Κάθε μέρα κατακλυζόμαστε από ειδήσεις. Τόσες πολλές που πλέον το μυαλό μας αφιερώνει ελάχιστα δευτερόλεπτα για να τις διαβάσει. Μαθαίνουμε για το κόπι πάστε του Πολάκη, για τα βαφτίσια στο Άργος που ο σύζυγος διάβασε κατάλογο με τους εραστές της γυναίκας του, για τα θρησκευτικά, για τον Καρανίκα και το κόλλημά του με τη Μενεγάκη, για την σκατοψυχιά του Σταύρου Θεοδωράκη με έναν μπλόγκερ που μόλις έφυγε από τη ζωή (Rip_Galaxyarchis) και τα λοιπά.
Και ανάμεσα σ’ αυτές τις ειδήσεις, πάντα υπάρχει και η είδηση ότι κάποιος σύλλογος γονέων και κηδεμόνων απειλεί με κατάληψη αν δεχτούν προσφυγόπουλα στο σχολείο, εικόνες από γονείς να κρατάνε τα κάγκελα μην μπούνε μέσα «τα λαθρομεταναστάκια»…
Ε σε πληροφορώ ότι αυτές οι εικόνες είναι λίγες μπροστά στις άλλες. Σ’ αυτές που δε γίνονται και τόσο viral. Στα παιδιά που χειροκροτούν όταν μπαίνει η νέα φουρνιά ξένων συμμαθητών τους, στους γονείς και στους δασκάλους που καλωσορίζουν με χαμόγελο και αγκαλιά τους νέους φίλους των παιδιών τους. (βίντεο)
Κατά βάθος, δε μεγαλώσαμε ποτέ. Απλά πέρασαν πολλές στιγμές μετά από εκείνη που χωρίς να το ξέρουμε, για τελευταία φορά, παίξαμε κρυφτό στην πλατεία. Άρχισαν τα καλοκαίρια να στοιβάζονται, άρχισαν οι χειμώνες να στριμώχνονται και σταματήσαμε απότομα να παίζουμε χωρίς να ξέρουμε πως αυτό ήταν, τελείωσε.
Και δε γίναμε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που πάντα ήμασταν. Κάποιοι όμως πάψανε να θυμούνται πώς είναι να είσαι παιδί. Κι ακόμα χειρότερα, ένα παιδί που έχει μεγαλώσει μέσα στη δίνη του πολέμου. Ένα παιδί που είδε τη γειτονιά του να βομβαρδίζεται. Την οικογένειά του να πεθαίνει. Ένα παιδί που έμεινε νηστικό για μέρες.
Ένα παιδί που δεν έχει πια το σπίτι του, τους φίλους του, τα παιχνίδια του, το σχολείο του. Πώς είναι δυνατόν να μαθαίνεις σ’ ένα παιδί, να μισεί ένα άλλο; Κάπως έτσι γίνεται όμως. Τα κακά παιδάκια γίνονται κακοί άνθρωποι. Και πάνε να κάνουν κι άλλα κακά παιδάκια.
Το σχολείο στο οποίο γονείς έβαλαν λουκέτο είναι το 8ο δημοτικό Λέσβου, το οποίο ιδρύθηκε επί Υπουργίας Παιδείας Γεωργίου Παπανδρέου Πρωθυπουργεύοντος του Ελευθερίου Βενιζέλου για τους πρόσφυγες.
Το πρώτο παιχνίδι που παίζουμε σαν μικρά παιδιά, μωρά ακόμα, είναι τα «παλαμάκια». Και τώρα που μεγαλώσαμε, πρέπει να αποφασίσουμε. Θα χειροκροτάμε αυτόν που κλείδωσε την πόρτα του σχολείου ή τα προσφυγόπουλα καθώς φοβισμένα θα μπαίνουν στο σχολείο κάνοντας επιτέλους μία νέα αρχή;