Η εικόνα, συνήθης: πηγαίνεις φρεσκοξυρισμένος στη στάση- σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και στο στρατό θα έπαιρνες τιμητική γιατί γλιστράει το βαμβάκι- και περιμένεις το λεωφορείο. Μέχρι αυτό να έρθει, ωστόσο, εσύ έχεις αποκτήσει το μούσι του Τσανγκ Χανταμπάκη λίγο πριν αποχαιρετήσει κι αισθάνεσαι σα να είσαι στο Survivor.
Στον τσιμεντένιο Άγιο Δομήνικο που ζεις λοιπόν, το μενού έχει ξανά και ξανά και ξανά Λάουρα, σαν μια αέναη επανάληψη της μέρας της μαρμότας: η συμπαθής Ελληνίδα παρουσιάστρια πηγαίνει από το να αγώνισμα στο άλλο, κάνοντάς μας να βλέπουμε τις χελώνες σαν τον Γιουσέιν Μπολτ.
https://www.youtube.com/watch?v=ecC1InZmuU4
Μόνο που στην πραγματικότητα δεν είναι η Λάουρα, αλλά το λεωφορείο που περιμένουμε. Και που αργεί περισσότερο κι από τον Μπο.
Γιατί όποιος έχει μπει σ’ ένα από τα 5 παρακάτω σε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, ξέρει…
1) 790, Γλυφάδα- Περιστέρι, Αθήνα
Ίσως το μοναδικό λεωφορείο που στη φωτεινή ένδειξη του πίνακα δε λέει σε πόσα λεπτά θα έρθει, αλλά σε μήνες. Το να περιμένεις το 790 για να κάνεις εγκαίρως τη διαδρομή Γλυφάδα- Σύνταγμα- Ομόνοια- Μεταξουργείο- Κολωνός- Περιστέρι είναι σα να περιμένεις τη Λάουρα ν’ αγωνιστεί κόντρα στον υγιή- ή, τώρα που το ξανασκεφτόμαστε, ακόμα και τον τραυματία- τρελό Κύπριο και να κερδίσει.
Αυτά, απλά, δε γίνονται.
2) 35, Μετέωρα- Βενιζέλου, Θεσσαλονίκη
Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που «ανατρέπεται» το κλασικότερο ρητό της Ελληνίδας μάνας- το περίφημο «ζακέτα να πάρεις»: μόλις ανακοινώσεις στη μητέρα σου πως προτίθεσαι να πας στην πλατεία των Μετεώρων για να πάρεις το 35 και να κατέβεις στην Εγνατία, αυτή σε κοιτάζει καλά- καλά και σου απαντάει «Ζακέτα, μαγιό, αδιάβροχο και παλτό να πάρεις».
Ο λόγος, απλός: το 35 είναι κάτι σαν τις 4 εποχές του Βιβάλντι. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν θα περάσει άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο ή χειμώνα…
3) 622, Γουδή- Άνω Γαλάτσι, Αθήνα
Οι φήμες λένε πως ένας από τους μεγαλύτερους ατομικούς άθλους στη ιστορία της αρχαίας Ελλάδας βασίστηκε πάνω σε σαθρά θεμέλια: το 490 π.Χ. ο Φειδιππίδης δεν έκανε την διαδρομή του Μαραθώνα για το περίφημο «νενικήκαμεν» επειδή το ήθελε και λόγω του ότι ήταν ένας πάρα πολύ καλός δρομέας, αλλά επειδή βαρέθηκε να περιμένει το 622.
Γιατί, όλοι το ξέρουμε, μέχρι να έρθει το 622 προλαβαίνεις εύκολα να τρέξεις δύο μαραθώνιους και να γυρίσεις και πάλι στην στάση. Ακόμα κι αν για να πας από τον καναπέ του σαλονιού στην κουζίνα παίρνεις ταξί.
Ακόμα κι αν δεν είσαι, δηλαδή, ο Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ.
4) 64, Ν.Σ. Σταθμός- Φίλυρο, Θεσσαλονίκη
Να δεις τον Άρη να παίρνει πρωτάθλημα στο μπάσκετ ή τον ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο. Τα δεις ξανά όλα (και τα 8.989.093.874.234) τα επεισόδια της «Λάμψης» και στα καπάκια ολόκληρο το «Καλημέρα Ζωή» του Νίκου Φώσκολου. Να δεις τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να κλείνει τα 143 του (γιατί θα τα κλείσει). Να καταλάβεις μία πλήρη πρόταση του Ζουράρι, αφού πρώτα κάνεις loading για περίπου έναν εκατονταετή πόλεμο.
Όλ’ αυτά προλαβαίνεις να τα κάνεις μέχρι να έρθει το 64 και να σε πάει από τον Σταθμό στο Φίλυρο ή τ’ αντίστροφο. Γιατί το συγκεκριμένο λεωφορείο περνάει με τη συχνότητα που ζευγαρώνουν οι χήνες.
Μια φορά στη ζωή τους, δηλαδή.
5) 040, Σύνταγμα- Πειραιάς, Αθήνα
Θα δικαιούσαι πέρα ως πέρα τον τίτλο: αν καταφέρεις να περιμένεις μέχρι να έρθει- ειδικά το καλοκαίρι- στωικά στη στάση χωρίς να γίνουν τα νεύρα σου Ταξίαρχος Θεοχάρης, τότε ρε φίλε είσαι ένας πραγματικός Survivor.
Το 040 αποτελεί έναν από τους γνωστότερους αστικούς μύθους, καθώς υπάρχουν μαρτυρίες αρκετών ανθρώπων που ισχυρίζονται πως έχουν δει το 040 εν κινήσει με επιβάτες, όμως μετά από 4-5 μερόνυχτα που περιμένεις και δεν έρχεται, αρχίζεις ν’ αμφισβητείς την εγκυρότητα των λεγομένων τους.
Ακόμα και ο Γιάννης Αγγελάκας θα είχε απηυδήσει και θα τροποποιούσε ελαφρώς μια από τις γνωστότερες ατάκες του: «Δε θα περιμένω…»