Μία από τις πλέον πετυχημένες ελληνικές τηλεοπτικές σειρές. Βλέπεται το ίδιο ευχάριστα ακόμα και τώρα, βασικά δεν χορταίνεις τις ατάκες, το κοφτερό και ιδιοφυές χιούμορ, τις σπαρταριστές καταστάσεις. Ήταν γαρ 90s , μία εποχή που στην ελληνική TV παιζόντουσαν εξαιρετικές κωμωδίες – εν αντιθέσει με σήμερα. Το «Εκείνες κι Εγώ» έγραψε ιστορία…
Ο Γιάννης Μπέζος έδωσε τη δική του πινελιά στο ρόλο του Ζάχου Δόγκανου, που πρώτος είχε υποδυθεί ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ήταν απλά απολαυστικός. Βέβαια και δυστυχώς δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης, καθώς οι «φωστήρες» της ΕΡΤ έγραψαν πάνω στις κασέτες του original επεισόδια της… Αθλητικής Κυριακής. Τι να πεις. Και να ‘ταν μόνο αυτό που χάθηκε από το αρχείο…
Λίγο έλειψε πάντως να προκύψει ένας λόγος που θα μας έκανε να μην βλέπαμε ποτέ την αναβίωση της σειράς στα 90s. Και δεν είχε αυτή τη φορά να κάνει με κάποιο λάθος. Μόνο με μια άρνηση.
Η Νίκη Σερέτη είχε πει «όχι» σε πρώτη φάση στην πρόταση να παίξει το ρόλο της Δεβόρας. Της προστατευόμενης εξ Αφρικής του Ζάχου Δόγκανου. Το γιατί το εξήγησε, χρόνια αργότερα, στην εκπομπή ΑΝΤ1 Flashback:
«Η Δεβόρα ήταν ένα πλάσμα που ούτε θα μπορούσα να διανοηθώ ότι θα μπορέσω να ερμηνεύσω, από την άποψη ότι ήταν πολύ κόντρα με μένα. Ήταν ένα κορίτσι χαρούμενο, ελαφρύ, έκανε γκάφες, δεν μίλαγε σωστά ελληνικά. Με πήρε τηλέφωνο ο Γιάννης Μπέζος, μιας και είχα κάνει ένα μικρό γκεστ στης “Ελλάδος τα παιδιά” και μου είπε ότι ήθελε να κάνω αυτόν τον ρόλο. Εγώ τρόμαξα στο άκουσμα αυτό γιατί, μόλις μου είπε ότι δεν μιλάει και καλά ελληνικά, δεν θεωρούσα ότι θα μπορέσω να τα φέρω εις πέρας».
Τι την έκανε τελικά να αλλάξει γνώμη; Ιδού, ξανά μέσα από τα δικά της λόγια: «Τον πήρα τηλέφωνο (σ.σ.: τον Μπέζο) και του είπα “δεν θα το κάνω”. Εκείνος όμως μου είπε πως “αν δεν το κάνεις εσύ, δεν πρόκειται να γίνει η σειρά”. Σκέφτηκα, αν μου το λέει αυτό ένας Γιάννης Μπέζος, που ήταν ήδη ένας κορυφαίος ηθοποιός, ας το δοκιμάσω…».
Ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει. Έδωσε μια ξεχωριστή νότα στο ρόλο, τον έφερε στα μέτρα της και δημιούργησε κάτι που έμεινε κλασικό. Με αλησμόνητες ατάκες, από το «κύριε Ντιμούτρι» που έλεγε τον αδελφικό φίλο του Ζάχου που υποδυόταν ο Τάσος Κωστής, ως τα «σπακανόπιτα» (σ.σ.: σπανακόπιτα) και «καπιτουλικία» (σ.σ.; πολυκατοικία) και πόσα ακόμη.
Το απόλαυσε και η ίδια η Νίκη Σερέτη ως εμπειρία: «Για μένα ήταν ένα πολύ ωραίο παιχνίδι αυτό, ο αναγραμματισμός των προτάσεων και των λέξεων γιατί αγαπώ πολύ την ελληνική γλώσσα. Στην αρχή δεν ήταν πάρα πολύ εύκολο αλλά μετά ήταν ένα παιχνίδι που μου έβγαινε αυθόρμητα. Πολλές φορές συμπλήρωνε κάτι ο Γιάννης Μπέζος ή ο Τάσος Κωστής και ήταν γενικώς μια απερίγραπτη χαρά στην κατασκευή αυτού του ρόλου». Και να φανταστεί κανείς πως όλα ξεκίνησαν από ένα «όχι»…