Εφόσον αποδειχθεί και δικαστικά πως η Ρούλα Πισπιρίγκου σκότωσε τη Τζωρτζίνα ή/και τα άλλα δύο κορίτσια της, τότε θα είμαστε όλοι μάρτυρες του πιο ειδεχθούς εγκλήματος στην ελληνική ιστορία.
Κάποιοι όμως, εκτός από μάρτυρες, θα είναι και συνένοχοι. Όπως όλοι μας είμαστε συνένοχοι στις δικές μας «Πισπιρίγκου».
Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ ότι όλοι αυτοί που μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι της για να προπηλακίσουν την οικογένεια της προεξοφλώντας πως γνώριζαν τα πάντα για τις πράξεις της και την κάλυπταν, δεν διαφέρουν από αυτούς και ίσως θα έπρεπε να κοιταχτούν και στον καθρέφτη.
Γιατί αν θεωρείς πως οι γονείς της γνώριζαν, τότε αυτομάτως αναγνωρίζεις πως κι εσύ που είσαι στη γειτονιά της θα είχες πάρει χαμπάρι πολλές παράξενες συμπεριφορές της. Και δεν μίλησες. Σιώπησες. Κι η σιωπή σου έφερε όλα όσα έφερε. Όπως η σιωπή που επιλέγουμε πάντοτε όλοι γιατί «πού να μπλέξεις μωρέ;», φέρνει πόσα άλλα εγκλήματα στην κάθε κοινωνία.
Στην Ηλεία ήξεραν ότι κάποιος σκότωνε ζώα από χόμπι και δε μίλησαν. Κι έτσι μετά, αυτός σκότωσε μια οικογένεια. Στην Αλόννησο είδαν έναν Αναγνωστόπουλο να «καπαρώνει» μια κοπέλα από τόσο μικρή ηλικία και δεν ασχολήθηκαν.
Γονείς καθημερινά βλέπουν τις 15χρονες κόρες τους να μπλέκουν με 27χρονους που έχουν αμάξι και τους πουλάνε μούρη και δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτός ο 27χρονος έχει πρόβλημα που με ακρίβεια θα οδηγήσει σε κακό για την κόρη τους.
Ωραία, ναι…Σηκώθηκαν όλοι αυτοί, βγήκαν απ΄τα σπίτια τους και πήγαν να περικυκλώσουν το σπίτι της Πισπιρίγκου, να γράψουν με σπρέι «θάνατος» και να φωνάζουν για κρεμάσματα και φωτιές, λες και έχουμε κυνήγια μαγισσών κι είμαστε στον Μεσαίωνα.
Πώς ακριβώς σας κάνει αυτό ηθικά ανώτερους;
Αυτό που συμβαίνει τώρα δύο μήνες τηλεοπτικά, με τη μετατροπή μιας ποινικής υπόθεσης σε δημόσιο δρώμενο, αλλοίωσε τα μυαλά όλων όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις. Και ξέχασαν, όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση, πως υπάρχει μια δικαιοσύνη, υπάρχουν όργανα εξουσίας που είναι αρμόδια. Είμαστε καταναλωτές-τηλεθεατές ακόμα και της απονομής δικαιοσύνης.
Κι όσο κι αν κατηγορούμε τη δικαιοσύνη, σε αυτόν τον ένα χρόνο που η κοινωνία έχει έρθει αντιμέτωπη με βάναυσα εγκλήματα, η δικαιοσύνη δεν έχει φανεί λίγη. Και τους δολοφόνους και βιαστές της Τοπαλούδη τιμωρεί και τον δολοφόνο της Καρολάιν επίσης, και τώρα δικάζει ανθρώπους που κατηγορούνται για βιασμούς, και στη σύλληψη της Πισπιρίγκου προχώρησε.
Υπάρχει δικαιοσύνη. Υπάρχουν αρμόδια όργανα. Εμείς δεν είμαστε δικαστές. Ποια είναι η πρόταση όλων αυτών έξω από το σπίτι της Πισπιρίγκου; Να γυρίσουμε σε εποχές οφθαλμού αντί οφθαλμόν; Να καταργήσουμε κάθε κοινωνικό συμβόλαιο; Να επαναφέρουμε τη θανατική ποινή που δεν έχει αποδειχθεί πουθενά πως μειώνει την εγκληματικότητα ή οδηγεί στον σωφρονισμό;
Ή μήπως θαρρούν όλοι αυτοί που συγκεντρώθηκαν και τραβούσαν βίντεο με το κινητό τους για να τα ανεβάσουν στα social media ότι διαφέρουν από τον κάθε Ευαγγελάτο που κάνει 3D απεικόνιση ενός νεκρού παιδιού; Όχι, δεν διαφέρουν.
Από τον Μάιο του 2021 μέχρι σήμερα, μάθαμε ότι η κοινωνία που ζούμε είναι στυγνή. Είναι τρομακτική. Δεν το πιστεύαμε. Κι η αντίδραση μας σε αυτόν τον τρόμο, είναι ακόμα πιο τρομακτική. Είναι τρομακτικό το πόσο εύκολα στρεφόμαστε στην αρπαγή του νόμου από τα χέρια της δικαιοσύνης. Ίσως να είναι απλώς μια ατσούμπαλη αντίδραση μπροστά στο πρωτοφανές. Μακάρι. Τα μέχρι τώρα δείγματα δεν είναι ενθαρρυντικά.
Η Πισπιρίγκου μπορεί να αποδειχθεί δολοφόνος των παιδιών της, μπορεί και να υπάρξει κάποια τρελή ανατροπή και να μην αποδειχθεί.
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα πάρουμε το μάθημα μας; Θα αποφασίσουμε πως η σιωπή μας είναι συνενοχή και συγκάλυψη; Θα αρχίσουμε να μιλάμε περισσότερο; Θα βάλουμε τον τραμπούκο της κάθε γειτονιάς στη θέση του νωρίς, ώστε να μη γιγαντωθεί αυτή η συμπεριφορά και φτάσει στη δολοφονία;
Μάλλον όχι. Γιατί οι πράξεις δείχνουν πως όλοι μας θέλουμε να καταφύγουμε στον τραμπουκισμό και να γίνουμε αυτό που κατηγορούμε, αυτό που τραμπουκίζουμε. Από τα λίγα σωστά που έχουμε κάνει ως ανθρωπότητα, είναι που συμφωνήσαμε πως τα πράγματα δε λειτουργούν έτσι.
Μπορεί να υπάρχει καλύτερος τρόπος από τον υπάρχοντα. Αυτός δεν είναι σίγουρα ο τρόπος που προτείνει ο όχλος που είχε υψώσει κινητό και ζητούσε να πεθάνει η Πισπιρίγκου και όλη της η οικογένεια.
Ίσως η πιο μεγάλη μάχη της εποχής μας να είναι αυτή με το τέρας μέσα μας. Κι όποιος μπορεί να το τιθασεύσει, μόνο κερδισμένος θα έχει βγει. Όποιος το αφήσει να καλπάσει, τότε θα έχει βάλει το λιθαράκι του στη δημιουργία της κοινωνίας που πάλευε να ανατρέψει…