Τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να υποκινείται να γράψει πράγματα ύστερα από σχετικές συζητήσεις που τυχαίνει να κάνω με γνωστούς. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για συζήτηση, αλλά για ένα επιφανειακό και σχεδόν τραγικό άρθρο που έτυχε να διαβάσω, στο οποίο γινόταν μια σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας και για την ακρίβεια Ελλάδας με το Λονδίνο.
Στόχος ήταν να αναδειχθεί η υπεροχή του δεύτερου έναντι της πρώτης. Κάτι με το οποίο διαφωνώ μέχρι το μεδούλι. Όχι μόνο γιατί σιχαίνομαι παντελώς το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη και όλη αυτή τη μεγαλομανία που οδήγησε στην ψευδαίσθηση ότι εκεί οι άνθρωποι ζουν καταπληκτική ζωή. Αν το μόνο μας κριτήριο είναι τα λεφτά, τότε ναι.
Εν πάση περιπτώσει, σε αυτό το επιχείρημα έφερα στο μυαλό μου μέρη της Ελλάδας που έχουν στοιχεία πάνω στα οποία αν πατήσεις και τα στηρίξεις, θα βγει θησαυρός. Δεν είμαστε μόνο ούζο, θάλασσα και διασκέδαση. Τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να σηκώνει γενικεύσεις.
Ένα από τα μέρη που αποτελούν μια ευλογία για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη ολάκερη είναι η Τήλος. Ένα νησί που μας έχει απασχολήσει πολύ θετικά στο παρελθόν. Μία ο πρώτος γκέι γάμος, μία η αιολική ενέργεια που κάθε χρόνο γίνονται βήματα για να καθιερωθεί και τώρα η στήριξη των προσφύγων. Η στήριξη τους με σκοπό να στηρίξουν κι αυτή την Ελλάδα και να μην τη δουν ως ενδιάμεσο σταθμό.
Από την πρώτη στιγμή που αντιληφθήκαμε όλοι μας τι γίνεται με το προσφυγικό, θεώρησα ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία να «εκμεταλλευτούμε» την ασφάλεια που προσφέρει ο τόπος μας και να πάρουμε πράγματα από τους πρόσφυγες, δίνοντας τους ταυτόχρονα. Μόνο με δούναι και λάβειν πάντα.
Νησιά που το χειμώνα είναι μέσα στη φθορά, με τρομερές ελλείψεις και με τρομερή μοναξιά πολλών γηραιών ανθρώπων, θα μπορούσαν να επωφεληθούν απίστευτα από τη μόνιμη εγκατάσταση προσφύγων και δη ενός λαού που δεν απέχει από τους Έλληνες.
Οι Σύριοι θα μπορούσαν να αφομοιωθούν καταπληκτικά σε περιοχές με πολύ μικρό αριθμό κατοίκων και να διευρύνουν ξανά τις ευκαιρίες και για τους υπάρχοντες, αλλά και για όσους σκέφτονται να αφήσουν τα μεγάλα αστικά κέντρα.
Πάνω σε αυτή τη λογική η Τήλος και πιο συγκεκριμένα η δήμαρχος Μαρία Καμμά-Αλιφέρη προωθούν μέσω μιας κοινοπραξίας ονόματι ΚοινΣΕπ την μόνιμη εγκατάσταση των προσφύγων στο νησί και την επαγγελματική τους εκπαίδευση με σκοπό να αναβιώσουν τον πρωτογενή τομέα της Τήλου που τα τελευταία χρόνια φυτοζωεί.
Η δήμαρχος Τήλου κυρία Αλιφέρη πίσω στο 2016 όταν επισκέφτηκε ο πρωθυπουργός με τον πρώην υπουργό Εθνικής Άμυνας το νησί και τον καταυλισμό των προσφύγων.
Όπως αναφέρει η ίδια στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η γεωργία, η κτηνοτροφία, η αλιεία, πήγαν περίπατο και οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού ασχολούνται με τον τουρισμό σε επίπεδο εστίασης. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις καλλιέργειες. Οι «κακοί πρόσφυγες» που μας παίρνουν τις δουλειές που εμείς δεν τις θέλαμε ούτως ή άλλως, είναι μια δεξαμενή ανθρώπων που μπορεί να ανακτήσει την περηφάνια, την αξιοπρέπεια της μέσα απ΄αυτό το σχέδιο και να συμβάλλει καταλυτικά.
«Να μην τους κάνουμε εργάτες, να τους κάνουμε μετόχους, συνεταίρους στην ΚοινΣΕπ και να φέρουμε κόσμο να ασχοληθεί με τον πρωτογενή τομέα γιατί οι Έλληνες δεν έρχονται» τονίζει η δήμαρχος και αναλύει το πλάνο της για το πως θα επιτευχθεί αυτή η ιδέα. Ήδη έχει προμηθευτεί οικόσιτα ζώα και ο στόχος της είναι να φτάσουν αυτά τα συνολικά 500.
Μέσα απ΄αυτή τη διαδικασία θα ανεγερθεί και το τυροκομείο της Τήλου, ώστε να παράγεται το τυρί για το οποίο φημιζόταν κάποτε το νησί. Ένα τυρί που η τεχνική παραγωγής του είναι αποκλειστική για την Τήλο όπως υποστηρίζουν οι ντόπιοι. Συνολικά η Τήλος θα γίνει ένα νησί που θα παράγει ξανά και δεν θα είναι μόνο μεταπραττικό. Στόχος είναι η μεταποίηση, αλλά και οι εξαγωγές.
Όλο αυτό το σχέδιο μόνο θετικά μπορεί να φέρει. Για τους πρόσφυγες ανάκτηση αυτοπεποίθησης, αίσθησης ασφάλειας και πολλών πραγμάτων που όλα συνίστανται σε αυτό το χαμόγελο των ανθρώπων. Ένα χαμόγελο που θα σχηματίζεται στα δικά τους χείλη και θα λειτουργήσει σαν «επιδημία».
Μια ευημερία ζωντάνιας που θα αγγίξει και τους γηραιότερους ώστε να αναθαρρήσουν κι αυτοί που επέλεξαν να μην αφήσουν τον γενέθλιο τόπο τους και να ζήσουν στην πατρογονική τους γη παρά τις αντιξοότητες.
Για την Τήλο και κάθε νησί σαν την Τήλο το κέρδος θα είναι ανθρωπιστική και κατ΄επέκταση οικονομική άνθιση. Πάντοτε με αυτή τη σειρά.
Η ανθρωπιστική ήδη διαφαίνεται αν σκεφτεί κανείς ότι μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης προέρχεται από ένα χωριό στη Γενεύη ως ανταπόδοση για την μέριμνα των ανθρώπων στην Τήλο – όχι μόνο των ντόπιων – ως προς το προσφυγικό.