Αρχικά από τον Μεταξά αφορούσε μόνο επιχειρήσεις, αλλά ειδικά μετά την δεκαετία του 1990 το ελληνικό κράτος… ξεσάλωσε.
Διεύρυνε συνεχώς του υπόχρεους σε προκαταβολή φόρου, βάζοντας και τους ελεύθερους επαγγελματίες στο στόχαστρό του, ενώ την περίοδο των μνημονίων το ποσοστό αυτής έφτασε στο αδιανόητο 100%…
100% άδικος
Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσεις ιδιαίτερα για να πείσεις κάποιον σχετικά με την άδικη φύση του συγκεκριμένου μέτρου. Όπως γράψαμε παραπάνω ήδη από τη βάση του ξεκινά… στραβά από επιβάλλεται για εισοδήματα που δεν έχουν πραγματοποιηθεί καν και ίσως και να μην υπάρξουν ποτέ.
Ωστόσο αυτό δεν είναι το μόνο στρεβλό που προκύπτει…
Πέρα από το προφανές, προκαλεί αγκυλώσεις και περιορισμούς αφού αφαιρεί από επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες κεφάλαια τα οποία θα μπορούσαν να είναι διαθέσιμα και να κυκλοφορούν στην οικονομία ενισχύοντας τη ρευστότητα ή θα ήταν δυνατό να επενδυθούν.
Ουσιαστικά, δηλαδή, λειτουργεί σε βάρος των βασικών αρχών μιας ελεύθερης οικονομίας, καθεστώς στο οποίο υποτίθεται ότι ζούμε.
Με αυτόν τον τρόπο θεωρητικά επιτυγχάνεται μια αναδιανομή εισοδήματος, η οποία όμως ρεαλιστικά δεν συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο. Μάλιστα, αν εξαιρέσεις τα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων, δύσκολα θα βρεις ειδικό επί του θέματος που θα συμφωνήσει με την επιβολή του.
Αντίθετα, διαχρονικά, θα διαβάσεις και θα ακούσεις ότι αντιτίθεται σε όλους τους… νόμους της ελεύθερης αγοράς και πως όντως πρόκειται για ένα μέτρο στο οποίο καταφεύγουν οι κρατικοί μηχανισμοί για να αντιμετωπίσουν έκτακτες καταστάσεις που δημιουργούν δημοσιονομικά ελλείμματα.
Όπως για παράδειγμα ένας πόλεμος, φυσικές καταστροφές ή κάτι αντίστοιχο. Ωστόσο φαίνεται ότι πέρα από χρώματα, ιδεολογίες, κόμματα και άλλα τέτοια, όλοι οι κυβερνώντες εδώ και σχεδόν 80 χρόνια συμφωνούν ότι η Ελλάδα βρίσκεται μονίμως σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ή απλά καταφεύγουν στην εύκολη λύση που σκέφτηκε κάποτε το επιτελείο ενός δικτάτορα…