Τους έβλεπες. Ή, ακριβέστερα, τους ένιωθες. Ήταν έτοιμοι, με το πληκτρολόγιο στο χέρι για να βγουν από την «κρυψώνα» τους όπως τα σαλιγκάρια μετά την βροχή. Όσο το παιχνίδι με την Τσεχία έμοιαζε να έχει στραβώσει περισσότερο κι από μύτη παίκτη στο τείχος που έχει φάει κατάμουτρα την μπάλα μετά από εκτέλεση φάουλ του Ρομπέρτο Κάρλος, χαμογελούσαν χαιρέκακα και περίμεναν τη λήξη για να στάξουν το (ακίνδυνο για την υγεία, μα εξαιρετικά επικίνδυνο για τα τεντωμένα νεύρα) δηλητήριό τους.
Τους ξέρεις. Τους έχεις δει, τους έχεις «διαβάσει», τους έχεις ακούσει. Είναι οι τύποι του #notmynationalteam, εκείνοι που ενοχλήθηκαν από την φωτογραφία των 4 Αντετοκούνμπο στην media day της Εθνικής μας στην Αθήνα, αυτοί που ξεσπαθώνουν κατά του Γιάννη λέγοντας πως δεν είναι Έλληνας κι άλλες τέτοιες ηλιθιότητες της δευτέρας, το πολύ, δημοτικού.
Κι όλ’ αυτά, φυσικά, γραμμένα ανορθόγραφα σε στάτους που αν διαβάσεις πάνω από 6 λέξεις νιώθεις τη μυωπία σου ν’ ανεβαίνει αυτοστιγμεί… μπροστά στα μάτια σου (μόνο που αργείς να το καταλάβεις γιατί, όπως είπαμε, έχεις γίνει σχεδόν ημίτυφλος από την ανθρώπινη κακία).
Τους γνωρίζεις, είναι βέβαιο: μιλάμε για εκείνα τα παιδιά που ήταν έτοιμα να επιρρίψουν ευθύνες σ’ ενδεχόμενη ήττα στον σούπερ σταρ των Μπακς που «ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΕ ΠΩΤΕ ΝΑ ΠΕΞΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΑΔΑ» (ασχέτως που ο άνθρωπος έχει λείψει πρακτικά… ποτέ, καθώς δεν έβαλε τα γαλανόλευκα μόνο όταν τραυματίστηκε και όταν οι εθνικές υποχρεώσεις συνέπεσαν με τα playoffs του ΝΒΑ) και να μας θυμίσουν πως έχει νιγηριανές ρίζες, λες και το αρνήθηκε ποτέ κανείς εχέφρων άνθρωπος ή το απέκρυψαν οι ίδιοι οι Αντετοκούνμπο.
Τους έχετε δει πολλάκις: είναι τα άτομα που σε περίπτωση ήττας την Τρίτη από την Γερμανία θα φροντίσουν να «κράξουν» τον Greek Freak, λες και α) Θα σπιλώσουν τον υπέρλαμπρο μύθο του παικταρά β) Δεν παίζουν οι άλλοι κι έχουμε υπογράψει εκ των προτέρων συμβόλαιο με την επιτυχία και γ) νοιάζει κανέναν το τι ασυναρτησίες γράφουν.
Για όλους εκείνους, λοιπόν, που φοβούνται μην αλλοιωθεί το σπάνιο DNA τους (και το οποίο, βέβαια, η ιατρική κοινότητα έχει αργήσει πάρα πολύ ν’ αναλύσει) και ο πολιτισμός τους- ενός λεπτού σιγή εδώ πέρα, κι όχι προφανώς για τον θάνατο της Βασίλισσας Ελισάβετ...-, η εικόνα των Antetokounbros να τραγουδούν τον εθνικό μας ύμνο θα είναι η καλύτερη απάντηση.
Όπως, φυσικά, και η αντίστοιχη του Γιάννη να φιλάει το εθνόσημο, λίγες στιγμές αφότου έχει συνθλίψει τους αντιπάλους του στο παρκέ κι έχει αποδείξει για νιοστή φορά πως είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο.
Βέβαια, για όλους αυτούς που είναι βαθιά ρατσιστές, μισάνθρωποι, που ηδονίζονται με την ενδεχόμενη αποτυχία ενός δικού μας παιδιού (ή του οποιουδήποτε, για την ακρίβεια, αλλά αυτό είναι μια τελείως διαφορετική κουβέντα…) και σχεδόν προσεύχονται να μην τα καταφέρει γιατί απλά «διαφωνούν» με το χρώμα του δέρματός του, η καλύτερη απάντηση μάλλον βρίσκεται σ’ ένα τελείως διαφορετικό στιγμιότυπο του Γιάννη.
Καλό θα ήταν ν’ αφήσετε στην άκρη το μίσος και να μην ξεχνάτε πως μιλάμε απλά γι’ αθλητισμό- υπάρχουν και σοβαρότερα, απείρως σοβαρότερα, ζητήματα στην ζωή.
Εδώ και πολλά χρόνια η μεγαλύτερη ελπίδα του ελληνικού μπάσκετ έχει για χρώμα ένα ολοφώτεινο μαύρο.
Αν διαφωνείτε, τότε…
