Περίπου 25 χρόνια μετά την προβολή της ταινίας «Έγκλημα στο Κολωνάκι» που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Μαρή, οι εφημερίδες της εποχής κυκλοφορούν με τον ίδιο τίτλο, αναφερόμενες στην φρικτή δολοφονία με 97 χτυπήματα με σφυρί, που συγκλόνισε το 1984 το πανελλήνιο.
Το ημερολόγιο έδειχνε 24 Σεπτεμβρίου όταν βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στην οδό Διδότου 3 ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. Η ιδιότητά του ως συγγραφέα, αλλά και η γεωγραφική θέση του εγκλήματος εξιτάρει το κοινό του οποίου η φαντασία εξάπτεται όταν γίνεται γνωστός και ο τρόπος της δολοφονίας. Το θύμα έχει φρικτό θάνατο υποκύπτοντας στα τραύματα που έχουν προκληθεί από 97 χτυπήματα με σφυρί… Ο δράστης, όποιος κι αν ήταν, δεν αρκέστηκε απλά στο να σκοτώσει το θύμα. Προφανώς έτρεφε άσβεστο μίσος για το πρόσωπό του.
Έχοντας αυτό κατά νου, η αστυνομία άρχισε να ερευνά το πιο κοντινό περιβάλλον του Διαμαντόπουλου. Οικογένεια, συγγενής, φίλους, συνεργάτες. Όμως οι έρευνες δεν έδειχναν να οδηγούν πουθενά μέχρι την ώρα που εμφανίστηκε ο γιος του θανόντα, ο 28χρονος τότε Παντελής Διαμαντόπουλος, ο οποίος κάνει μια πολύ τολμηρή καταγγελία. Κατονομάζει ως δράστη και δολοφόνο του πατέρα του τον Αθανάσιο Νάσιουτζικ, γνωστό συγγραφέα της εποχής και επιπλέον πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Μετά από μερικές ημέρες ο εισαγγελέας που χειρίζεται την υπόθεση, δίνει εντολή για την σύλληψή του και του απαγγέλει κατηγορίες. Το σοκ για τη κοινή γνώμη παίρνει πλέον τεράστιες διαστάσεις και το θέμα μονοπωλεί για πολύ καιρό τον Τύπο.
Η υπόθεση παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις και λόγω του πολωμένου πολιτικού κλίματος της εποχής. Ο Νάσιουτζικ ήταν αριστερών πεποιθήσεων, παρά την πλούσια καταγωγή της οικογένειά του. Λέγεται, μάλιστα ότι ως νέος στον Εμφύλιο έφτασε στο σημείο να χτυπήσει με συντρόφους του στον ΕΑΜ ακόμη και το εργοστάσιο του πατέρα του στις Σέρρες, επειδή εκείνος ήταν δεξιός! Αργότερα ανέπτυξε κοινωνική και ευρύτερη πολιτική δράση στο πλαίσιο της οποίας είχε επαφές με την Μελίνα Μερκούρη και τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ παράλληλα ως ομιλητής σε συνέδρια δήλωνε ειρηνιστής και μαχόταν για τον αφοπλισμό των χωρών που διέθεταν πυρηνικά οπλοστάσια!
Ο Νάσιουτζικ επιμένει από την προφυλάκισή του -την Πρωταπριλιά του 1985- κιόλας στην αθωότητά του. Την υπεράσπισή του αναλαμβάνει ο γνωστός ποινικολόγος Αλέξανδρος Λυκουρέζος, ενώ και στην άλλη πλευρά, εκείνη της πολιτικής αγωγής, στέκεται ένα επίσης πολύ δυνατό –νομικά και όχι μόνο- όνομα. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος που αργότερα θα φτάσει μέχρι την Βουλή και την αρχηγία του Συνασπισμού.
Η δίκη άρχισε τον Απρίλιο του 1986 και στο πλευρό του κατηγορούμενου στέκεται σύσσωμη η οικογένειά του, ενώ στο ακροατήριο επικρατεί το αδιαχώρητο. Καθοριστικό ίσως για την πορεία της ήταν ένα περιστατικό με τον Νάσιουτζικ να τεντώνει τις παλάμες του για να δείξει ότι τρέμει, θεωρώντας ότι αυτό ήταν ικανό στοιχείο για να αποδείξει την αθωότητά του. «Μπορώ να σκοτώσω εγώ άνθρωπο με αυτά τα χέρια;» αναρωτιέται ενώπιον έδρας, ενόρκων και συγκεντρωμένων που όμως ήδη γνώριζαν ότι η εκτίμηση του ιατροδικαστή ήταν πως το έγκλημα είχε τελεστεί από άτομο ασταθές και αδύναμο…
Νωρίτερα, κατά την διάρκεια της προανάκρισης ο Θανάσης Νάσιουτζικ θα αποπειραθεί να βάλει τέλος στην ζωή του καταναλώνοντας υπερβολική ποσότητα χαπιών. Οι συνήγοροί του θα κάνουν λόγο για την άσχημη ψυχολογική κατάστασή του εξαιτίας των άδικων κατηγοριών και της αμαύρωσης της φήμης του, όμως η πολιτική αγωγή δεν πείθεται και θεωρεί ότι επρόκειτο για προμελετημένη και στημένη ενέργεια με στόχο να κερδίσει την συμπάθεια του κόσμου. Αργότερα στην απολογία του θα συνεχίσει στην ίδια γραμμή, επαναλαμβάνοντας διαρκώς ότι είναι αθώος. Παραδέχεται ότι δεν είναι άτεγκτος χαρακτήρας, αλλά απορρίπτει τις κατηγορίες που τον βαραίνουν. «Στον χαρακτήρα μου μπορείτε να βρείτε λάθη, μα όχι βιαιότητες», καταλήγει.
Το δικαστήριο, όμως, έχει άλλη άποψη. Τον καταδικάζει και τον στέλνει πίσω στις φυλακές Κορυδαλλού. Παραμένει εκεί ως τον Μάιο του 1988 όταν το Εφετείο θα ανατρέψει την πρωτόδικη απόφαση και θα τον αθωώσει λόγω αμφιβολιών. Στις 27 Μαΐου ο Νάσιουτζικ θα περπατήσει ξανά ελεύθερος βγαίνοντας από το δικαστικό μέγαρο, αλλά σε αυτήν την πρωτάκουστη υπόθεση υπήρχαν επεισόδια που δεν είχαμε δει ακόμα…
Λες και ήταν σελίδες βιβλίου που ήθελε να ανταγωνιστεί εκείνο του Μαρή ή ταινία με σενάριο ανάλογο του ομώνυμου φιλμ, αυτό το έγκλημα στο Κολωνάκι είχε τρομερές ανατροπές. Η πλευρά της οικογένειας του δολοφονηθέντος Διαμαντόπουλου στέλνει τον φάκελο στον Άρειο Πάγο ο οποίος με την σειρά του θα αναιρέσει την ετυμηγορία του Εφετείου και θα ζητήσει νέα δίκη. Όμως και εκεί με οριακή πλειοψηφία (4-3) ο Νάσιουτζικ αθωώνεται το 1990, αλλά ξανά ο Άρειος Πάγος γνωμοδοτεί κατά της απόφασης και ζητά να καθίσει στο εδώλιο για άλλη μια φορά!
Στο 3ο και τελευταίο Εφετείο που λαμβάνει χώρα το 1993 καταδικάζεται σε 15ετή φυλάκιση και τελικά παραμένει στην φυλακή ως το 1995 επικαλούμενος την επιβαρυμένη υγεία του αλλά και το προχωρημένο της ηλικίας του, αφού τότε είναι πλέον 73 ετών. Θα φύγει από αυτόν τον κόσμο μια δεκαετία αργότερα, το 2005, εμμένοντας μέχρι το τέλος της ζωής του στην αθωότητα του και επιμένοντας την δική του εκδοχή ότι είχε πέσει θύμα πλεκτάνης…