Έκανε τεράστια καριέρα ως ποδοσφαιριστής κερδίζοντας με το σπαθί του μια θέση στη λίστα με τους κορυφαίους όλων των εποχών που φόρεσαν την φανέλα του Παναθηναϊκού. Και μπορεί ως προπονητής να μην έφτασε σε αντίστοιχα επίπεδο, αλλά επί των ημερών του το τριφύλλι κατέγραψε μια από τις πιο λαμπρές πορείες του στην Ευρώπη. Ο λόγος για τον Χουάν Ραμόν Ρότσα που είχε ακόμη ένα κρυφό ταλέντο!
Ποιο ήταν αυτό; Μα η αγάπη του για την μουσική!
Μάλιστα είχε εκδηλώσει δημόσια αυτήν την καλλιτεχνική φλέβα του ήδη από την περίοδο που έπαιζε μπάλα. Ο Αργεντινός υπήρξε βασικό και αναντικατάστατο μέλος της πρώτης μεγάλης ομάδας του τριφυλλιού επί επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ήταν η εποχή που ο τότε ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, Γιώργος Βαρδινογιάννης είχε μαζέψει ό,τι καλύτερο υπήρχε στην ποδοσφαιρική πιάτσα και κατόρθωσε να φτάσει στην κατάκτηση του τίτλου το 1984, κερδίζοντας μια θέση στο Κύπελλο Πρωταθλητριών της επόμενης σεζόν.
Και τότε ήταν που μετά τον ιστορικό τελικό του 1971 απέναντι στον Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ, έφτασε πιο κοντά από ποτέ σε ένα ευρωπαϊκό κύπελλο, φτάνοντας μέχρι τον ημιτελικό κόντρα στην κορυφαία ομάδα εκείνης της εποχής.
Την μεγάλη Λίβερπουλ! Στο «Άνφιλντ» τα πράγματα δεν πήγαν καλά, και η ήττα με 4-0 ήταν ένα μάλλον φυσιολογικό αποτέλεσμα, αν και όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά εάν δεν είχε ακυρωθεί ένα γκολ του Ρότσα, πριν ακόμα ανοίξει το σκορ…
Όπως και να έχει, την ίδια περίοδο που ο δικός μας Χουάν μεσουρανούσε στα γήπεδα, αποφάσισε να μας κάνει και μια πρώτη επίδειξη των μουσικών και φωνητικών ικανοτήτων του! Πώς; Μα ηχογραφώντας δύο τραγούδια για τον Παναθηναϊκό, με αφορμή εκείνη την πορεία! Αρωγός του σε αυτήν την προσπάθεια ο γνωστός για τα φιλοπαναθηναϊκά αισθήματά του, Νίκος Καρβέλας, ο οποίος μάλιστα συμμετείχε σε ένα από αυτά, με τον τίτλο «ΠΑΟ σ’ αγαπάω» να μην αφήνει το παραμικρό περιθώριο για παρερμηνείες σχετικά με το θέμα του!
Περίπου ένα χρόνο μετά την πρώτη δουλειά τους, οι δυο τους, Ρότσα και Καρβέλας θα κάνουν και μια μοναδική δημόσια εμφάνιση κιόλας. Ήταν η σεζόν 1986-1987 που από την δημόσια τηλεόραση προβαλλόταν η εκπομπή «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι», με παρουσιαστή τον Διονύση Σαββόπουλο. Κατά καιρούς από το στούντιο είχαν περάσει ως καλεσμένοι του «Νιόνιου» πολλοί καλλιτέχνες, με ορισμένους εξ αυτών να κάνουν εκεί τις πρώτες εμφανίσεις τους, την ώρα που άλλοι ήταν ήδη καταξιωμένοι στον χώρο. Προφανώς στην δική μας περίπτωση, ο Ρότσα ήταν ο… ρούκι (τουλάχιστον μουσικά), την ώρα που ο Καρβέλας ήταν ήδη hot ονομα. Το θέμα είναι το τελικό αποτέλεσμα που… απογειώθηκε από την παρουσία του Σαββόπουλου ντυμένου τσολιά και ευτυχώς χάρη στην τεχνολογία διασώθηκε ως οπτικοακουστικό υλικό!
Έχοντας κρεμάσει πια τα παπούτσια του και πριν ασχοληθεί με την προπονητική και ζήσει ξανά την μαγεία ενός ευρωπαϊκού ημιτελικής διοργάνωσης με την παρουσία του Παναθηναϊκού σε εκείνα τα ιστορικά παιχνίδια απέναντο στον Άγιαξ του οποίοι και έσπασε το αήττητο σερί εντός έδρας που κράτησε δύο ολόκληρα χρόνια, ο τραγουδιστής και μουσικός Χουάν Ραμόν Ρότσα, χτυπά και πάλι.
Το ημερολόγιο γράφει πλέον 1989 και ο Αργεντινός ακούει με προσήλωση μια τρελή ιδέα του Μάνου Ξυδούς. Του προτείνει να συνεργαστούν για την κυκλοφορία ενός δίσκου και φυσικά ξανά τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το αγαπημένο του τριφύλλι.
Αυτήν την φορά για τις αναγκες του project επιστρατεύεται το συγκρότημα «Cannibal Libre», το οποίο φυσικά απαρτίζεται από επαγγελματίες μουσικούς και όχι πρώην ποδοσφαιριστές. Ο Νίκος Πιπινέλης αναλαμβάνει την ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, ο Βενεζουελάνος Anibal Del Corral είναι σε πιάνο, κιθάρες, δεύτερα φωνητικά και ενορχηστρώσεις και το γκρουπ συμπληρώνουν δύο Αυστριακοί. Ο Peter Josel στα πλήκτρα και ο Rupert Mühlfellner στα ντραμς.
Στον δίσκο περιλαμβάνονται 10 κομμάτια, με την πλειοψηφία τους (τα 8) να είναι σε στίχους στα ισπανικά και τα άλλα 2 στα ελληνικά, ενώ ο τίτλος είναι προφανής: «Τα τραγούδια του Παναθηναϊκού»! Φυσικά, όπως και να το κάνουμε, για τους φίλους της ομάδας το εγχείρημα προκαλεί μια νοσταλγία και φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη, ωστόσο για να είμαστε δίκαιοι, στα φωνητικά η απόδοση του Χουάν απέχει κατά πολύ από εκείνη που είχε στα γήπεδα ως ποδοσφαιριστής! Πάντως οφείλουμε να του δώσουμε συγχαρητήρια γιατί τουλάχιστον το έζησε στο έπακρο!