Μια από τις πιο γνωστές μαντινάδες που έχουν σκαρωθεί για το ομορφότερο νησί του κόσμου λέει:
«Πάντα η Κρήτη διαφορά έχει απ’ τσ’ άλλους τόπους, γιατί έχει αντάρτικη ψυχή και κουζουλούς αθρώπους».
Και τελείως αντικειμενικά έτσι είναι.
Ακόμα κι αν δεν κατάγεσαι από ‘κει και έχεις λόγο (ή μάλλον λόγους) να το περηφανεύεσαι, συμφωνείς ότι αυτό το μέρος είναι ιδιαίτερο.
Ότι είναι αν μη τι άλλο διαφορετικό. Ότι είναι (το) κάτι άλλο!
Όπως έχει λοιπόν μια δική του προσέγγιση για όλα τα υπόλοιπα (για τον τρόπο ομιλίας, για το πώς γλεντάει, για το πώς εκτιμάει το θείο δώρο που λέγεται ρακή) έχει και για το πώς διαφημίζει τα προϊόντα του.
Έχουν κάνει θραύση εξάλλου (και έχουν γίνει viral) μια σειρά από σποτ κρητικής εμπνεύσεως:
Από την κρητική φιλοξενία και τον ημι-μαραθώνιο Κρήτης ως τις κρητικές εκδοχές του Survivor και του Casa De Papel!
Όσα πετυχημένα κλιπάκια κι αν βγουν ωστόσο, όσες έξυπνες ιδέες κι αν μετατραπούν σε σκετσάκια, ο πρόγονος του κρητικού… μάρκετινγκ είναι άλλος.
Και μια διαφήμιση είναι αυτή που δεν θα φύγει ΠΟΤΕ απ’ το μυαλό κάθε Κρητικού, ο οποίος έχει ξεπεράσει τα 30.
Του θρυλικού ΑΣΒΕΣΤΟΜΙΞ!
Ισάξια σε καλτίλα με το επίσης μυθικό σποτάκι των Μύλων Κρήτης (όπου ο βοσκός κατασκόπευε συνάδελφο λέγοντας «θα χωστώ να ειδώ» και ανακάλυπτε συγκλονισμένος γιατί τα πρόβατα του αλλουνού είχαν καλύτερη απόδοση) αυτό το μικρό έπος είναι δύσκολο να το συλλάβεις στο ακριβές μέγεθός του.
Αν δεν είσαι Κρητικός, είναι αμφίβολο αν θα το εκτιμήσεις. Πιθανότατα θα έχεις άγνωστες λέξεις και ενδεχομένως να μη σου φανεί καν αστείο.
Αν είσαι όμως από τη Μεγαλόνησο, αν το έχεις ζήσει να παίζεται στα διαλείμματα των κρητικών καναλιών και θυμάσαι πόσο άψογα έπιανε τον παλμό της εποχής του, συγκινείσαι.
Συνειδητοποιείς γιατί το έψαχνες μάταια τόσα χρόνια που (για κάποιον ανεξήγητο λόγο) δεν υπήρχε ούτε στο youtube.
Και δεν ξέρεις τι απ’ όλα να πρωτο-θαυμάσεις:
Την κλασική φυσιογνωμία του Κρητικού επαγγελματία, ο οποίος αρνείται να αποδεχθεί την εξέλιξη και τα «νέα προϊόντα», μένοντας πιστός σε αυτά του τόπου του που τα έχει συνηθίσει;
Την ασπρόμαυρη εικόνα που γίνεται έγχρωμη μονάχα όταν έχει βρει πια το αγαπημένο του Ασβεστομίξ;
Την επική απορία προς τον ανυποψίαστο βοηθό «ήντα ‘ναι μρε τούτοινε οι κατσιγάροι που μου ‘δωσες παέ»;
Ή το γκραν φινάλε με την απαξιωτική ρίψη του προϊόντος στο έδαφος και το τελεσίγραφο «έχεις να μου δώσεις Ασβεστομίξ; Όχι τούτανε τα ζουμιά»!!!