Στα όρια του θρύλου πια, η κληρονομιά και η παρακαταθήκη που άφησε πίσω του ο Παύλος Σιδηρόπουλος είναι πιθανόν μεγαλύτερη της καριέρας που πρόλαβε να διαγράψει, πριν φύγει από αυτόν τον κόσμο με τρόπο που συνέβαλε στο χτίσιμο του μύθου του απόλυτου πρίγκιπα της ελληνικής ροκ σκηνής. Ένας αυτοκαταστροφικός πρίγκιπας που έλκυε και ελκυόταν από ανάλογες προσωπικότητες, όπως αυτήν της Γιόλας Αναγνωστοπούλου, της μελαγχολικής κοπέλας με την οποία βάδισε προς το τέλος της διαδρομής του.
Η νεαρή, όμορφη ποιήτρια γοήτευσε και γοητεύθηκε από τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Κάτι που άλλωστε δεν ήταν δύσκολο να συμβεί. Και οι δύο καλλιτεχνικές φύσεις από γεννησιμιού τους, αναζήτησαν στην τέχνη και τις εκφάνσεις της τρόπους για να περιγράψουν την μελαγχολία και τα αδιέξοδα των υπάρξεών τους και παράλληλα την αναζήτηση και την περιπλάνηση που έκαναν πριν καν ο ένας αντιληφθεί την παρουσία του άλλου.
Για τον Σιδηρόπουλο και την πορεία του έχουν ήδη γραφτεί πολλά και σίγουρα θα γραφτούν άλλα τόσο. Όλοι (λίγο-πολύ) έχουν έρθει σε επαφή με το έργο του και έχουν διαβάσει για το πώς διαμόρφωσε την κουλτούρα μιας ολόκληρης εποχής. Ανάμεσα σε άλλα, νιώθουν ότι τον ξέρουν αφού θεωρούν ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο «φωτίστηκαν» όλες οι πτυχές της προσωπικότητάς του. Η ζωή, το έργο, οι εθισμοί, ο θάνατος… Όλα. Έχοντας αυτά κατά νου, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε την ιδιαίτερη σχέση που απέκτησε με την μαυροντυμένη ποιήτρια που εκείνη την εποχή μοίραζε την ζωή της μεταξύ Αθήνας και Παρισιού. Μεταξύ τους υπήρχε μια χημεία, θα έλεγε κανείς πριν καν γνωριστούν. Η οικειότητα ήρθε επόμενα κι αβίαστα. Δυο άνθρωποι που μέχρι τότε περπατούσαν σε παράλληλα μονοπάτια, αλλά προς την ίδια κατεύθυνση, τελικά βάδισαν πιασμένοι χέρι-χέρι ένα κομμάτι της κοινής διαδρομής τους.
Γνωρίστηκαν σε ένα μπαρ της πρωτεύουσας γύρω στο 1977-1978 όταν εκείνος είχε τριανταρίσει κι εκείνη ήταν μόλις 22 ετών. Παρά το νεαρό της ηλικίας της είχε ήδη εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές (Ποιήματα το1 972 και Κατ’ Εικόνα και Ομοίωσιν την επόμενη χρονιά). Όσο ήταν μαζί, βγήκε και η τρίτη προσωπική δουλειά της με τίτλο «Οξείς Μετάλλου Ήχοι» το 1979, ενώ την ίδια περίοδο ο Σιδηρόπουλος κάνει δυναμική «γνωριμία» με το κοινό που δεν τον γνώριζε ως τότε με τον θρυλικό δίσκο «Φλου».
Ωστόσο αυτή η αναμφισβήτητη σπουδαία περίοδος από καλλιτεχνική άποψη δεν ήρθε δίχως παράλληλο τίμημα για κανέναν τους. Η χρήση ουσιών δεν ήταν κάτι άγνωστο για κανέναν από τους δύο και οι συνήθειές τους δεν άλλαξαν ούτε όταν γνωρίστηκαν. Οι σημερινοί αστικοί μύθοι που κυκλοφορούν με άνεση στο διαδίκτυο και αναπαράγονται δίχως πολλή σκέψη, ρίχνουν σκιές και βάρη στην Αναγνωστοπούλου. Την δείχνουν με το δάχτυλο με την «κατηγορία» ότι εκείνη ήταν που «μεσολάβησε» για να γνωριστεί ο Σιδηρόπουλος με την ηρωίνη…
Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι δύο νέοι σφιχταγκάλιασαν τις ζωές τους με τρόπους πέρα του ερωτικού σκέλους. Άλλωστε ο δίσκος «Εν Λευκώ» ο οποίος κυκλοφόρησε λίγο αφότου χώρισαν, μαρτυρά πολλά για το πόσο επηρεασμένος ήταν ο πρίγκιπας από το περιβάλλον που περιέγραφε. Μελαγχολικός, σκοτεινός, κυνικός απέναντι στην αλήθεια και την πραγματικότητα. Πράγματα που την ίδια στιγμή συναντούσες και στην δουλειά της Αναγνωστοπούλου, σε μια ταύτιση σκέψεων και αντιδράσεων.
Ωστόσο το να σταθείς από αυτό το γεγονός και να το πάρεις ως στοιχείο ότι το ένα μέλος της σχέσης άνοιξε την πόρτα της καταστροφής στο άλλο, είναι τουλάχιστον υπερβολικό. Ειδικά όταν μιλάμε για τον Παύλο Σιδηρόπουλο ο οποίος δεν έζησε στην αφάνεια, αλλά αντίθετα μάλλον γνωρίζουμε για αυτόν περισσότερα προσωπικά και ιδιωτικά μυστικά από ό,τι ίσως θα έπρεπε.
«Οι άνθρωποι αυτοί που βγάζουν εύκολα καταδικαστικές αποφάσεις… Ήθελα να δω στο πρόσωπο έστω και έναν από αυτούς τους ανθρώπους που λένε ότι εγώ έβαλα τον Σιδηρόπουλο στην ηρωίνη. Και προφανώς εννοούνε ότι τον πήρα από το χέρι και τον εισήγαγα σε μία διαδικασία και σε μία ουσία για την οποία δεν είχε ιδέα, αυτό σου έχουνε πει… Good… Αυτοί οι άνθρωποι είχανε οποιαδήποτε επαφή με τον Σιδηρόπουλο;». Με αυτά τα λόγια η Γιόλα Αναγνωστοπούλου έδωσε την δική της απάντηση στους κατήγορούς της. Το έκανε μιλώντας στον Μανώλη Νταλούκα για τις ανάγκες της έκδοσης «Το βιβλίο των ηρώων του τρόμου» (2011) και πραγματικά όλοι όσοι έχουν ιδέα για τα γεγονότα της εποχής είναι δύσκολο να σταθούν απέναντί της.
Ο Παύλος, ο αυτοκαταστροφικός κι εύθραυστος Παύλος, υπήρχε πριν από αυτήν και συνέχισε να υπάρχει και μετά από εκείνην. Σε αυτήν την πορεία μοναδικός πραγματικός συνοδοιπόρος του ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Αυτός που τον έκανε να γράφει τα τραγούδια που έγραφε. Αυτός που τον έκανε να μιλά για τα πράγματα που μίλαγε. Αυτός που του «υπέδειξε» το πώς να ζήσει και τελικά «ευθύνεται» για το πώς πέθανε.