Για εμάς τους Έλληνες, η απόλυτη μπασκετική ανατροπή (μου μας ενώνει όλους, μην το πάμε τώρα σε συλλογικό επίπεδο) είναι εκείνη της Εθνικής κόντρα στην Γαλλία. Στον ημιτελικό του Eurobasket του 2005, στο Βελιγράδι. Εκεί όπου ο τεράστιος Δημήτρης Διαμαντίδης σηκώθηκε για 3, ο Βασίλης Σκουντής φωνάζοντας για λογαριασμό όλων μας είπε το μυθικό «βάλ’ το αγόρι μου» και ο 3D λες και δεν ήθελε να του χαλάσει χατίρι, το έκανε!
Όταν ο Ντιαό κάρφωνε στο ελληνικό καλάθι σε εκείνον τον ημιτελικό, το ταμπλό έγραψε 62-55 υπέρ των «τρικολόρ», με 47 δευτερόλεπτα να απομένουν μέχρι το τέλος. Συμφορά… Στο μυαλό όλων γυρόφερναν τα τόσα και τόσα χαμένα κρίσιμα ματς σε χιαστί παιχνίδια για την «γαλανόλευκη» και οι πάμπολλες τέταρτες θέσεις που της στέρησαν το βάθρο.
Ένα μεγάλο «κρίμα» σχηματίστηκε στο κεφάλι μας, ειδικά αν σκεφτείς ότι τους Γάλλους τους είχαμε αντιμετωπίσει και στη φάση των ομίλων, επικρατώντας μάλιστα με 64-50… Το σύνθημα της επικής αντεπίθεσης δόθηκε με 3/3 βολές του Νίκου Ζήση που έφεραν το 62-58. Ο… πολύς Τόνι Πάρκερ έχασε και τις δύο δικές του, πράγμα σπάνιο για παίκτη με μέσο όρο καριέρας κάτι παραπάνω από 75%…
Κάπως αναθαρρήσαμε, μα τα βήματα του Θοδωρή Παπαλουκά μας έκοψαν τη φόρα. Υπήρχε, όμως, λόγος που (εκείνα τα χρόνια) λέγαμε κομπλεξικούς τους Γάλλους. Λάθος επαναφορά και μάλιστα μετά από τάιμ-άουτ! Κάρφωμα του Λάζαρου Παπαδόπουλου και τσουπ, 62-60. Ο Πάρκερ ευστοχεί σε ακόμη δύο βολές, ο Παπαλουκάς απαντά και στο 64-62 ο Αντουάν Ριγκοντό κάνει ½ από τη γραμμή της φιλανθρωπίας. Ξανά ο Θοδωρής στη γραμμή, μέσα κι οι δυο, 65-64. Και πάλι ο Ριγκοντό το ίδιο έργο με μια πεταμένη βολή.
Μετά ήταν δουλειά του Διαμαντίδη να τελειώσει τους Γάλλους και να γράψει το 66-67 που μας έστειλε στον τελικό, όπου ήρθε η νίκη επί της Γερμανίας και το χρυσό μετάλλιο!
Ίσως οι διεθνείς μας, πέρα από την… «αθάνατη ελληνική ψυχή», που λέει και το κλισέ, να πήραν κουράγιο και δύναμη από ένα άλλο ανάλογο γεγονός που είχε συμβεί μερικούς μήνες νωρίτερα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και συγκεκριμένα στο Χιούστον του Τέξας.
Πιθανότατα θα είχαν δει τα στιγμιότυπα ή θα είχαν διαβάσει κάπου για το μοναδικό σόου που έστησε ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι στο τότε «Toyota Center», όταν με 35 δευτερόλεπτα να απομένουν, σημείωσε 13 πόντους και ουσιαστικά γύρισε μόνος του ένα χαμένο παιχνίδι από το -8!
Εκείνος που σίγουρα θα ένιωσε πως ζει «déjà vu» πάντως ήταν αναμφίβολα ο Τόνι Πάρκερ αφού είχε την γκαντεμιά, εκτός από την ανατροπή από την Εθνική μας ως παίχτης της Γαλλίας τον Σεπτέμβρη του 2005, να βρίσκεται στη λάθος πλευρά του παρκέ και το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου 2004, στο… όργιο του ΜακΓκρέιντι. Βλέπετε το one man show του T-Mac έγινε απέναντι στους Σαν Αντόνιο Σπερς…
Εκείνη την εποχή ο τύπος ήταν ο ορισμός του unstoppable force… Προερχόταν από back to back σεζόν με τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο ΝΒΑ, αλλά δίχως να βλέπει προκοπή στους… ανυπόληπτους Ορλάντο Μάτζικ, στο τέλος της περιόδου 2003-2004, βρέθηκε με ανταλλαγή στο Τέξας.
Εκείνο το βράδυ η άμυνα του Σαν Αντόνιο τον είχε περιορίσει, άλλωστε το σκορ από μόνο του (68-76 λίγο πριν το τέλος αγώνα ΝΒΑ) τα λέει όλα. Όμως ο «T-Mac» δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Για την ακρίβεια, δεν είχε πει τις τέσσερις τελευταίες του λέξεις. Όσα και τα σουτ που χρειάστηκε (εξαιρουμένης της μιας βολής που έπαιξε κι αυτή το ρόλο της) για να φέρει τον… κόσμο ανάποδα!
Όταν σημείωσε το πρώτο τρίποντο στο δρόμο της ανατροπής, ίσως κανένας από τους οπαδούς των Ρόκετς που ήδη είχαν αρχίσει να αποχωρούν, να μην άλλαξε γνώμη. Άλλωστε με 2/2 βολές οι Σπερς βρέθηκαν στο +7 (78-71) και ίσα που απέμενε χρόνος για μία ολοκληρωμένη επίθεση.
Έλα μου, όμως, που ο ΜακΓκρέιντι βάλθηκε να δικαιολογήσει το γιατί είχε υπογράψει τριετές συμβόλαιο έναντι 63 εκατομμυρίων δολαρίων! Χρησιμοποιώντας τον γίγαντα των 229 εκατοστών, Γιάο Μινγκ στα σκριν, έπιασε μάλλον κορόιδο τον κατά τα άλλα εξαιρετικό Τιμ Ντάνκαν που βρέθηκε στην περιφέρεια να τον μαρκάρει, κέρδισε έξυπνα φάουλ πάνω σε σουτ για 3, το έβαλε, ευστόχησε και στη συμπληρωματική βολή και –ώπα- να’ το 78-75…
Ξανά φάουλ για να σταματήσει το ρολόι, και πάλι 2/2 το Σαν Αντόνιο. ΟΚ, 80-75, λες. Πάλι δεν γυρνάει… Well… Ο ΜακΓκρέιντι που με το που πάτησε το πόδι του στο Χιούστον είχε δηλώσει πόσο γουστάρει να παίξει μαζί με τον Γιάο, παίρνει ξανά βοήθεια από τον Κινέζο σέντερ και ο αθεόφοβος εφορμά (περνάει και τον Τόνι Πάρκερ) και τελικά βάζει την μπάλα ξανά στο διχτάκι! 80-78 και οι Τεξανοί που στο μεταξύ είχαν αποχωρήσει από το γήπεδο, έτρεχαν να γυρίσουν πίσω στις θέσεις τους. Το «Toyota Center» είχε πάρει «φωτιά», τουλάχιστον για τα… νερόβραστα αμερικανικά δεδομένα!
Με το χρονόμετρο να δείχνει 11 δευτερόλεπτα, οι Ρόκετς παίζουν καθαρή άμυνα με παγίδα πάνω στον… καψερό τον Μπράουν που σωριάζεται φαρδύς-πλατύς και κατά σατανική σύμπτωση η μπάλα πάει στα χέρια του ΜακΓκρέιντι. Λες και η μοίρα (που αργότερα του την φύλαγε, δίνοντάς του έναν τραυματισμό που δεν του διέλυσε μόνο το γόνατο αλλά και την καριέρα μόλις στα 29, αφού όταν επέστρεψε ήταν σκιά του εαυτού του) δούλεψε για πάρτη του…
Με ένα μυθικό coast to coast και σχεδόν όλο το Σαν Αντόνιο κρεμασμένο πάνω του (πάλι ο Πάρκερ είχε βρεθεί μπροστά του), ευστόχησε ξανά έξω από τα 7,25. Δίχως ισορροπία, χωρίς καν καλό οπτικό πεδίο. Ο… δαιμονισμένος Τρέισι ΜακΓκρέιντι είχε κάνει το αδιανόητο. Από το 68-76 στα 35’’ είχε πάει το ματς στο 81-80, αφήνοντας και 2’’ που πέρασαν ανεκμετάλλευτα από τους σοκαρισμένους Σπερς!
Πάντως, το ρητό «γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος» σπανίως έχει βρει καλύτερη εφαρμογή από αυτή την ιστορία. Στο τέλος της κανονικής περιόδου εκείνης της σεζόν, το Σαν Αντόνιο τερματίζει στην δεύτερη θέση της Δύσης με ρεκόρ 59-23, αφήνοντας το Χιούστον πέμπτο με 51-31. Κι ενώ για τον ΜακΓκρέιντι και την παρέα του το ταξίδι στα πλέι οφ ολοκληρώνεται μόλις στον 1ο γύρο με μια συντριβή 116-76 στο Game 7 από το Ντάλας, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την ομάδα του Γκρεγκ Πόποβιτς.
Οι Σπερς ισοπεδώνουν με 4-1 το Ντένβερ, ξεπερνούν εύκολα με 4-2 το εμπόδιο του Σιάτλ και στους τελικούς της Δύσης διαλύουν με 4-1 τους Φίνιξ Σανς, την ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στο πρωτάθλημα στη regular season. Στις μάχες για το δαχτυλίδι που ακολούθησαν κόντρα στο Ντιτρόιτ, με όπλο την ασύλληπτη άμυνά τους, φτάνουν στο 4-3 και στην κατάκτηση του τίτλου. Ήταν για αυτούς ο δεύτερος μέσα σε 3 χρόνια και τρίτος επί ημερών του μοναδικού Πόποβιτς, ο οποίος πλέον έχει φτάσει στους 5 και ίσως κάπου στην άκρη του μυαλού του έχει μόνο ως πολύ μακρινή ανάμνηση εκείνο το βράδυ που ο «T-Mac» του διέλυσε κάθε πλάνο!
Και για να γίνει η υπόθεση ακόμη πιο αλλόκοσμη, φτάνουμε στο 2012-2013. Ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι που στο μεταξύ έχει καταντήσει εξαιτίας των τραυματισμών να παίζει στην Κίνα, παίρνει την ευκαιρία της ζωής του. Φτάνει 34 χρονών πια, στο Σαν Αντόνιο και προλαβαίνει να δηλωθεί στο ρόστερ ενόψει των πλέι οφ, στα οποία εκείνος και οι ομάδες του δεν είχαν προχωρήσει ποτέ μετά τον 1ο γύρο… Συμμετέχει σε 6 ματς δίχως να πετύχει ούτε πόντο. Προφανώς και θα του ήταν αδιάφορο αυτο, αν κατάφερνε να κλείσει την καριέρα του με ένα δαχτυλίδι. Κι όμως… Εκείνη τη χρονιά οι Σπερς πέφτουν στους τελικούς πάνω στο Μαϊάμι των «big three», ΛεΜπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Χάουαρντ και Κρις Μπος. Μοιραία, χάνουν με 4-3 τον τίτλο, τον οποίο κέρδισαν ξανά την επόμενη χρονιά…