Δικαιολογείστε μονάχα άμα ήσασταν μέλος του πληρώματος του Apollo 35 και τις τελευταίες 5 μέρες περπατούσατε στην επιφάνεια του Άρη σαν τρελαμένος ΠΑΟΚτσής που ψάχνει να διαπιστώσει αν και κατά πόσον είναι κατοικήσιμος ο πλανήτης. Ή αν βλέπατε νυχθημερόν τον «Αγγελοφορεμένο Δαίμονα» και δεν μπορούσατε να πάρετε τα μάτια σας από την οθόνη (λογικό, είναι πιο εθιστικό κι από το Lost).
https://www.youtube.com/watch?v=EibQcWrPlTs
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση απλά δε γίνεται να μην έχετε ακούσει την είδηση πως δύο αστυνομικοί υπηρετούσαν μέχρι πριν από τρεις εβδομάδες στη συνοδεία της Μελίνας Μερκούρη, η οποία- ψιλά γράμματα- έχει πεθάνει από το 1994.
Το Menshouse κινώντας γη και ουρανό σε τέτοιο βαθμό που προκάλεσε αναστάτωση στην ανθρωπότητα καθώς κανείς δεν ήξερε ποιο είναι ποιο, κατάφερε να έρθει σ’ επικοινωνία με τους δύο αστυνομικούς και να μάθει το ακριβές καθημερινό τους πρόγραμμα.
Για προφανείς λόγους οι δύο άντρες δε θέλησαν ν’ αποκαλύψουν την ταυτότητά τους και ως εκ τούτου θ’ αναφέρονται με ψευδώνυμο.
Ας δούμε, λοιπόν, ένα συνηθισμένο 24ωρο του Μπόλεκ και του Λόλεκ…
Πρωί, ώρα 11:30
Μιας και, μεταξύ μας, όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε, ο Μπόλεκ με τον Λόλεκ πηγαίνανε στη δουλειά τους με μια μικρή, τρίωρη καθυστέρηση, καθώς το κεφάλι τους ζύγιζε 13 κιλά μετά το χθεσινοβραδινό μεθύσι με τις μπελβεντέρε.
«Η κ. Μελίνα, ξέρετε, είναι πάρα πολύ καλή γυναίκα και εδώ και περισσότερο από δύο δεκαετίες δε μας έχει πει κουβέντα για την πρωινή μας αργοπορία. Ούτε μία φορά!», μας εκμυστηρεύεται ο Μπόλεκ, τη στιγμή που ο Λόλεκ υπερθεματίζει λέγοντας «Άλλη στη θέση της θα ήταν ζωντανός εφιάλτης για μας. Για την κ. Μερκούρη, όμως, αυτό δεν μπορεί να το πει κανείς…»
Μεσημέρι, ώρα 13:45
«Θα μπορούσες να πεις ότι είναι το στέκι της», ξεκινά ο Μπόλεκ. «Πού την χάνεις πού την βρίσκεις, αυτή εκεί: στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών. Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μια τόσο δραστήρια γυναίκα γεμάτη ζωντάνια θέλει να πηγαίνει σε καθημερινή βάση σ’ ένα τέτοιο μέρος».
Ο Λόλεκ συγκατανεύει και προσθέτει: «Όπως καταλαβαίνεις, menshouse, εμείς πηγαίνουμε όπου πηγαίνει αυτή. Αλλιώς τι διάολο συνοδεία είμαστε; Δεν πρέπει να τη χάνουμε στιγμή από τα μάτια μας και- επιτρέψτε μου την αυτοπροβολή- είμαστε αναθεματισμένα καλοί στη δουλειά μας. Εδώ και 22 χρόνια η κ. Μελίνα δεν έχει φύγει ποτέ από το οπτικό μας πεδίο».
Μεσημέρι, ώρα 15:50
Η ώρα του μεσημεριανού διαλείμματος για φαγητό: «Της λέγαμε “Κ. Μελίνα, μπορούμε να λείψουμε ένα 5ωρο για να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι γρήγορο με έξοδα του κράτους;», μας εξηγεί ο Μπόλεκ και συνεχίζει «Κι αυτή ποτέ δε μας χαλούσε χατίρι. Μας έλεγε, μάλιστα, ότι αν θέλουμε μπορούμε να λείψουμε και παραπάνω κι ότι αυτή δε θα το πει σε κανέναν. “Πηγαίνετε εσείς κι εγώ… τάφος”, ήταν τα χαρακτηριστικά της λόγια».
«Έτσι», παίρνει την σκυτάλη ο Λόλεκ, «εμείς τρώγαμε κάτι γρήγορο- τα στρείδια με πουρέ από λεμόνι και σκόρδο, το χαβιάρι με σπαράγγια και το καπνιστό αυγό καμπαγιόν είναι τ’ αγαπημένα μας «βρόμικα»- το συνδυάζαμε μ’ ένα ποτήρι Château Lafit του 1787 σε χάρτινο ποτήρι και μετά από το πολύ 4 ωρίτσες ήμασταν πίσω στο πόστο μας».
Απόγευμα, ώρα 19:30
«Κατόπιν δικής της διαταγής, βγαίναμε έξω. “Μουχλιάσαμε όλο μέσα”, μας έλεγε χαρακτηριστικά, “2016 έχουμε, για όνομα του Θεού!”. Έτσι, μεταβαίναμε στον Πειραιά κι εκεί επιχειρούσαμε να βρούμε 1 και 2 και 3 και 4 παιδιά, καθώς όσο κι αν ψάχναμε δε βρίσκαμε άλλο λιμάνι τρελούς να μας έχει κάνει», δίνει τα φώτα του ο Μπόλεκ.
«Έπειτα, περπατούσαμε για λίγη ώρα όλοι μαζί- μ’ εμένα και τον συνάδελφο, φυσικά, σ’ εγρήγορση για να εντοπίσουμε πιθανούς κινδύνους για την κ. Μελίνα-, βλέποντας το σούρουπο να βαθαίνει ολοένα και περισσότερο. Δε μιλούσαμε, παρά μονάχα αφήναμε μια οικεία νεκρική σιγή να καλύψει τα πάντα…»
Βράδυ, ώρα 22:30
«Η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας: βλέπαμε ξανά και ξανά τη Στέλλα, καθώς Μια φορά δε φτάνει και όσο πλησίαζε Η ώρα της μεγάλης κρίσεως αναφωνούσαμε «Ζήτω ο Έρωτας!». Μετά, στήναμε ορισμένες Πονηρές Κομπίνες, λέγαμε στην κ. Μερκούρη ότι είναι η Βασίλισσα του Σικάγο και δίναμε Ραντεβού στη Λισσαβόνα ή στο Τοπ Καπί για να δούμε τι κάνει Ο βαρώνος και η τσιγγάνα. Αν έπεφτε στην αντίληψή μας πως ο Χριστός ξανασταυρώνεται και Οι Νικητές έψαχναν τη Φαίδρα, παίρναμε τα Μηχανικά Πιάτα και βγάζαμε μια Κραυγή γυναικών», μας λέει ο Μπόλεκ.
«Όμως, Ποτέ την Κυριακή», ξεκαθαρίζει ο Λόλεκ, εννοώντας πως την 7η μέρα- σαν άλλοι θεούληδες- κάθονταν για να ξεκουραστούν από τη δύσκολη, ομολογουμένως, δουλειά τους.
Ξημερώματα, ώρα 02:00
«Την καληνυχτούσαμε, ρωτώντας την πάντα αν έχει κάποιο παράπονο από μας και τον τρόπο που κάνουμε τη δουλειά μας. Πάντα μα πάντα σώπαινε και δεν ξεστόμιζε κουβέντα- εμφανές δείγμα πως έμενε ικανοποιημένη από μας», τονίζει ο Μπόλεκ.
«Τότε την αφήναμε στην ησυχία της και πηγαίναμε κι εμείς σπίτι μας να ξεκουραστούμε, καθώς ξέραμε ότι η Μελίνα ζει για πάντα στις καρδιές μας κι έτσι θα έχουμε δουλειά στη συνοδεία της τουλάχιστον μέχρι το 2056», παρεμβαίνει ο Λόλεκ, πριν ολοκληρώσει τη διήγησή του λέγοντας «Ήταν το ιδανικό αφεντικό- ποτέ, ούτε μια φορά από τις 6 Μαρτίου του 1994 κι έπειτα δε μας… έτρεξε βράδυ. Το μόνο που ήθελε ήταν να χαλαρώσει και να διώξει ακόμα μια κουραστική μέρα από πάνω της. Μάλιστα, αστειευόταν κάθε φορά λέγοντας την ίδια ατάκα:
“Πτώμα είμαι”».
