Είναι σα να βρίσκεσαι στην είσοδο ενός ακριβού εστιατορίου και να σου λέει το παιδί που κάθεται στην υποδοχή «Μας συγχωρείτε, αλλά δεν υπάρχουν διαθέσιμα τραπέζια. Σήμερα, βλέπετε, γίνεται της πόρνης…».
Τότε ζητάτε να δείτε τον μαιτρ, αυτός έρχεται κι εσείς με κίνηση που θα ζήλευε ακόμα και ο καλύτερος κρουπιέρης στο Λας Βέγκας, του περνάτε στο σακάκι του 50 ευρώ και- αίφνης- στο μαγαζί γίνεται περισσότερο καλός χαμός παρά κακός. Έτσι, βρίσκετε εύκολα να κάτσετε και ν’ απολαύσετε το φαγητό σας- που θα πληρώσετε 52 ευρώ για ένα πιάτο που έχει μια υποψία κομματιού κρέατος κι ένα μπιζέλι (και καλά μίνιμαλ φαγητό που χορταίνει το λάθος μέρος του σώματος: το μάτι).
Η τεχνοτροπία, λοιπόν, πασαρίσματος χρημάτων είναι ίδια: αν αντί για το σακάκι βάλετε ράσο και προσθέστε στον μαιτρ μούσια μέχρι τους ώμους, τότε έχετε την ακριβή εικόνα. Γιατί, μεταξύ μας, πόσες φορές δεν έχουμε δώσει όλοι μας χρήματα σε παπάδες που κανονικά δε θα έπρεπε να δώσουμε;
Αν ο φονταμενταλισμός σας χτυπά το καμπανάκι των ενοχών και προτιμάτε να κοιτάξετε επίμονα τις μύτες των παπουτσιών σας που απέκτησαν, ξαφνικά, τεράστιο ενδιαφέρον, τότε επιτρέψτε στο Menshouse να παρουσιάσει μια λίστα με τα αθώα «εξτραδάκια» των παπάδων.
Λοιπόν, έχουμε και κλαίμε:
Βάφτιση
Χαρές πανηγύρια, η κοράκλα ή ο διάδοχος βαφτίζεται και η εκκλησία της ενορίας θυμίζει το πιο in κλαμπ της πόλης, καθώς έχουμε καλέσει μέχρι και τον 14ο ξάδερφο από την πλευρά του αδερφού του θείου του πατέρα μας.
Το μωράκι πέφτει στην κολυμπήθρα, ο παπάς δίνει το δικό του σόου, λάδι από το νονό και το όνομα αυτής «Μαριάντζελα» ή «Μπιλάρας». Όταν τελειώσει το μυστήριο (σιγά το μυστήριο, δηλαδή, παραήταν εύκολη η λύση: εξαρχής φαινόταν ότι το μωρό θα βαφτιστεί κι όχι η σέξι φοιτήτρια στην 3η σειρά), ωστόσο, τη χαρά μετριάζει η λυπητερή.
-«Πόσα θέλετε, πάτερ;»
– «Ό,τι έχεις ευχαρίστηση, τέκνο μου, αλλά μην είναι κάτω από 50ρικο- ξεφτίλα. Ο Θεός βλέπει…»
Δίνεις, λοιπόν, ένα 100ρικο για να μη σε πει και τσιγκούνη, ενόσω εύχεσαι αν υπάρχει Θεός να βλέπει πράγματι.
Γάμος
«Στου παιδιού μου τη χαρά έσφαξα έναν κόκορα» και τα συναφή, όμως μόλις τελειώσει ο γάμος σου έρχεται να σφάξεις και κάποιον ακόμα: μετά το χορό του Ησαΐα και λίγο αφότου το ζευγάρι αρχίσει να πλέει σε πελάγη ευτυχίας (περιμένετε μερικά χρόνια έγγαμου βίου και θ’ ανακαλύψετε και τα πελάγη δυστυχίας) ο παπάς φωνάζει το ανδρόγυνο για να υπογράψει τα χαρτιά.
Εκεί, αφού τους ευχηθεί για νιοστή φορά να πορευτούν αγαπημένοι στο δύσβατο μονοπάτι της ζωής (κάτι τέτοια άκουγε ο Καρυωτάκης και αυτοκτόνησε…), τρίβει τον αντίχειρά του στον δείκτη και τον μέσο σε μια κλασική παντομίμα «λαδώματος».
Τότε ο σύζυγος αναλαμβάνει να δώσει κάτι- τριψήφιο- τι και ο παπάς τους λέει «Η Παναγία μαζί σας».
Από κάπου όχι και τόσο μακριά, ο Άγγελος Αναστασιάδης χειροκροτεί.
Κηδεία
Το φέρετρο αρχίζει να κατεβαίνει προς την δεκτική αγκάλη της γης, ακούγεται ένα βροντώδες «Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει…» και οι περισσότεροι εκείνη τη στιγμή γίνονται, κυριολεκτικά, χώμα.
Ο παπάς κλείνει μ’ ένα «Ζωή σε λόγου σας» και σταυροκοπιέται, κάνουμε το ίδιο και μετά ο πατέρας σου πλησιάζει τον μυστήριο (αυτόν, δηλαδή, που τέλεσε το μυστήριο) και του δίνει ένα 50ρικο. Εν συνεχεία, το ίδιο πράττει και ο θείος σου. Η μητέρα σου. Η θεία σου (κι όμως, αληθινή ιστορία).
Επειδή είναι πολύ δύσκολες οι στιγμές και ο παπάς δε θέλει να φορτιστεί κι άλλο το κλίμα δε λέει σε κάποιον «ξέρετε, μου έχουν δώσει ήδη λεφτά», παρά μονάχα ψιθυρίζει καθώς τσεπώνει τα λεφτά «…σε λόγου σας».
Έτσι σε κάποιο σημείο κι αφού έχουν ηρεμήσει τα πράγματα, το σόι αντιλαμβάνεται πως σήμερα τελέστηκαν δύο κηδείες.
Μία της γιαγιάς.
Και μία οικονομική.
Μνημόσυνα
Ενθουσιάζονται, οι αδαείς, επειδή διάβασαν ότι ο Μέσι μετά την υπογραφή στο νέο του συμβόλαιο βγάζει 0.68 ευρώ το δευτερόλεπτο. Ποιος Μέσι; Εδώ μιλάμε για μεσσία: τα μνημόσυνα είναι κάτι σαν Disneyland για τους παπάδες, καθώς σε λιγότερο από 3 λεπτά μπορούν να γίνουν πλουσιότεροι κατά 200 ευρώ.
Γίνεται, δηλαδή, κάπως έτσι: στο νεκροταφείο όπου έχει θαφτεί η γιαγιά στέκονται περιμετρικά του τάφου οι συγγενείς για τα εννιάμερα. Ο παπάς έρχεται, μιμείται τέλεια τον πρόεδρο του Εδεσσαϊκού, κανείς δεν καταλαβαίνει- έτσι γρήγορα που τα λέει- πώς μεταφράζεται αυτός ο βομβαρδισμός από ακατάληπτα σύμφωνα αναμεμειγμένα με φωνήεντα, μέχρι που κάνει την εμφάνισή του το Google Translate και άπαντες πιάνουν την τελευταία του ατάκα: «Να ζήσετε να τη θυμάστε».
Έπονται οι χαιρετούρες, τα καθιερωμένα 50ρικά («Πάτερ, κάνατε τρομερή δουλειά. Την ευλογία σας», θα βρεθεί πάντα να πει η πιο θρησκόληπτη θεία στην οικογένεια) και μετά βουρ για καφέ και βουτήματα.
Στο μεσοδιάστημα, ο παπάς φροντίζει να ευλογήσει.
Πρωτίστως τα γένια του.
Όταν τελειώσουν όλες αυτές οι τελετές το μόνο που μπορεί να κάνει ένας πιστός, είναι να ενώσει τα πρώτα τρία του δάχτυλα και να τα φέρει αρχικά στο μέτωπο, έπειτα στην κοιλιά, μετά στον δεξιό ώμο και τέλος στον αριστερό.
Γιατί να μην κάνεις το σταυρό σου βλέποντας τι γίνεται; Οι ιερείς είναι εκκλησιαστικοί δημόσιοι υπάλληλοι και μέσα στα καθήκοντά τους συμπεριλαμβάνεται και η τέλεση μυστηρίων. Για ποιο λόγο, λοιπόν, έχει καθιερωθεί το να παίρνουν «φακελάκια»;
Ναι, σωστά: δεν είναι όλοι έτσι. Πρόκειται για ένα- δυο (τρισεκατομμύρια) μεμονωμένα περιστατικά, τέκνο μου. Δε γίνονται σε μόνιμη βάση αυτά.
Για την ακρίβεια, σε νατοϊκή βάση δε γίνονται αυτά. Σε μόνιμη, ναι. Το ’χω δει να συμβαίνει. Το ’χεις δει. Το ’χει δει. Το ’χουμε δει. Το ’χετε δει. Το ’χουν δει. Είμαστε, υπό μία έννοια, όλοι μάρτυρες.
Κι αν πάλι αυτό το κειμενάκι σου μοιάζει αιρετικό…
Διάολε, φύγε από μπροστά μου, μού κρύβεις το Θεό.