Είναι ένα όμορφο κοριτσάκι. Μελαμψό, με υπέροχα σπαστά μαλλιά κι ένα χαμόγελο ζεστασιάς να κοσμεί το πρόσωπό της.
Αυτά, όμως, είναι πράγματα που θα τ’ ανακαλύψω μετά. Για την ώρα, δεν έχω αντιληφθεί καν την παρουσία της. Είμαι τόσο απορροφημένος με το να κοιτάζω εμβρόντητος την οθόνη του κινητού μου, που το τι γίνεται στον «έξω» κόσμο με απασχολεί λιγότερο κι από τα conditioner μαλλιών με άρωμα κεράσι (ναι, βλέπετε, είμαι φαλακρός και το να κάνω την τρίχα τριχιά δεν αποτελεί το φόρτε μου).
Μετά από λίγη ώρα που ξεπερνά σε διάρκεια τον εκατονταετή πόλεμο, επιστρέφω στον πλανήτη γη, σε μια προσεδάφιση που θα την ζήλευε ακόμα και ο Γκαγκάριν. Την βλέπω να κοιτάζει το κινητό μου και να μειδιά πικρά.
Και τότε λέει κάτι πάρα πολύ αλλόκοτο για την ηλικία της- μην ξεχνάτε, μιλάμε για ένα κοριτσάκι: «Ο Χρόνος, ξέρεις, είναι ο μεγαλύτερος δημοκράτης απ’ όλους. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν δουλεύει υπέρ του ενός ή του άλλου ανάλογα, ας πούμε, με την πολιτική του επιρροή, απλά τρέχει προς μία μονάχα κατεύθυνση. Μπροστά. Δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, θα έρθει να σε βρει κι εσένα. Το πολύ-πολύ, αν είσαι εξαιρετικά πλούσιος, να μπορέσεις να τον καθυστερήσεις λίγο κάνοντας καμιά πετυχημένη πλαστική σαν αυτήν της Ντονατέλα Βερσάτσε. Όμως στο τέλος τα παίρνει όλα, είτε σου αρέσει είτε όχι».
Το στόμα μου είναι ένα τεράστιο όμικρον, σε μία τέλεια μίμηση φουσκωτής κούκλας, από εκείνες που πωλούν τα μαγαζιά για ενηλίκους.
«Πρέπει να είναι παιδί-θαύμα, από αυτά που στα 8 τους, ξερωγώ, γίνονται δεκτά στο Πρίνστον, στα 12 κάνουν το πρώτο τους μεταπτυχιακό και στα 16 είναι καθηγητές πανεπιστημίων, με δύο διδακτορικά στο βιογραφικό τους», σκέφτομαι.
«Μίλησέ μου», με προτρέπει το κοριτσάκι και μετά, μ’ ένα νεύμα, μου δείχνει εκ νέου το κινητό.
«Βόμβα: H Σερένα Γουίλιαμς κρεμά τη ρακέτα της μετά το US Open!», είναι ο πηχυαίος τίτλος του site που διαβάζω και, αίφνης, συνειδητοποιώ ότι θέλω πράγματι να μιλήσω.
«Ξέρεις…», λέω διστακτικά στο κοριτσάκι, «θα σου ακουστεί κάπως περίεργο, κορίτσι-θαύμα, και μάλλον δε θα μπορέσεις να με καταλάβεις μια και είσαι ακόμα παιδί, αλλά…
Αλλά να, το να μιλήσεις για τα κατορθώματα της Σερένα εντός των κορτ δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Το να πει κανείς ότι μια παίκτρια 23 Grand Slams τίτλων είναι, μάλλον, η GOAT δεν αποτελεί και κάνα σημάδι πρωτοφανούς ευφυΐας.
Ούτε ν’ αναφέρει πως είχε, κατά πάσα πιθανότητα, το καλύτερο forehand που είχαμε δει ποτέ στο γυναικείο τένις. Ούτε καν αξίζει να σταθούμε στο ότι στο υποτιθέμενο rivalry με την Μαρία Σαράποβα (το μεγαλύτερο, στα χαρτιά, της καριέρας της, αν βγάλουμε εκτός την αδερφή της την Βίνους), το σκορ ήταν υπέρ της 20-2, ωθώντας, κατ’ ουσίαν, την Ρωσίδα στο ν’ αποσυρθεί μία ώρα αρχύτερα. Όχι.
Δεν είναι τα επιτεύγματά της που μ’ απασχολούν εν προκειμένω. Και δεν είναι ούτε η τεράστια κοινωνική της δράση εκτός των 4 γραμμών, εκεί που υπήρξε- και συνεχίζει να είναι- μία από τις μεγαλύτερες αγωνίστριες παγκοσμίως για τα δικαιώματα των γυναικών.
Ο λόγος που με το που διάβασα την ανακοίνωση της Σερένα ένιωσα σα να πήρε έναν βράχο ο Ντουέιν Τζόνσον (να πήρε έναν rock ο Rock, δηλαδή) και να τον πέταξε με όλη την φρικώδη δύναμή του στο στέρνο μου, έχει να κάνει με το γεγονός πως ουδέποτε είμαστε έτοιμοι να δούμε τους αγαπημένους μας αθλητές να τα παρατάνε.
Έχουμε την αίσθηση πως υπεραθλητές όπως η Σερένα, ο Κριστιάνο, ο ΛεΜπρόν θα συνεχίσουν να παίζουν για πάντα, μέχρις ότου να φτάσουν σε ηλικία συνταξιοδότησης κοινών θνητών, αλλά κάνοντας υπεράνθρωπα πράγματα εντός των γηπέδων.
Σκέφτομαι πως το 1995, όταν η Γουίλιαμς έγινε επαγγελματίας για πρώτη φορά, ήταν δύο κλεισίματα του ματιού πριν κι όχι «μια φορά κι ένα κάποτε», που χάνεται στα βάθη της τενιστικής ιστορίας.
Λένε πως αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες όταν οι αθλητές που θαυμάζεις είναι μικρότερης ηλικίας από εσένα, αλλά ξέρεις κάτι; Η Σερένα ήταν μεγαλύτερη από εμένα και γι’ αυτό, εν μέρει, την υποστήριζα ολοένα και περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός».
Κάνω μία παύση, καθώς έχω την αίσθηση πως έχω μιλήσει περισσότερο κι από τον Φιντέλ Κάστρο, σ’ εκείνους τους διαβόητους 6ωρους λόγους του προς τον λαό της Κούβας.
Κάτι έχει αλλάξει απροσδιόριστα στο πρόσωπο και την εμφάνιση εν γένει του κοριτσιού, μα είναι η φωνή του που με κάνει να καταλάβω πως συμβαίνουν αλλόκοτα «πράγματα» επάνω της.
«Πολύ εγωιστική προσέγγιση», σχολιάζει. «Κανονικά, θα έπρεπε να χαρείς που σταματάει επειδή θέλει να κάνει ακόμα ένα παιδάκι και ο επαγγελματικός αθλητισμός αποτελεί τροχοπέδη στα όνειρά της».
«Μα δεν είπα ποτέ πως είμαι ο πατέρας Τερέζας», απαντώ πικρόχολα, «απλά θέλησα να σου εξηγήσω το πώς επέδρασε στον ψυχισμό μου η είδηση της απόσυρσης της κορυφαίας τενίστριας όλων των εποχών.
Δεν ήμουν έτοιμος, όπως (Θεέ μου, σε παρακαλώ, πρόταξε την πολυδιαφημισμένη μεγαλοψυχία σου και για μία φορά μην είσαι άσπλαχνος) δεν είμαι έτοιμος ν’ ακούσω σε λίγους μήνες και τον Ρότζερ Φέντερερ ν’ ανακοινώνει το τέλος».
«Μην στενοχωριέσαι που τελείωσε, να είσαι χαρούμενος που απλά συνέβη», μου λέει το κοριτσάκι, που, όμως, πλέον είναι γυναίκα. Στο πλάι των ματιών της έχουν ανθίσει βαθιές ρυτίδες που μοιάζουν με ακτίνες ρόδας ποδηλάτου, ενώ η άλλοτε πλούσια κόμη της θυμίζει πια Κόμη Δράκουλα- τα μαλλιά της έχουν γίνει λευκά.
«Αχ, σε παρακαλώ, όχι κλισεδούρες, να χαρείς. Τα πηγαίναμε τόσο καλά: φλυαρούσα σα να μην υπάρχει αύριο, εσύ με άκουγες στο σήμερα και όλα ήταν υπέροχα.»
Η γυναίκα δίπλα μου σηκώνεται μετά βίας από το παγκάκι και πιάνεται από το ρο της που, κατά πώς φαίνεται, τη βοηθάει να περπατήσει (μην απορείτε, είχαν τελειώσει τα πι και ο φαρμακοποιός πήγε απλά στο επόμενο γράμμα).
«Η γνώμη μου; Να τι αξίζει να θυμάσαι: η Σερένα διάλεξε την ζωή έναντι του τένις. Και, δυστυχώς, όλες οι ξεχωριστές αναμνήσεις κάποτε ξεθωριάζουν. Όπως και οι σπουδαίες καριέρες ανυπέρβλητων αθλητών», φτύνει μία-μία τις λέξεις από τα τρεμάμενα χείλη της και μου γυρίζει την πλάτη.
«Στάσου!», φωνάζω.
«Μύγδαλα;», με ρωτά.
«Όχι, ήθελα απλά να σε ρωτήσω… Ποια είσαι;».
«Νομίζω πως ξέρεις», ψιθυρίζει η γιαγιάκα και χάνεται στο βάθος.
Κοιτάζω εκ νέου την οθόνη του κινητού. Η Σερένα χαμογέλα. Το τένις σύντομα θ’ αποτελέσει παρελθόν για την ίδια και αυτό είναι κάτι που πληγώνει σχεδόν ανεπανόρθωτα την καρδιά μας.
Σχεδόν, όμως.
Μπορεί η Νιότη να γέρασε μπροστά στα μάτια μας σε λίγες (ή μήπως ήταν μια σειρά από παρατεταμένες;) στιγμές, αλλά ο κόσμος δεν σταματά ποτέ να γυρίζει. Ιδίως αυτός του αθλητισμού.
«Αντίο Σερένα», λέω άηχα και, σε μια παρόρμηση της στιγμής, πατάω στο YouTube “Serena Williams Tribute”.
Όσο την θαυμάζω επί το έργον, στο μυαλό μου στριφογυρίζει ξανά και ξανά μία και μόνο έκφραση:
«Ο Χρόνος είναι ο μεγαλύτερος δημοκράτης».
Θεέ μου, υπάρχει άραγε μεγαλύτερη τυραννία;