Είναι κάποια πράγματα σε αυτόν τον κόσμο που μας ενώνουν.
Κάποιες κινήσεις/ενέργειες/ συνήθειες που μ’ έναν μαγικό τρόπο και χωρίς να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, τα κάνουμε όλοι.
Όλοι θα δίναμε τα πάντα ως έφηβοι για ένα ραντεβού με την Τζένη Μπότση.
Όλοι θα σπάγαμε τα μούτρα του πισινού στο φανάρι που κορνάρει σε 4 νανοσεκόντ αφότου άναψε το πράσινο.
Όλοι θα θέλαμε το «μπιπ-μπιπ» να πέσει μια μέρα στα χέρια του κογιότ και να το κάνει μια χαψιά.
Και όλοι -μα όλοι- ζουλάμε μέχρι τελικής πτώσεως (και μέχρι να κερδίσουμε ακόμα και το τελευταίο ίχνος προϊόντος) κάποια συγκεκριμένα αντικείμενα.
Όπως, για παράδειγμα, τα εξής:
Οδοντόκρεμα
Για τον τρόπο που θα πιεστεί ένα σωληνάριο οδοντόκρεμας έχουν κοντέψει να κλείσουν σπίτια. Η (συνήθως αντρική) συνήθεια να πιέζεται από τη μέση και όχι από την άκρη έχει γίνει αφορμή αμέτρητων μαχών. Εκείνο στο οποίο δεν έχει υπάρξει ΠΟΤΕ διαφωνία (γιατί το κάνουν άντρες-γυναίκες) είναι στο ανελέητο ζούληγμα του σωληναρίου. Και στο τύλιγμα/στριφογύρισμά του με τέτοιο ζήλο λες και είναι τα τελευταία ψήγματα οδοντόκρεμας που έχουν απομείνει στον πλανήτη.
Κόλλα στιγμής
Εδώ είναι ακόμα πιο συντονισμένη η προσπάθεια. Ακόμα πιο αναγκαία η… εξοικονόμηση υλικού. Διότι το προϊόν που περιέχεται στο σωληνάριο είναι ούτως ή άλλως λίγο. Και αυτομάτως σου γίνεται συνείδηση ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο σπατάλης του. Με αποτέλεσμα τη συχνή δημιουργία ψευδαισθήσεων ότι με τη 1,5 στάλα κόλλας που έβγαλε το σωληνάριο αφού πήδηξες 37 φορές πάνω του θα μπορέσεις να κολλήσεις το πόδι του τριθέσιου καναπέ.
Τζελ μαλλιών
Τις παλιές καλές εποχές που ψωνίζαμε τζελ από το ψιλικατζίδικο, αψηφώντας τις συγκλονιστικές συνέπειες στο τριχωτό (;) της κεφαλής μας, δεν υπήρχε πρόβλημα. Όταν τελείωνε το προϊόν μπορούσες με το δάχτυλο να μαζέψεις τα τελευταία ίχνη. Κάτι που δεν μπορούσες ούτε τότε, ούτε τώρα να κάνεις με το τζελ σε σωληνάριο: Γι’ αυτό φτάνεις στο σημείο να το κοπανάς σα χταπόδι στο νιπτήρα, ώστε να φτύσει τέτοια ποσότητα που δύσκολα κρατάει μαζί πάνω από 6 τρίχες.
Amita
Μπορεί το γνωστό διαφημιστικό σλόγκαν που τη συνοδεύει να μιλάει για «θετική ενέργεια», αλλά αυτή σου τελειώνει μόλις (συνειδητοποιείς ότι) τελειώνει και ο χυμός. Γιατί ποτέ δεν είναι αρκετός. Ποτέ δεν μένεις απόλυτα ικανοποιημένος. Και πάντα θέλεις λίγο ακόμη. Έστω κι αν μια σταλιά. Έστω και ένα γαργάλημα της γλώσσας σου. Έστω και… 1 ml που θα καταφέρεις να στραγγίξεις, πιέζοντας το χάρτινο κουτάκι και ρουφώντας με ήχο σαν καζανάκι τουαλέτας καραβιού.
